Talitha Dehaene Welzijn 9 nov 2018, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Confessions of a Skinny bitch (waarom thin-shaming ook niet oké is)

Een tijdje geleden las ik een blogpost van een meisje over haar persoonlijke overwinning: voor het eerst in 8 jaar had ze weer een spijkerbroek aangetrokken. Omdat ze zo onzeker is over haar dijen, heeft ze die jarenlang verstopt onder wijde jurkjes en rokjes. Deze post was best wel confronterend voor mij. Want ik heb dus precies het omgekeerde gehad. Ik heb 6 jaar lang alléén maar broeken gedragen en kon nooit ofte nimmer in een rokje of jurkje gespot worden. Omdat ik mijn benen veel te dun vond.

HOLD THE PHONE.

Onzekerheid omdat je te dun bent?
Is that even a thing?
Is that legal?

Good News Monday: Pinterest bant alle reclames die afvallen promoten

Ik hoor het u denken. Ik weet inmiddels al dat ik als slanke deerne absoluut geen recht van spreken, laat staan klagen, heb in de ogen van pretty much de rest van de Westerse wereld, zowel mannen als vrouwen. Ik ben immers nog nooit van mijn leven op dieet gegaan, moet nooit keihard trainen voor een bikini body, moet nooit bidden dat ik niets kapotscheur als ik de volledigheid van mijn lichaam ergens probeer in te proppen in een pashokje. Ik moet zelfs nooit echt proppen, eigenlijk. Dus ik moet mijn mond houden.

Maatje XS

Ik ben maatje XS. Afhankelijk van het kledingmerk soms zelfs XXS. Altijd al geweest. En ik ben daar jarenlang onzeker over geweest. Niet uit mezelf, want ik ben mezelf altijd zo gewend geweest. Voor mij was mijn lichaam normaal. Net als dat van anderen. Maar toen ging ik naar de middelbare school. En ineens was ik mager, zó mager, eng mager, wauw-jij-hebt-amper-armpjes-mager, ze-zal-wel-anorexia-hebben-mager, ik-kan-je-zo-met-een-hand-optillen-wacht-ik-zal-het-eens-demonstreren-mager.

Ik heb tijdens de middelbare school dan ook nooit iets anders dan broeken gedragen. Ik vond mezelf over de hele lijn te dun en daardoor compleet onaantrekkelijk, maar vooral mijn benen waren een issue. Voor onze afstudeerceremonie wilden mijn vriendinnen allemaal een jurkje aan en ik was de enige die eentje droeg mét een broek eronder (ja, kijk, in het gezegende jaar 2009 kon dat nog, mea culpa). Omdat jurkjes ‘nu eenmaal niet mijn stijl waren’. Te frivool en meisjesachtig. Weet je wel.

Niet dus. Ik durfde het simpelweg niet.

Dat hele negatieve zelfbeeld is me destijds aangepraat door anderen. Want ik heb nooit een ongezond laag gewicht gehad. Ik heb me er pas overheen gezet toen ik eenmaal in Amsterdam woonde. I was on my own, living the dream, ver weg van iedereen die ik kende, dus ik kon echt compleet mezelf zijn. Mezelf heruitvinden. Dragen wat ik wilde. En dus kocht ik een rokje. En ik droeg het. En toen nog één. En nog één. En nu zakt mijn kledingrek bijna in elkaar door de hoeveelheid jurkjes.

Negatieve reacties

Dus ja, ik ben eroverheen. Maar eigenlijk toch nog niet echt. Want ik ben nog steeds onzeker over hoe dun ik ben. Dat komt, sorry, voornamelijk door andere vrouwen. Die langs hun neus weg opperen dat ik vast maar een kilo of 30 weeg – ja, het gewicht van een basisschoolkind. Tuurlijk joh. Vrouwen wier ogen ik in mijn rug voel branden als ik, god forbid, ooit eens niet mijn volledige maaltijd opeet. ZIE JE WEL ANOREXIA IK WIST HET WEL!!!

Natuurlijk krijg ik ook my fair share of complimenten over mijn figuur – en niet enkel van mannen. Maar hoe gaat dat, mens zijnde? De negatieve reacties komen het allerhardst binnen. Blijven het allerlangst hangen. Superklote, but true.

Hoe gezond is jouw metabolisme eigenlijk? 6 manieren om daar achter te komen

Na al die jaren kan ik niet anders dan besluiten dat de meerderheid van die negatieve reacties vooral uit jaloezie voortkomt. Ik geloof simpelweg niet dat al die vrouwen het echt niet meer dan normaal vinden om steeds weer vol verbazing te constateren HOE DUN IK WEL NIET BEN?! Alsof ik een skelet ben. Alsjeblieft zeg. Ik heb een gezond BMI. Dus neen, ik haal mijn kleding niet bij de kinderafdeling. Daar past mijn voldoende aanwezig stel boobs namelijk niet in. Sorry hoor.

Klink ik gefrustreerd? Ben ik ook, wat betreft dit onderwerp. Want mijn lichaam is nu eenmaal the way it is. Ik ben er klaar mee dat andere mensen me daar slecht over doen voelen. Of ze dat nu bewust doen of niet. Want ja, sommige vrouwen zullen vast wel denken dat het een compliment is, suggereren dat ik een kindermaatje heb. Maar weet je: het gaat je sowieso al geen bal aan welke maat ik draag. En ik wil me niet steeds voelen alsof ik me moet verontschuldigen omdat ik dun ben.

Echte vrouwen

Wat ook niet helpt, is de media. Ik weet het, de media krijgt overal de schuld van, zeker van de complexen van dikkere vrouwen. Maar serieus, moet je om dát goed te maken dan ineens voluit tégen dunne vrouwen ingaan? Dat gezeik altijd over échte vrouwen in reclames, kleding voor échte vrouwen en de constante stroom aan schreeuwerige lezersbrieven, boze blogs en forumposts met veel te veel uitroeptekens die meer échte vrouwen eisen. Echte vrouwen, zoals in de beroemde Dove-campagne.

Wat mij echter opvalt aan dit rijtje echte vrouwen, is dat er geen enkel maatje XXS tussen staat. Oh ja, want die komen al in elke andere commercial voor, natuurlijk. En die zijn allemaal nep! Met ‘echte vrouwen’ wordt namelijk bedoeld: maat 38 en hoger. Zoals alle vrouwen in werkelijkheid zijn, zonder anorexia of Photoshop. Duh!

Hoezo niet?

Sorry, maar deze skinny bitch heeft dan toch de memo gemist die meldde dat mijn maatje 34 mij ineens een extra Y-chromosoom heeft opgeleverd. Hoezo ben ik geen echte vrouw?

Kijk, alleen maar dunne meisjes overal is niet oké, maar het ophemelen van M, L en XL ten koste van de S’jes, XS’jes en XXS’jes in de wereld is dat ook niet. Als ik jou geen dikke zeekoe mag noemen, verwijs dan alsjeblieft ook niet naar mij als een kleerhanger of lucifer.

Calorieën tellen? Daar kun je beter mee stoppen

Als jij mij mag vragen hoe ik toch zo dun kan zijn en of ik dan helemaal nooit wat eet, dan mag ik jou ook vragen waarom jij zo dik bent en of je dan werkelijk nooit stopt met eten. Beide is verschrikkelijk onbeschoft en zou je als weldenkend, empathisch mens niet moeten willen doen. It goes both ways. Het is k*t voor je als een kledingwinkel niet ook XL aanbiedt, maar even k*t voor mij als ze geen XS hebben.

Dus. Als iedereen gewoon eens even normaal zou kunnen doen over andermans gewicht. Dat zou zoveel schelen. Dan zouden zoveel meisjes zoveel minder complexen hebben. Zou dat niet eens fijn zijn?

Ik dacht het zo even wel.

Meer lezen over bodyshaming?

• Hoe we allemaal meedoen aan bodyshaming
• Met deze tips leer je van je lichaam houden zoals het is
• Hoe we allemaal meedoen aan bodyshaming (en daar zelf het slachtoffer van worden)