Johan Stevens Psyche 1 apr 2017, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Hoe overleef je een zonnige middag op het terras? (in je eentje)

Het terrasseizoen is afgelopen week in volle glorie losgebarsten. Wat was het lekker weer en wat komen er nog veel dagen vol zonneschijn aan. ‘Dank u wel, zon!’ Tijd voor een opfriscursus, of beter gezegd een warmdraaicursus: hoe bestier ik het terras met me, myself and I. Met je gezellige zelf op een terras zitten, dat valt voor sommigen in de categorie: ‘Ben jij helemaal gestoord geworden? Ik kijk wel uit!’. Met vrienden op een terras zitten en je dan optrekken aan die anderen is natuurlijk ook wel lekker makkelijk. Maar wat als je iets te vroeg bent, een vriend niet komt opdagen of beter nog, je er bewust voor kiest om even alleen op het terras te zitten?

De uitspraak wordt vaak gedaan alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Oh nee, in mijn eentje op een terras zitten, dat zou ik nooit doen. Hé, ik ga nog even een boodschapje halen, zie je snel! Doei, doei!’ En de andere partij – jouw goede vriend of vriendin – glimlacht erom. ‘Ja, nee, dat is inderdaad niks voor haar. Ze kan sowieso niet alleen zijn.’

Hoe kun je het nou leuk maken met nieuwe contacten, of juist heel ontspannen zijn met jezelf? Hoe kun je in je eentje op een vol terras zitten, ademhalen, aan je drankje nippen en het goed hebben?

Alleen op het terras

Laten we even stilstaan bij wat er nu eigenlijk aan de hand is. Je zit in je eentje op een terras. Wat kan er gebeuren? Begint iedereen keihard te lachen, de hippe serveerster met blonde paardenstaart incluis? Slaan mensen elkaar proestend op de schouder, wijzend naar jou, en stikt eentje in d’r witte wijn? Of blijven de mensen zwijgend zitten en fluisteren ze achter hun hand: ‘Daar zit een heel sneu persoon. Niet meteen kijken, maar die heeft geen vrienden. Triest.’

Als je nooit alleen op een terras gaat zitten, dan is de kans groot dat je ook nooit alleen naar feestjes gaat. Wat wil je allemaal nog meer uit de weg gaan?

We kunnen niet tegen alleen zijn en proberen die leegte te vullen met social media

Kijk, je wordt alleen geboren en je gaat alleen weer dood. In de tussentijd moet je het echt van jezelf hebben. Een ander kan je een duwtje geven, maar let’s face it: je bent soms net een bowlingbal die – met de nodige aandacht en toewijding – heel zorgvuldig een kant wordt opgegooid. En dan toch besluit je vlak voordat je het doel treft ineens uit de baan te rollen. Je maakt gewoon een heel eigenwijs bochtje. (Tip: omarm de bowlingbal in jezelf).

Goed. Als jij er klaar voor bent, dan nu de terras tips:

Dit zijn ze:

Just do it

Ga naar het terras en ga zitten. Echt.

Stukje mindfulness kan helpen

Er komen wellicht allemaal ongemakkelijke gevoelens bij je omhoog als je voorzichtig tussen de tafeltjes door navigeert op weg naar dat ene plekje. De gevoelens zijn er misschien al als je op weg bent naar dat terras. Er schieten allerlei gedachten door je hoofd. Maar bedenk ook dit: van de meeste gevoelens krijg je niks. En van de meeste gedachten eigenlijk ook niet. Sta erbij en kijk ernaar. Het zijn écht maar gedachten.

Check de realiteit: kijk om je heen

Is er gevaar? Nee? Goed zo. Lekker zitten dan. Grote kans dat veel mensen niet eens echt met je bezig zijn. Grote kans ook dat anderen net zo worstelen met gedachten. Dat zij net als jij heel ontspannen en hip overkomen, maar dat het ondertussen een beetje tegenvalt met dat ontspannen zijn. En natuurlijk dikke kans dat er een aantal mensen denken: best stoer dat die gast of die dame daar even in zijn of haar eentje van de zon gaat genieten. Inspirerend!

Onderzoek de oorsprong van je gedachten

Een middagje op een zonnig terras zitten kan zomaar bewolkt worden door je jeugd. Gevoelens van onrust, minderwaardigheid, niet alleen kunnen zijn, schaamte: de oorsprong ligt misschien in je jeugd.

Sommigen denken nu: ja, je moet niet steeds achterom kijken. Dat heeft geen zin. Je moet gewoon in het hier en nu zijn. En dat klinkt natuurlijk ook heel lekker. En waar. En als je echt 100 procent in het hier en nu zou zijn, dan zou je heel erg chill zitten. Dan zou je ontspannen kiezen: ga ik een krantje lezen, even mijn mail checken of kijk ik gewoon even om mij heen?

De kunst van het alleen zijn (en waarom het niet deprimerend is)

In het hier en nu zijn: hoe doe je dat dan? Door in eerste instantie te gaan ontdekken dat onze blik op de realiteit van nu enorm bepaald wordt door ervaringen uit onze jeugd. Een mooie uitspraak van psychologe Ingeborg Bosch is: “Jij kan wel klaar zijn met je jeugd, maar je jeugd is dat nog niet altijd met jou.”

Dus mensen die roepen: blik op de toekomst, en positief blijven! Dat klinkt misschien mooi, maar zo werkt ons hoofd nu eenmaal niet. Kijk, ooit was je klein. Je was totaal afhankelijk van de zorg en liefde van anderen. Je had liefde nodig, een knuffel en goedkeuring. Als dat er niet was, was het echt levensbedreigend.

Maar die mensen op een terras zijn echt niet bedreigend. Over het algemeen zijn ze zelfs relaxt. Sommigen staan open voor een gesprek, anderen niet. Maar onze geest maakt onbewust steeds een vergelijking met het verleden en heden, en dan voelt het ineens alsof je klein en afhankelijk bent. Dat heeft iedereen. Óók die gast met z’n mooie lichtblauwe jasje of die vrouw met een Fristi in haar hand.

Wat raakt mij?

Laatst liep ik langs een restaurant en zag ik 3 jonge mensen aan een tafeltje hard lachen. Een gast leek op David Beckham en de twee dames waren veel te mooie vrouwen, met een flinke boezem. Ik liep voorbij het restaurant – zag die mensen het heel gezellig hebben – en voelde een steek in mijn hart. Ineens voelde ik me een sulletje dat geen vrienden heeft. Of ik vrienden heb? Ja! Ik heb zeker 7 tot 10 mensen waar ik hele intieme vriendschappen mee heb. En toch ineens voelt het zo, en kan ik dat gevoel een hele avond met mij meezeulen.

Zoals ik het nu meer en meer zie: iets in die situatie raakt mij. Ik herken daar zonder dat ik het door heb iets dat vroeger bedreigend was. Waarschijnlijk is het iets met buitengesloten worden, met het feit dat anderen het gezellig hebben en ik er niet bij mag. Als je heel klein bent en je maakt dat steeds mee is dat echt heel naar. Zeker als je afhankelijk bent van de liefde, aandacht en zorg van die anderen. Wat ik nu dan doe is mij afvragen is: wat raakt mij, wetend dat het niet echt over nu kan gaan. Ik ben volwassen, kan mijn vrienden kiezen, kan vrienden maken, en alleen zijn is never niet dodelijk. Er is niks aan de hand.

In het hier en nu kan ik leren ontdekken dat in mijn eentje zijn – zonder permanente verbondenheid – juist heerlijk kan zijn en soms een beetje ongezellig. Soit. En dat ik elk moment iets kan organiseren.

Proost. Op jezelf! Laat de lente maar komen.

Johan Stevens is cabaretier en leidt inspiratiesessies rond het overwinnen van (acquisitie) angst. Op zijn website johanstevens.nl deelt hij een gratis e-boek: Feel The Fear And Do It Anyway.

Meer lezen?

• Heb je dat nooit? Dat onrustige gevoel dat zomer je geeft?
• We kunnen niet tegen alleen zijn en proberen die leegte te vullen met social media