Rolien Sandelowsky Liefde & Seks 1 mei 2019, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Voor elkaar zorgen in een relatie: hoe doe je dat?

Ik zit te wachten in de achterste ruimte van de polikliniek gynaecologie/verloskunde. Ik kom voor een check van mijn spiraal en heb eerder plaatsgenomen in deze blauwe linoleum stoelen. Binnen de muren van een ziekenhuis lijkt een andere vorm van samenleven plaats te vinden dan erbuiten. Als in een soort mini-staat gelden hier andere regels, bewegen mensen anders en adem je de lucht anders in. Het is rustig, stil, groot en er zijn bakstenen aan de binnenkant. Het is een soort vacuüm waarin de wereld erbuiten even niet meedoet. Hier telt alleen hetgeen waarvoor we komen.

Ik raak behoedzaam mijn buik aan

Zodra ik de H-vleugel van dat onheilspellend grijze gebouw aan de rand van de stad betreed, gebeurt er iets bijzonders; ik realiseer me dat de kans groot is dat de mensen waarmee ik deze wachttijd deel, denken dat ik zwanger ben, en ergens geniet ik van die rol. Ik raak behoedzaam mijn buik aan en probeer het idee van mijn naasten in stand te houden, zonder te liegen.

Het doet me denken aan een vriendin die dit weekend vertelde hoezeer ze ervan genoot om achter een kinderwagen met andermans baby te lopen en voor even op te gaan in de ervaring van iemands moeder zijn. Als kind was het al fascinerend, oppassen op kleine baby’s en dan als krap-aan tiener met zoveel trots de grootst mogelijke verantwoordelijkheid te mogen dragen; die voor iemand anders’ leven.

Het type Zuidas

Naast me zit een jong stel type Zuidas waarvan het meisje duidelijk bezorgd is en de jongen liefdevol rondjes cirkelt over haar rug. Ze heeft dorst en geeft haar lege waterflesje naar rechts. Hij staat op om het te vullen en vraagt of ze niet liever een nieuw flesje heeft. Nee, zegt het meisje, ik wil liever kraanwater. Hij stapt stevig de gang in en zij duikt nog wat verder ineen.

Ik was vergeten hoe het is als iemand voor je zorgt in een relatie. Ik verbaas me over mijn eigen verbazing en probeer me voor te stellen hoe het voelt, zo’n hand op je rug. Het aaien lijkt me prettig, maar dat flesje water had ik ook wel zelf kunnen vullen.

Zorgen voor je partner

Ik herinner me hoe relaties een soort wederzijds zorgpatroon oproepen, waarin je soms je eigen sores groter maakt omdat er nou eenmaal iemand is om ze mee te delen, die mee kan denken en een deel ervan over kan nemen. Alsof je elkaar een waardevolle taak geeft door persoonlijke zorgen uit te wisselen. In m’n eentje is een zorg van welk formaat dan ook gewoon one amongst many other thoughts, dus zeker niet dat ik die groter ga maken dan nodig.

Zo zit ik hier dus halsoverkop met ongekamde haren bij de gynaecoloog met m’n hoofd nog bij de aanstaande Airbnb-gast en een samenwerking die niet optimaal verloopt. Prioriteiten.

Lees ook: Waarom twintigers maar niet volwassen worden. Nemen ze het leven wel serieus?

Ik vind het eigenlijk wel prettig, en rustig, dat je zelf kunt kiezen welke dingen groot zijn in je leven, en je niet standaard méér zorgen hoeft of hoort te maken over fysieke kwalen, of andere aspecten die vanuit conventies belangrijker worden geacht dan schone handdoeken voor iemand die je niet kent. Het is niet zo dat ik het lichamelijke vraagstuk dat speelt negeer of wegdruk, maar het komt met minder onrust dan het anderen zorgen baart, terwijl het toch om mij gaat.

Dat blijft iets fascinerends: hoe we ons meer zorgen kunnen maken om de gezondheid van degenen van wie we houden dan diegene zelf. Terwijl we van ze houden en voor ze zorgen om ze te ontlasten, omdat we van ze houden, maar ze soms met die zorgen juist belasten. Alsof je je in een relatie een deel van de ander toe-eigent, en daarmee gerechtigd bent je net zoveel zorgen over de ander te maken als je blieft, omdat het om een deel van jezelf gaat. Daar gooien we dan de mantel der liefde overheen en zorgen-voor wordt een uiting van liefde; waarbij we vergeten dat die zorg kwam vanuit de liefde zelf en dat we vanuit die liefde soms veel beter kunnen niet-zorgen dan wel-zorgen. Oh, hoe verstikkend een warme mantel kan zijn in de lente.

Ik zit dus in dat linoleum zaaltje met een veel te grote tas met spullen, want Airbnb’ers, dus na die meeting met m’n collega’s ga ik door naar het tuinhuis, dus veel spullen – terwijl een zwangere vrouw natuurlijk nooit zo’n zware tas zou tillen. Shit, ik val nu al door de mand.

Dit vind je vast ook interessant: Wat is jouw plek in bed? Dit zegt het over de dynamiek in jouw relatie

Terwijl ik me zit te verwonderen over het lieflijke maar toch ook wel zorgbarende stel en van binnen grinnik bij het idee om in de wachtruimte van een gynaecoloog m’n laptop uit m’n tas te pakken en dit stuk te gaan tikken, want, waarom eigenlijk niet – word ik geroepen door een co-assistent die bovengemiddeld aantrekkelijk is voor een donderdagochtend.

Na afloop neem ik plaats in een best heel comfortabele bank in de centrale hal. Ik hoor een vrouw bellen die net zwanger is en zegt dat ze sindsdien iedereen vervelend vindt, zo ook degene met wie ze aan het bellen is. Ondertussen racen er Maxi Cosi’s op wielen en kinderwagens voorbij vanuit alle kanten, gevolgd door knappe vaders en jonge moeders.

Het zorgzame stel

Het zorgzame stel loopt langs, rechtop en hand-in- hand. Ze fluisteren luid na over de afspraak en hij blijkt haar ervaring al te hebben aangevoeld voordat ze in woorden deelt wat ze voelde. Haar stem klinkt verbaasd en gelukkig en ze vraagt hoe hij dat dan wist. Het antwoord maakt niet uit, ze laten elkaars handen los en wandelen als twee losse eenheden al keuvelend naar buiten mijn gehoorveld.

Het zijn twee jonge mensen die voor elkaar zorgen; niet door water te halen en hun drukke werkdag te onderbreken voor gekriebel in een wachtkamer, maar door vanuit liefde op elkaars ongesproken woord in te tunen en als team beide spelers continu te monitoren. Want het gevoel dat iemand voor je zorgt zit niet in het ontlasten van het fysieke. Het gevoel van gedragen worden uit zich in het ervaren van begrip zonder het delen van woorden. Het weten dat mensen op je letten en de cues oppikken die je onbedoeld verzendt. Omdat de mensen die van je houden, niet klakkeloos je verhalen geloven, maar meer van je zien dan je bewust aan ze toont.

Opgelucht stap ik door de draaideur terug de wereld in. Die handdoeken kunnen me natuurlijk gestolen worden.

Meer over relaties?

• Tips voor het (subtiel) beginnen over een open relatie met je partner
• Elke mislukte liefdesrelatie brengt je een stap dichter bij Mr. Right
• Waarom een ‘goede relatie’ dodelijk is voor je seksleven