Rosa Bertram Welzijn 26 feb 2021, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Waarom je een high krijgt van hardlopen

De helft van de mensen is er in de ban van en de andere helft maak je er op z’n zachtst gezegd niet blij mee. We hebben het over hardlopen. Toegegeven: zelf behoor ik niet tot het clubje dat met plezier nog vóór de werkdag begint een uur gaat rennen en zich vrolijk voor de ene na de andere marathons inschrijft. Toch lijkt hardlopen zowat een verslavende sport en populair onder jong en oud. Hoe zit het met die bekende runners high?  

Gelukkig: de wetenschap heeft er antwoord op.

De high van hardlopen

Wie goed genoeg hardloopt, zou een zogenaamde runner’s high ervaren. Ik hoor er vrienden vaak genoeg over praten en heb het ook heus een tijd geprobeerd. Op reis rende ik ‘s ochtends een rondje rond een bounty-eiland, maar de motivatie vond ik moeilijk te vinden eenmaal terug op Nederlandse bodem. Maar die high voelde ik toen zéker.

Dat hardlopen of snel wandelen een bepaalde high geeft, vindt ook ‘trail runner’ en triatleet Scott Dunlap, en vergelijkt de zogeheten runners high met ‘2 redbul met wodka, 3 ibuprofen én een winnend staatslot van 50 dollar.’ Dat is niet mis.

Weer anderen omschrijven zo’n runner’s high meer als een bepaalde vorm van een spirituele ervaring. De auteur van het boek The Runner’s High schrijft bijvoorbeeld hoe de tranen over zijn wangen rolden tijdens een ochtend jog. Hoe hij zich helemaal alleen en tegelijkertijd ook helemaal verbonden voelde. Hoe kan dat?

Het geluksgevoel dat vrijkomt bij rennen, komt niet alleen vrij bij deze sport. Je lichaam maakt namelijk gelukshormonen dopamine en endorfine aan wanneer je een wat langere tijd beweegt. Dat geldt dus even goed bij yoga, zwemmen, wandelen of dansen.

Maar die echte high die renners voelen, ervaar je pas na een aanzienlijke inspanning. Alsof je hersenen je pas belonen nadat je écht hard hebt gewerkt.

Hoe werkt die beloning in je hersenen?

Er is een nieuwe theorie over waarom onze hersenen ons éxtra belonen voor hard werken, zoals een langere tijd hardlopen. Die theorie is gekoppeld aan hoe onze voorouders leefden als jagers en verzamelaars.

En dat is niet zo gek: als je vroeger langere tijd moest rennen om aan voedsel te komen, zodat je in leven kon blijven, gaf dat biochemisch gezien waarschijnlijk een flinke beloning. Toch is er meer…

Hoewel de antropoloog David Raichlen met de theorie kwam dat de natuurlijke selectie voorkeur geeft aan eigenschappen waardoor mensen kunnen rennen, wordt deze aannemelijke theorie ook tegen gesproken.

Wat gebeurt er met je lichaam als je (te) weinig eet?

Het skelet dat we nu hebben, maakt het lopen makkelijker, maar is niet gemaakt als ‘duurrenner’ en om dus langere tijd te rennen. Zo kan je als hardloper snel last krijgen van je gewrichten. Zonder goede techniek of schoeisel kan hardlopen funest zijn voor je enkels en knieën bijvoorbeeld.

Daarnaast was in de tijd van de jagers en verzamelaars de hele dag hardlopen niet bepaald slim. Je verloor veel energie zonder zeker te zijn van voedsel.

Onderzoek

Raichlen deed daarom onderzoek naar de high en waarom die nou juist bij hardlopen naar boven komt. Hoewel het aannemelijk is om te denken dat een endorfine rush de aanleiding is, kwam Raichlen met de term ‘endocannabinoïden‘ als aanleiding voor de high.

Endocannabinoïden zijn hersenchemicaliën en worden nagebootst door cannabis. Deze stofjes verlichten pijn, verminderen stress en geven je humeur een boost.

Waarom je vaker een forward fold wilt doen aldus deze neurowetenschapper

Veel van de effecten van cannabis komen dus overeen met een door-inspanning-veroorzaakte-high. Ook lijkt de tijd langzamer te gaan en worden de zintuigen meer geprikkeld.

Wat bleek uit zijn onderzoek? Joggen zorgde voor meer endocannabinoïden en langzaam lopen en heel intensief rennen (wat je dus nooit lang volhoudt) niet.

View this post on Instagram

A post shared by Bedrock Magazine (@bedrockmagazine)

Wat betekent dat voor de hardloper vandaag de dag?

Volgens het onderzoek komt de high van de hardloper dus niet uit de activiteit zelf, maar uit continue matige intensiteit.

Wetenschappers konden namelijk bij andere sporten als fietsen of buiten wandelen dezelfde mate van toename aan endocannabinoïden zien.

Er waren dus geen afstanden of precieze tijden te zien vanaf wanneer je de high krijgt. Je krijgt zo’n high dus ‘gewoon’ als je iets doet wat matig moeilijk voor je is en dat in elk geval tenminste 2o minuten volhoudt.

Het is dus eigenlijk geen runner’s high, maar een consistentie high!