Rosa Bertram Liefde & Seks 18 mei 2021, 06:00

Leestijd: 2 minuten

De vrijgezellen-maatschappij: waarom deze generatie geen relatie meer wil

Waar het een generatie geleden de normaalste zaak van de wereld was om als levensdoel ‘een relatie aangaan’ en ‘kinderen krijgen’ te hebben, is dat tegenwoordig wel anders. In plaats van te settelen na je studie, samen te wonen en aan kinderen te beginnen, ziet de generatie van nu het leven een stuk anders voor zich.

We kunnen en willen het onderste uit de kan halen: een verre reis, uitzoeken welke kant je op wilt met je carrière, verschillende baantjes hebben, keihard werken voor die rol die je altijd al wilde, zélf een bedrijf opzetten, nóg een toffe reis maken en daarnaast even bijklussen in de horeca om zo net aan je huur te kunnen betalen.

Het doel van de generatie van nu is al lang niet meer ‘settelen zo snel je kan’. Er wordt dan ook geschat dat het aantal vrijgezellen in Nederland zal blijven groeien.

Hoog tijd dat we opnieuw naar ‘single zijn’ gaan kijken (we hebben een nieuwe naam nodig)

Geen relatie willen

Natuurlijk zijn er genoeg mensen die wel dolgraag een relatie willen en snel willen settelen. Maar bij lange na niet zoveel als vroeger, toen dat in zekere zin de norm was. Helemaal in het stadse leven waarin er keuzes alom zijn: banen, huizen, dates, reizen, you name it. Waarom zou je al settelen als er nog zoveel te ontdekken valt?

Keuzestress is een modewoord geworden, of is het meer dan dat?

Het is een typisch ding van deze generatie, kun je wel zeggen. We willen alles, maar in elk geval niet niet te veel vastigheid, en dus ook nog geen vaste relatie, lijkt het. Vastigheid en commitment aan één persoon (of meerdere) staan namelijk haaks op de waarde die voor ons zo belangrijk is; vrijheid.

Vind je je date niks of ben je na een paar weken of maanden alweer uitgekeken op je scharrel, dan swipe je door tot de volgende op Tinder zich (bijna) letterlijk op een presenteerblaadje aandient. En al houdt de liefde stand, dan weet je in je achterhoofd dat er nog zoveel vissen in de zee zwemmen (die één swipe verwijderd zijn) dat je kans dat jijzelf (of de ander) afhaakt, vrij groot is.

Happily ever after

Want als het échte liefde is, dan weet je dat meteen, leren we uit alle Disney-films. Deze kinderfilms hebben zéker bijgedragen aan het vormen van onze norm van liefde. Maar is dat wel realistisch?

Een eindeloze eisenlijst hebben voor een partner? Hebben we niet een te strenge filter voor een nieuwe lover? En zou het niet beter zijn een gezonde kieskeurigheid te ontwikkelen?

Ik denk dat we het antwoord stiekem wel weten 😉

Mag ik alsjeblieft ook géén happy single zijn?