Winnie Verswijvel Psyche 12 mei 2019, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Leven met 4 psychische stoornissen: Daniel (28) leert er nog steeds mee omgaan

Een combinatie van 4 psychische stoornissen bestaande uit een depressie, OCD, sociale angst en een complex posttraumatisch stresssyndroom. Dat is wat werd gediagnosticeerd toen Daniel (28) in augustus aanklopte bij psychische hulpverleners. Inmiddels is hij begonnen aan zijn hersteltraject. “Het is een lange weg, ik zal geduld moeten hebben, maar ik geloof ook dat ik een goed leven kan hebben.”

In deze serie over psychisch lijden willen we samen psychische klachten bespreekbaar maken en taboes over ‘gekkies’ doorbreken. Daniel (28) bijt de spits af.

Was er een moment dat je dacht, er is iets met me aan de hand?

“Het is lastig om een beginpunt aan te duiden,” vertelt Daniel. “Mijn hele leven had ik al een soort buitenstaandersgevoel. Ik voelde me volwassener dan vrienden en kon minder van het leven genieten.

Inmiddels weet ik dat die gevoelens komen door mijn jeugd. Doordat mijn moeder kampte met depressie en OCD, kon ze me niet bieden wat ik nodig had om me emotioneel te ontwikkelen. Achteraf gezien leefde ik daardoor erg veel in eenzaamheid en angst. Die gevoelens droeg ik tot in de volwassenheid met me mee. Ook nu nog kan ik soms heel angstige gevoelens krijgen.

Geen wonder dat ik op latere leeftijd te kampen kreeg met overspannenheid, een slechte concentratie en overmatige stress door kleine dingen. Toch nam ik de klachten niet serieus en ik wees mezelf de hele tijd af. “Kom op, doe niet zo raar”, zei ik tegen mezelf.”

Dit vind je misschien ook interessant: 4 simpele routines om stress te verminderen

Wat voor impact had dit op jouw omgeving?

“Ongeveer in die periode liep mijn vorige relatie stuk. Ik voelde wel dat die relatie niet goed in elkaar zat, want ik cijferde mezelf volledig weg voor haar en deed nooit iets voor mezelf. Dat was een patroon dat zich in al mijn relaties voordeed (ook in vriendschappen) maar bij liefdesrelaties kwam dat extra sterk naar voren.

Tot ik mijn huidige vriendin leerde kennen. Zij wees me erop dat ik te veel voor haar deed en dat ze graag ook iets voor míj wilde doen. Voor mij was dat een heel nieuwe rol. Hoezo kookte en knuffelde ze mij zonder dat ik daar iets voor moest teruggeven? Ik kon dat niet accepteren. Ik raakte zo in de war dat ik mezelf kwijtgeraakte. Mijn vriendin maakte dat allemaal vanaf de zijlijn mee.”

Hoe merkte je dat je jezelf kwijtraakte?

“Ik kreeg bijvoorbeeld last van dissociatiemomenten. Dat zijn reacties op extreme stress of angst waarbij je lichaam in een soort nepslaap belandt. Je bent wel aanwezig maar er wordt niets opgeslagen.

Achteraf kan je je zulke dingen maar vaag herinneren.

In het kort is mijn toestand toen volledig geëscaleerd, maar als ik er nu aan terugdenk, was dit iets wat zich jaren had opgebouwd.”

Wat was het punt waarop je dacht, nu moet ik om hulp vragen?

Toen ik last kreeg van deze dissociaties, ben ik gaan aankloppen bij een psycholoog om mijn verhaal te vertellen. Zij vertelde me dat mijn verhaal te heftig was om te kunnen verhelpen in de eerstelijnspsychologie. Daar schrok ik erg en dacht: hoezo dan?

In de tweedelijnspsychologie belandde ik op een wachtlijst van 6 maanden. Dat heeft absoluut niet bijgedragen aan mijn herstelproces, want overal waar ik aanklopte, werd ik afgewezen. Ik heb in 3 maanden een stuk of 6 intakes gehad, maar overal hoorde ik hetzelfde:

Wat was er zo complex aan jouw situatie dat je nergens terecht kon?

“Mijn diagnose bestond uit een combinatie tussen een complex posttraumatisch stresssyndroom (omwille van de emotionele verwaarlozing tijdens mijn jeugd), sociale angststoornis, OCD en depressie. Die combinatie was te gecompliceerd voor specialistische zorg. Zo’n diagnose vereist zorg over de hele breedte en dat konden ze me bijna nergens bieden. Daardoor kreeg ik het idee dat ik me aanstelde en dat ik het allemaal verzon, hoe erg ik ook in gevecht was met mezelf.

Ik ben toen in een zware depressie beland. Dat werd uiteindelijk zo’n crisissituatie waardoor ik ben terechtgekomen bij de crisishulpverlening. Daar werd ik meteen aangenomen. ”

Hoe zag je behandeltraject er uiteindelijk uit?

“Wat volgde was een traject bestaande uit therapie en medicatie. Tijdens de therapieën ontmoette ik voor het eerst anderen die gelijkaardige dingen hadden meegemaakt. Toen besefte ik pas: ik heb niet alles verzonnen, ik ben geen aansteller. Ik kon mezelf beter begrijpen en mijn depressie werd er een stuk minder door. Maar het was heel heftig en zwaar, zeker door mijn sociale angst die alles bemoeilijkte moeilijker maakte. ”

Dit vind je misschien ook interessant: Deze mythes over therapie kloppen echt niet

Hoe zie je de toekomst voor je?

“Door de therapie heb ik gemerkt dat de dingen in mijn jeugd zo heftig waren dat ze diepe sporen hebben nagelaten. Toch zie ik de toekomst positief, al is daar veel geduld voor nodig. Op sommige dagen is het nog steeds te veel gevraagd om de vaatwasser uit te laden. Het is een lange weg, maar ik geloof ook dat ik een goed leven kan hebben.

Daarbij heb ik nog nooit zo dicht bij iemand gestaan als bij mijn huidige vriendin. Dat zal altijd zo blijven, want we hebben ons er samen doorheen geknokt. Ik heb nog nooit zo’n band met iemand gehad en dat zal ook nooit anders worden. Ik denk dat heel weinig relaties dit aan zouden kunnen want het is gewoon echt heel heftig.”

Wat wil je dat mensen weten over psychisch lijden?

“Ik zou graag willen dat er minder angst heerst rond dit onderwerp. Ik snap dat het eng is om te beginnen over zaken die wat vager en moeilijker zijn, maar bij iemand die worstelt met een psychische problematiek kan je haast geen wonden openhalen want pijn is voor deze mensen dagelijkse realiteit.

Ik merk ook dat veel mensen geneigd zijn om een oplossing te verzinnen voor mijn problemen, maar niemand heeft een kant en klare oplossing, dus voel je daar ook niet verantwoordelijk voor. Door opmerkingen als “kom op, ff doorzetten, we gaan iets leuks doen” voel je je alleen nog maar minder begrepen en alleen.

Het is gewoon heel fijn wanneer mensen interesse tonen in je verhaal. Niets voelt aangenamer dan mensen die me aandacht geven, die naar me luisteren, die erkennen dat het naar is en die me sterkte wensen. Ik hoop dat meer mensen dat gaan beseffen.”

Meer lezen over psychisch lijden?

• De #openup-week: tijd om eindelijk over psychisch lijden te praten
• We zijn niet onze psychische problemen; dit zijn 22 mensen áchter de labels
• Te weinig jongeren praten over psychische klachten