Johan Stevens Psyche 30 okt 2017, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Ik deed mee aan het programma First Dates, en dit is wat ik er van leerde

Afgelopen september maakte ik mijn officiële debuut op de Vaderlandsche Televisie. Ik deed mee aan het programma First Dates. Ja, dat was ik! Of het bevallen is? En of het een goed idee is om ook mee te doen aan het programma? Hier een laatste commentaar. Het begon met een oproep op Facebook waar ze single mannen en vrouwen zochten voor het programma First Dates. Ik vond het meteen een heel erg goed idee om mee te doen en meldde mij direct aan.

Waar is de nooduitgang?

Of ik dronken was, of anderszins onder invloed? Eeh, nee, ik ben een hoopvol mensenkind, dat moet het zijn. Ik weet dat daten gruwelijk spannend kan zijn. En ja, blind daten, dat had ik afgezworen, daarvoor is de kans te groot dat je meteen denkt ‘waar is hier de nooduitgang’. En hoeveel mislukte dates in een maand kan een mens aan? En ja, ja: met camera’s erbij is natuurlijk helemaal bloot en dat terwijl je iets heel delicaats aan het doen bent.

Maar toch: ik had (heb) zo’n zin in de liefde dat ik dacht: de redactie van First Dates gaat vast een heel mooie, leuke vrouw voor mij uitzoeken en dan leven we daarna nog lang en gelukkig. Op een druilerige julidag was uiteindelijk de date. Ze hadden iemand voor mij gevonden! Yes!

Overbewust

Terwijl ik zat te wachten aan de bar merkte ik dat ik in tijden niet zo ontzettend zenuwachtig was geweest. Niet te doen. Ik was mij van elke opmerking en beweging bewust. Overbewust.

Elke opmerking die ik maakte en vraag die ik stelde, alles wat ik zei, hoe ik zat, hoe ik luisterde bekeek ik met een vergrootglas. Arm losjes op de bar of juist niet? Kan ik dit wel zeggen? Om gek van te worden.

En wat opvallend was, dat was dat ik niet zo vriendelijk was in mijn gedachten over mijzelf. Ik dacht niet: ‘Ja, leuk, ik ben het, die leuke Johan uit Amsterdam. Een menschenkind wat altijd enorm zijn best doet, soms iets te veel zijn best, maar er op zeker iets van probeert te maken!’ Nee, ik dacht bij elke opmerking: ‘Wat zeg je nu, wat vraag je nu? Idioot! Fout! Stom!’

Voorbeeld: die barman (ja, die ene die 5000 mailtjes heeft gehad) die vroeg me op wat voor types ik val. Ik keek hem aan, raakte in paniek en begon te stotteren. Huh? Het was toch een normale en ook logische vraag in deze context. En ik weet het heel goed.

Schaamte overviel me

Ik kan het zo uittekenen. Ik vind het fijn als je slim bent. Volwassen is ook fijn, dat je rust over je hebt en je langer dan een week hebt nagedacht over het leven en jezelf. Je wordt blij van kunst, cultuur, psychologie en ik hou van vrouwelijke vrouwen. Enigszins slank en met borsten.

Waarom online daten wél een goed idee is: weg met het Tindertaboe

Zo helder weet ik dat uiteen te zetten. Maar ik begon me daar dus te stotteren, aan de bar met een Blue Lagoon Fireball in mijn hand! (Ik weet niet meer hoe het mixdrankje heet, ik vind dit een topnaam). Ik dacht namelijk: dit vinden de kijkers allemaal heel stom. Vooral vrouwen. Die worden nu razend! Schaamte overviel mij.

Topplan

Waarom denk ik dit soort dingen? Ik zei toch niet dat ik hoop dat ze Nazisympathieën heeft? Dat zou enige gêne wellicht op z’n plaats zijn. Zeg maar.

Misschien heeft deze spanning te maken met een ervaring van een jaar geleden. Ik plaatste in een jolige bui een oproep op Facebook in een groep voor Amsterdammers en de oproep klonk: Welke leuke vrouw tussen de 28 en 40 wil met mij een date en dat we tijdens die eerste date het programma First Dates gaan kijken?

Waarom online daten misschien niets voor jou is

Ik vind het nog steeds grappig. En ook echt een goed idee. Iemand zei mij namelijk eens dat je elkaar vaak goed leert kennen ‘via de band’. Door te praten over je voorkeuren en je afkeuren laat je jezelf zien. Door heel hard te roepen dat je Youp van ’t Hek een vreselijke cabaretier vindt en dat ik er tegen in ga door te zeggen dat ik groot fan ben, kom je veel van elkaar te weten.

Of dus: door alle dates op TV te becommentariëren. Topplan.

Uit de hang gelopen grap

De vrolijke oproep op Facebook een jaar geleden viel niet bij iedereen even goed. Herstel: sommige dames gingen compleet los. Ik had enkelen diep beledigd. Waarom ze zo beledigd waren? Nou, zeg maar dit: waar ik het idiote lef vandaan haalde om zo’n leeftijdsgrens te hanteren.

‘Ik ben 49 en ook heel gezellig.’ ‘Wie denk jij wel dat je bent, volgens mij ben jezelf ook allang 40 geweest.’ Eén iemand nam zelfs de moeite om op mijn website te klauteren en daar te checken wie ik eigenlijk ben: ‘Ik zag net op je site dat je uit 1975 bent, dus ik weet niet waar je mee bezig bent!’

Bewust daten: hoe doe je dat?

Ga ik hier serieus de fout in, mag ik dit niet roepen? Natuurlijk wel. Maar wat gebeurde er dan in deze oproep? Niets menselijks is mij vreemd en het heeft vast met het oh zo nare gevoel te maken dat je je gepasseerd of buitengesloten voelt.

Ik zag zelf ooit eens een profieltekstje met de zin: ‘Ik zoek een man die WO opgeleid is.’ Ik ging er een beetje van grommen. ‘Ik ben ook heel slim, ook qua EQ, ook al heb ik ‘maar’ HBO,’ dacht ik gepikeerd.

Iedereen verplicht een dtae op TV

Ook heeft het te maken met dat zoals ik vaker heb belicht een dingetje heb met kritiek. Ik sta, zo merk ik vaak, al voordat de aanval komt, schrap.

Zoals je wellicht hebt gezien was de date op TV een flop. En toch heb ik geen spijt dat ik heb meegedaan. Wat een leerzaam avontuur, want hé, wie heeft zichzelf nou op beeld zien daten? Vol in actie. Op een spannend moment.

Daarom zou ik willen voorstellen dat de nieuwe regering dat nog even opneemt in het regeerbeleid: iedereen verplicht een date op TV. En dan samen met een nieuwe date terugkijken. Wow.

Johan Stevens is cabaretier en columnist en deelt op zijn site het e-boekje Feel The Fear And Do It Anyway.

Daten met autisme: hoe doe je dat eigenlijk?