Lisanne de Vaan Psyche 1 mei 2019, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Waarom twintigers maar niet volwassen worden. Nemen ze het leven wel serieus?

Twintigers Brooke Cagle

Veel twintigers (en dertigers) zijn ongetrouwd, hebben nog geen kind, geen koophuis en wisselen regelmatig van baan. Of ze dat erg vinden? Helemaal niet, ze kiezen daar vaak voor. Haast om volwassen te worden hebben ze niet. Maar waar komt dat uitstelgedrag vandaan? Nemen ze volwassen worden dan niet serieus? Een baby, een eigen huis en een trouwring om je vinger: krijg je het al Spaans benauwd bij de gedachte hieraan? Ik wel. Met mijn 24 lentes jong heb ik niet zo’n haast om volwassen te worden. Ik zie het zo: als ik eenmaal vast zit aan een man, kinderen en koophuis, dan is het pats-boem, weg vrijheid. Ik wil dolgraag kinderen, en ook trouwen staat hoog op mijn verlanglijstje (alleen al omdat ik graag een taart met 5 lagen wil), maar nu nog even niet. En met mij denken vele anderen zo. De twintigers van nu nemen ruim de tijd.

Tijden veranderen

Vroeger waren de verhoudingen anders. Om even wat cijfers te noemen: in 1975 was de gemiddelde leeftijd waarop een man ging trouwen 26,5 jaar. Voor een vrouw lag dit gemiddelde op 23,8. De gemiddelde leeftijd waarop vrouwen in de jaren 70 hun eerste kind kregen is 24,1 jaar. Was ik een jaar of 40 eerder geboren, dan had mijn leven er nu heel anders uitgezien. Waarschijnlijk was ik nu getrouwd, had ik een eigen huis en was ik allang zwanger. De realiteit is anders. Ik lijk in niets op deze vroegere versie van mezelf: ik woon tijdelijk weer bij mijn ouders, heb geen vaste baan, en heb nog geen kleine mini me door het huis dartelen. De ijzeren kooi die volwassenheid heet schuif ik een beetje voor mij uit. En als ik om mij heen kijk zie ik dat ik niet de enige ben. Een enkele vriendin woont samen met haar vriend en een paar hebben een vaste baan, maar daar is ook alles mee gezegd. Moeten we niet eens opschieten?

Millennials zien liefde hetzelfde als de Franse filosoof Sartre (en dit is hoe)

Twenty-somethings

Officieel gezien zijn mijn vriendinnen en ik allang volwassen (dat ben je immers als je de leeftijd van 21 hebt bereikt), maar zo voelt het vaak niet. De meesten gaan nog regelmatig naar de kroeg, daten erop los en reizen het liefst de hele wereld over. Huisje-boompje-beestje heeft plaatsgemaakt voor drankje-reisje-feestje.

Volgens sociale wetenschappers is het uitstelgedrag van twintigers niet zomaar een trend of een nieuwe rage, die wel weer overwaait. Er is een permanente shift gaande in de manier waarop we ons leven vormgeven. Vroeger gingen mensen van hun kindertijd over naar adolescentie, en van adolescentie naar volwassenheid. Maar de twenty-somethings van nu blijven ergens tussenin hangen. Op het spoor naar volwassenheid hebben zij hun eigen station gecreëerd, waar het goed vertoeven is. Het is een soort onafhankelijke overgangsfase geworden tussen adolescentie en volwassenheid.

Hoe serieus zijn we?

Hebben we dan niet gewoon een schop onder onze kont nodig? Daar zijn de meningen over verdeeld. Psychologen en sociologen zien het tussenstation vooral als iets positiefs. Twintigers zijn volgens hen niet lui, ze plukken gewoon de vruchten van de welvaart en sociale bevrijding, waar vorige generaties voor hebben gezorgd. Deze fase is een kans om te genieten van een leven zonder verantwoordelijkheden en geeft ze de mogelijkheid hun eigen identiteit te ontwikkelen.

Jeffrey Arnett, ontwikkelingspsycholoog aan de Universiteit van Maryland suggereert dat deze groep twintigers belangrijk werk doen om zich klaar te stomen voor volwassenheid. Het is de enige tijd van hun leven waarin ze niet verantwoordelijk zijn voor iemand anders of naar iemand anders, stelt Arnett. “Ze hebben deze ongelooflijke vrijheid om zich helemaal te focussen op hun eigen leven en werken aan het worden van de persoon die ze willen zijn.”

Volgens Arnett wordt deze groep twintigers vaak onterecht afgeschilderd als overwoekerde kinderen die leven onder het motto ‘lang leve de lol’. “Het is hun aanpak om verschillende banen en partners uit te proberen, zodat zij er zeker van zijn dat wanneer ze settelen, ze het op de juiste manier doen. Op hun manier.” Het is niet zo dat ze volwassenheid niet serieus nemen, stelt Arnett. “Ze nemen het misschien wel té serieus. Ze spenderen jaren aan het zorgvuldig kiezen van het juiste pad”.

Keuzevrijheid

Oké, we willen dus kiezen voor het juiste pad. Maar waarom doen we dat niet wat sneller? Volgens Jan Latten, hoofddemograaf van het CBS, wijst het uitstelgedrag van twintigers op een toenemende keuzevrijheid. Misschien willen we dus wel volwassen worden, maar kúnnen we dit niet zo goed. Want als er eindeloos veel mogelijkheden zijn, waar kies je dan voor? Dat is niet altijd even makkelijk en twintigers nemen daarom ruimschoots de tijd om dit uit te vogelen. Of dat erg is? Het gaat misschien allemaal niet zo rap, maar ze denken wél bewust na over de keuzes die ze maken. En dat is eigenlijk best verstandig toch? Ik zou het bijna volwassen willen noemen.