Julia van Buuren Persoonlijke verhalen 1 feb 2024, 07:22

Leestijd: 6 minuten

Noa (28) heeft vaginisme: ‘Ik heb geleerd om mezelf volledig te accepteren’

Plezierige en ontspannende seks is voor veel mensen een vanzelfsprekend onderdeel van het leven. Voor de 28-jarige Noa* is dit niet het geval. Noa heeft namelijk vaginisme. Door de constante spanning in haar bekkenbodem, is penetratieseks moeilijk of zelfs onmogelijk.

“Toen ik zestien jaar was had ik mijn eerste vriendje. Dit was best wel een co-dependent relatie. Ik voelde me mentaal niet goed en was emotioneel erg afhankelijk van hem.

Pijn tijdens seks

Richting het einde van de relatie merkte ik dat ik steeds meer pijn voelde tijdens penetratieseks. Toen het uit was en ik drie maanden later met iemand anders ging daten, nam de angst voor pijn alleen maar toe. Ook kreeg ik pijn bij mijn clitoris. Ik wist dat er iets niet goed zat, maar ik wilde het probleem niet erkennen. Ik dacht: dat gaat vanzelf wel weer over. Maar toen ik een nieuwe relatie aanging, merkte ik dat het niet helemaal niet wegging.

In het begin verborg in de pijn die ik voelde tijdens de seks, maar al snel zag mijn vriend de tranen in mijn ogen en kon ik niet meer stoppen met huilen na de seks. Ik kon niet meer om de pijn en het verdriet heen, deels omdat mijn vriend er getuige van was. Het werd langzaamaan duidelijk dat het probleem niet vanzelf wegging dus ik besloot eindelijk naar de huisarts te gaan.

Contact met mijn lichaam verloren

Na een lang traject ben ik uiteindelijk door een gynaecoloog doorverwezen naar een seksuoloog en bekkenbodemfysiotherapeut. Bij de seksuoloog kwam ik er in gesprekken achter dat ik het contact met mijn eigen lichaam, en mijn eigen seksuele verlangens was verloren. Ik voelde helemaal niet meer wanneer ik zin had in seks, en kon daardoor ook geen ja of nee zeggen. Daarnaast was ik bang geworden voor de pijn. Wanneer wil ik echt seks? Is een vraag waar ik met de seksuoloog veel aan heb gewerkt. Ik heb daar geleerd om op mijn onderbuikgevoel te vertrouwen, waardoor ik weer enthousiast werd om penetratieseks te hebben.

Maar op een gegeven moment was ik uitbehandeld ondanks dat het vaginisme er nog was. Daarna ben ik nog naar een haptonoom gegaan en die heeft mij geholpen om mezelf meer te focussen op de connectie tussen mijn lichaam en hersenen, mijn gedachten en mijn fysieke gevoel.

‘Ik heb vaak seks gehad terwijl ik dat niet wilde’

Mijn vriend steunde mij enorm in het hele proces. Toch hadden we de eerste paar jaar de stille hoop dat de pijn wel voorbij zou gaan. We oefenden vaak, dan ging hij op zijn rug liggen en ik daar bovenop. Maar het lukte bijna nooit om penetratieseks te hebben.

Naarmate de tijd verstreek, verborg hij zijn eigen lust steeds meer voor mij omdat hij mij niet onder druk wilde zetten en niet wilde dat ik me verplicht voelde. Ik vond nee zeggen namelijk heel moeilijk. Ik wil geen seks als jij het niet wil, zei hij vaak. En dat triggerde iets in mij. Mijn vorige partner dacht er namelijk niet zo over.

Mijn ex probeerde mij vaak over te halen. Ik zag het nooit als grensoverschrijdend gedrag, omdat ik niet duidelijk zei dat ik het niet wilde. En omdat ik me zo afhankelijk voelde van hem, ging ik er altijd in mee. Maar ik heb vaak seks gehad terwijl ik dat niet wilde, en het heeft lang geduurd om te beseffen dat dit niet oké was.

Ondertussen bleven mijn vriend en ik het proberen om penetratieseks te hebben. Toen ik een tussenjaar had en we op vakantie waren in Italië, bereikte ik een dieptepunt. Ik was zo overstuur dat het weer niet lukte, dat hij aangaf dat we niet meer hoefden te oefenen als dat mij zo van streek maakte. Hierdoor viel de druk weg. De volgende dag lukte het voor het eerst om pijnloos penetratieseks te hebben. En wonder boven wonder lukte het maar liefst een heel jaar lang.

Veel vrouwen met vaginisme hebben ook ADHD

Toen ik weer ging studeren, ging het wederom mis. De spanning in mijn lichaam bouwde zich weer op, wat erin resulteerde dat het niet meer lukte om penetratieseks te hebben. Los daarvan ging het ook niet goed met me en elke week had ik wel paniekaanvallen. Toen merkte ik heel duidelijk dat er meer aan de hand was dan alleen mijn vaginisme. Ik besloot om aan mezelf te werken en ik ben toen in therapie gegaan.

Naast mijn angstklachten, kwam ik erachter dat ik ADHD heb. Toen klikte het in mijn hoofd, het voelde alsof alles ineens verklaarbaar was. Op dat moment viel er nog meer druk weg. Ik voelde me bevrijd, eindelijk begreep ik mezelf en kon ik mezelf ook volledig accepteren zoals ik ben.

Ik leerde dat veel vrouwen met vaginisme ook ADHD hebben. Voor ons is het lastig om in het moment te zijn omdat we vaak afgeleid zijn door onze gedachtes.

Ik had altijd een heel romantisch beeld van seks; je begint te zoenen en voor je het weet bedrijf je de liefde, maar zo werkt het bij mij helemaal niet. Ik denk aan tien dingen tegelijkertijd en kan me helemaal niet focussen op het moment. Mede daardoor is het ook moeilijk om zin te krijgen in seks.

Ondanks vaginisme plezier hebben tijdens seks

Het seksuele trauma dat ik door mijn ex heb opgelopen, zat lang opgesloten in mijn lichaam. Maar na een lange tijd en traumatherapie, is het mij gelukt om het los te laten. Toch heb ik nog steeds last van vaginisme. Los van alle therapie en bekkenbodemfysiotherapie doe ik ook nu nog oefeningen. Het kost veel tijd en energie maar dat vind ik het waard.

Seks was eerder nooit een prioriteit voor mij, ik deed het vaak ook niet voor mezelf maar voor de ander. Ik vind het nu een recht voor mezelf om plezier te hebben in seks, want het is belangrijk en kan heel fijn zijn. Ik ben nog steeds op ontdekkingstocht maar ik ben niet meer bang. Als ik nu pijn heb tijdens penetratieseks geef ik het aan of neem ik een pauze. Uiteindelijk ben ik dankbaar dat ik vaginisme heb, hierdoor heb ik hulp moeten zoeken waardoor ik mezelf echt heb leren kennen en accepteren.”

*Deze naam is gefingeerd en bekend bij de redactie. Ondanks de anonimiteit wil de geïnterviewde dat het taboe rondom vaginisme wordt doorbroken.

Claudia (32): ‘Ik ben aseksueel’