Julie van der Have Column 18 mrt 2016, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Stap uit je spirituele comfortzone als je alles uit jezelf wilt halen

Iedereen wil in principe het beste uit zichzelf halen. Maar in hoeverre doe je daar écht moeite voor? Het staat niet hoog op je to do-lijst des levens, toch? Bij mij in elk geval niet. Ik prop persoonlijke ontwikkeling af en toe in mijn drukke bestaan. Daarom vond ik het tijd om dit eens om te draaien. Sinds kort is mijn innerlijke zelf het belangrijkst. Althans, voor 100 dagen dan. In my defense: ik was op zich al best lekker bezig. Ik ga al zo’n 5 jaar naar yoga, ik heb een mindfulness cursus gedaan, onderging met veel plezier holistische massages. En amandelmelk en lijnzaad behoren tot mijn dagelijks dieet. Jam.

De man met het plan

Maar het kan natuurlijk altijd beter. Zo bleek toen mijn vriend thuis kwam met een plan: 100 dagen giga bewust leven. Iedere dag mediteren, eten volgens het Paleo dieet, 4 keer per week sporten en elke week een psychologische sessie van 3 uur met de andere deelnemers van het programma. Deze ‘uitdaging’ heet trouwens 100 days Spiritual Warrior (I know).

Ben jij ook situationeel spiritueel? (een fenomeen onder millenials)

Mijn reactie was: holycow! Ik vond het heftig, omdat je alle aspecten van het leven tegelijkertijd onder de loep neemt en aanpakt. De bedoeling is dus dat je echt uit je spirituele comfortzone stapt. Als je durft.

De 100 redenen die ik verzon om het niet te doen

Het doel van dit programma is je patronen ontdekken, accepteren en zo nodig veranderen. Maar wat ik me afvroeg: wat heeft 100 dagen geen brood eten in godsnaam te maken met mijn patronen accepteren? En waarom kan één wijntje niet samengaan met mediteren?

Spiritueel leider Eckhart Tolle komt met een nieuw boek over… huisdieren (en wij zijn fan!)

Van het idee dat ik om half 7 moet opstaan om een groenteomelet te bakken, om deze vervolgens in mijn Tupperware bakje te proppen voor op kantoor, wilde ik spontaan een fles wijn achterover slaan. En 100 dagen geen alcohol, dat is ⅓ jaar. Ehm, wat?

Ik vond het nogal extreem en niet iets dat je daarna voor altijd volhoudt. Dus, wat gebeurt er na die 100 dagen? Het gaat uiteindelijk toch om balans? Zo’n hip woord waar ik heilig in geloof.

Waarom ik er toch aan begonnen ben

Blijkbaar was ik toch nieuwsgierig, want tijdens een gehaast ontbijt pakte ik het programmaboek erbij. In het voorwoord las ik iets dat precies aansloot bij wat ik stiekem al een tijdje voelde. Namelijk, dat ik niet alles uit mezelf haal, dat ik me inhoud en geen ruimte ervaar voor wat ik wil. Dat er iets in me zit wat er niet uitkomt en waarvan ik nog niet eens precies weet wat het is.

‘Help, mijn partner is niet spiritueel!’

Opeens sprak de term ‘spiritual warrior’ me aan. Tot dan toe vond ik dat een tikkeltje dramatisch, maar ik voelde ‘m opeens. Ik wil niet meer bang zijn voor dingen waar ik toch geen controle over heb, me niet meer terugtrekken omdat ik zo gevoelig ben en me ook niet meer inhouden omdat ik anderen niet wil krenken. Ik wil voortaan krachtig en kwetsbaar mezelf zijn. En dat is precies waar dit programma over gaat.

Een warrior word je niet zomaar

Om alles uit jezelf te halen moet je niet met één been uit je spirituele comfortzone, maar met je hele hebben en houden. Daar sta ik nu sippend aan een water on the rocks. Je wordt blijkbaar niet zomaar een tijger. Uh, krijger.

Benieuwd wat de grote en kleine lessen zijn die ik leer tijdens deze 100 dagen? Je leest ‘t in mijn andere column.

Spiritueel narcisme: wanneer je wel heel ver boven de rest uit zweeft