Redactie Betere wereld 15 mei 2018, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Op Tiny House-visite bij Hennie: ‘Het huis leert mij waar ik zonder kan’

Leven in een Tiny House: een eigen keuze of gebrek aan beter? En wil je zo knus mogelijk leven of is het je ecologische voetafdruk die je graag wat maatjes kleiner ziet? In deze rubriek gaan The Issue en Bedrock langs bij Nederlanders die in een Tiny House wonen. Deze week spreken we Hennie Tibben (52) over haar wikkelhuis van karton en hout in Almere.
Al negen maanden is Hennie de gelukkige eerste permanente bewoonster van een wikkelhuis in Nederland. Hiervoor woonde ze in het bruisende Utrecht, maar na een tijd begon het te voelen alsof ze vastzat in de hectiek van de stad. Alle zorgen en verantwoordelijkheden die bij een enorm huis in de stad horen, werden haar te veel: het moest ook anders kunnen. En een tiny house was het antwoord.

Leven op een paar vierkante meter: een bewuste keuze of gebrek aan beter? Wil je graag heel knus wonen of is het je ecologische voetafdruk die je graag wat maatjes kleiner ziet? Het wordt steeds populairder om in een #tinyhouse te wonen. Lees morgenochtend op de site van @bedrockmagazine hoe @hennietibben1 het doet als permanente bewoonster van het eerste @wikkelhouse in Nederland!

A post shared by The Issue (@theissuebytribe) on May 14, 2018 at 7:54am PDT

Hoe kwam je op het idee om tiny te gaan wonen?

“Toen ik zo vast zat in de stad besloot ik eens te gaan experimenteren. Ik zette mijn huis te koop zonder te weten waar ik naartoe zou gaan met het idee: ik zie wel. En toen kwam ik een video op Facebook tegen over het wikkelhuis waarin ik nu woon. Veel vrienden reageerden met de vraag of dit niet iets voor mij was. En toen dacht ik, ja! Dat was heel leuk, lekker je gevoel achterna. Zo legde ik veel contact op innovatiebeurzen omtrent nieuw wonen en kwam ik steeds een stapje dichterbij klein wonen. Nadat ik ging koffiedrinken met de ondernemer van het wikkelhuis, vroeg hij mij of ik de eerste bewoner zou willen zijn. En dat was het begin van dit avontuur.”

Hoe ging het verhuizen van een groot stadspand naar een tiny house?

“Ik leerde toentertijd steeds meer over het concept van een tiny house. Daar voelde ik me heel goed bij. Alles moest eenvoudiger, simpeler. Met zo veel spullen als ik had kon ik me niet meer focussen op wat ik eigenlijk had. Dus allereerst deed ik mijn auto weg, zowel voor het geld als het milieu. Dat scheelt al enorm. En het feit dat ik nu zo veel land en rust om me heen heb, is me waardevoller dan al die spullen. Ik kan lekker om mijn huis heenlopen, ik heb altijd zonlicht in huis, ik ontwikkel groene vingers in mijn eigen tuin, heerlijk. Het huis leert mij steeds meer waar een mens allemaal zonder kan. Zo had ik nog geen combimagnetron aangeschaft, maar maanden later miste ik dat apparaat nog steeds niet. Het prikkelt mijn creativiteit zo bijvoorbeeld ook in de keuken.”

Hoe ging het ‘thuis maken’ in je wikkelhuis?

“Nou, ik heb nooit van hout gehouden. Maar ik vond dit huis vanaf moment één geweldig. Een mooie ronde vorm, het huis voelt heel erg geborgen in plaats van gevangen. Er zit zo veel ambacht en liefde in. Overal is over nagedacht. Het huis bestaat uit acht stukken van vijf vierkante meter, het kan zo uit elkaar gehaald worden en op een nieuwe locatie weer opgezet.”

Is er uiteindelijk iets zwaar tegengevallen in dit avontuur?

“Mij is niets tegengevallen, het was gewoon wennen. Want ik zit hier vrij alleen, en in de stad was dat nooit het geval. Ook is hier niet overal straatverlichting, waardoor sommige stukken op de fiets vrij donker zijn. Maar iedereen hier is zo ontzettend vriendelijk en wennen aan deze nieuwe plaats ging heel snel. Ik deed het gewoon, en dat werkt het best. Het bijzondere van mijn woonsituatie is dat we een officieel woonadres hebben gecreëerd op een tijdelijke kavel. Die combinatie is de grootste uitdaging en meteen het verschil tussen een woning en recreatiewoning.”

Wat zou je graag anders willen?

“In een volgende versie zou ik het fijn vinden om zonnepanelen te hebben, die zaten een jaar geleden nog niet bij het ontwerp. Ook zou ik het leuk vinden om een soort overkoepelde veranda te hebben waar je ook kan zitten met minder lekker weer. Ik ben me heel bewust van het feit dat hier wonen tijdelijk is. Ik weet nog niet wat ik hierna ga doen en daar ben ik ook nog helemaal niet zo mee bezig. Ik zou in het vervolg graag veel met inwoners hier willen doen, ik ben toch een soort activist geworden. Als ik hierna in een nieuwere versie van een tiny house terecht kom, zal ik ook weer een nieuwe versie van mezelf tegenkomen. Zo blijf ik altijd leren door en voor mezelf.“