Johan Stevens Psyche 5 mrt 2019, 06:00

Leestijd: 5 minuten

We kunnen niet tegen alleen zijn en proberen die leegte te vullen met social media

Sinds een maandje ben ik op social media- en maildieet. Dat betekent dat ik vaak rond zes uur ’s avonds voor het laatst mijn Facebook en mijn mail check en daarna de hele avond niet meer. Met een plechtig ritueel (ik zet het Requiem van Mozart op en slik een traan weg) leg ik mijn Iphone op het dressoir. Ik haal diep adem en zeg: dag Iphone, dahag! Hou je haaks. Je kunt het. Tot morgen! De rest van de avond doe ik van alles en nog wat, maar zit ik dus niet op mijn iPhone te klooien. Of ik helemaal gek geworden ben? Ja, goeie vraag. Living on the edge. Dare devil de luxe hier. Maar als je ook een beetje tureluurs wordt van dat hersenloze gestaar op het schermpje, de onrust die niet te stillen valt, lees dit.

Mijn iPhone gebruik in het kort

Als ik ’s ochtends wakker werd liep ik op een drafje naar de woonkamer (en ik weet dat sommigen de iPhone onder het kussen hebben, sick!). Met het slaap in de ogen en twee hongerige, miauwende katten om mijn blote benen, keek ik gespannen op mijn telefoon. Facebook, mail, Linkedin en even geleden zat daar ook nog Tinder bij, checkte ik in een staat van opgewondenheid. En als er geen likes waren, of veel minder dan ik had gehoopt, dan voelde ik een spoortje verdriet. Een scheutje teleurstelling, zo ergens rond de hartstreek. Vaak ging ik dan nog even naar de Messenger om even te kijken of die ene leuke vrouw die ik gisteren een bericht stuurde al wel het berichtje had bekeken. Ja, dat had ze.

De teleurstelling probeerde ik dan te negeren, want ja, ik wist ook wel dat dat onzin was, want ik heb echt vrienden enzo. Dus dat. Ik ging douchen, ontbijten, beetje werken achter de pc, maar eigenlijk ging die onrust, het gevoel dat er iets niet goed is, iets mist, gewoon door. En steeds probeerde ik dat op te lossen met mail en Facebook checken en dat hielp dan maar heel even.

Niet alleen kunnen zijn

Dit gevoel zal deels te maken hebben met mijn persoonlijke omstandigheden, de combinatie van zzp-er zijn en single zijn. Er gaat weleens een zaterdag of dinsdagavond voorbij dat ik niemand spreek. Maar ik heb het vermoeden dat er meer aan de hand is, iets groters. Het lijkt erop dat wij mensen steeds de overtuiging hebben dat we niet meer alleen en met onszelf kunnen zijn.

Op de bus wachten en gewoon even tien minuten stilstaan en een beetje om je heen kijken is een schier onmogelijke opgave. Als ik een heerlijk avondje in de kroeg heb gehad, en ik kom thuis is het eerste dat ik doe, terwijl ik de trap op ga, mijn mobiel pakken om te checken of er nóg meer leuks is. En wat te denken van gewoon eens zonder mobiel, TV, of wat voor scherm dan ook op de bank zitten en gewoon zitten? Hoezo is dat nauwelijks te doen? Of gewoon niet?

Niet de enige

En ik weet dat ik niet de enige ben. Als ik ’s avonds een vraag stel in een Facebookgroep waar je vragen mag stellen (Durf Te Vragen en alle varianten daarop) dan zijn er na een half uurtje 55 reacties en 20 likes op die vraag. En op de antwoorden wordt ook weer druk gereageerd. En het niveau van de antwoorden: daaruit kan ik nauwelijks opmaken dat mensen écht vanuit een keus, na eerst eens diep ademhalen, terwijl ze ingecheckt zijn met zichzelf, een antwoord formuleren.

Het lijkt erop dat het ganse land een beetje verveeld op de bank hangt, met op de achtergrond wat testbeeld van SBS en maar wat reageren op allerlei berichten. De Dijk zong in dit geval eens treffend: ‘En ik krab wat aan mijn kont.’ Een vriend vroeg mij, naar aanleiding van de politieke situatie in de wereld: ‘Maar waarom zijn zoveel mensen dan zo ontevreden?’ Mijn antwoord: omdat mensen het vertikken om echt zichzelf bij de kladden te grijpen en er iets van te maken.

Het prima hebben

Het moment dat ik deze afgelopen maand probeer te vangen is het moment dat ik me eventjes wat leeg of verveeld begin te voelen, zo ergens op een dag. Wat gebeurt er op dat moment? Als ik bijvoorbeeld de aardappeltjes aan het bakken ben en ik heb ze net omgekeerd en het duurt nog een minuut voor ik ze weer kan omkeren. Dan heb ik dus een minuut niet zo gauw wat te doen. (Een minuut, paniek!) Of als DWDD afgelopen is en ik me even afvraag wat ik de rest van de avond zal doen. Dat gevoel even voelen en dan gewoon het er laten zijn. Omdat er steeds voor wegrennen echt geen optie meer is.

De vraag waar ik serieus bij stil probeer te staan is: ga ik nu iets doen om de leegte te vullen, probeer ik weg te stiefelen van een eenzaam gevoel of ga ik iets doen omdat het me oprecht vervult en zin geeft of omdat ik het echt leuk vind?

En hoe kan ik er voor zorgen dat ik het gewoon prima met mijzelf heb? Gewoon voelen dat ik het zonder al die mensen die mij eventueel liken ook heel goed kan hebben.

Dat moet toch haalbaar zijn?

Johan Stevens is cabaretier en zoekt met vallen, opstaan en nieuwsgierigheid naar hoe je het leven waar je echt van houdt (niet) creëert. Zoek mee: johanstevens.nl

Ook interessant: We vervelen ons niet meer, en dat is niet goed.