Rosa Bertram Psyche Vandaag, 08:36

Leestijd: 3 minuten

Madelon (39) ontworstelde zich aan het brave meisjes-syndroom: ‘Het moeilijkste moment was toen ik ongewenst zwanger raakte’

Veel vrouwen worden opgevoed om ‘brave meisjes’ te worden, altijd te luisteren en zich op te offeren om ‘erbij te horen’. En zo is het geen verrassing dat ‘pleasen’ in het systeem van veel vrouwen zit. Hoog tijd om daar verandering in te brengen, vindt Madelon Lutgert-Plante, schrijfster van het gloednieuwe boek Brave.

Want ook zij was ooit één van die vrouwen. In haar boek ‘Brave’ vertelt ze hoe ze als klein meisje als vanzelf een pleaser werd, maar nog belangrijker: hoe je zo’n patroon kunt doorbreken. Want, ja dat kán. We spreken haar over hoe het haar lukte om zich te bevrijden van het brave meisjes-syndroom.

Het brave meisjes-syndroom

“Al van kinds af aan heb ik mezelf in een malletje geduwd. Ik was de perfecte dochter die hard werkte om het haar ouders en haar omgeving naar de zin te maken. Studeren, werken, een huis kopen, samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. Ik deed alles wat ik ‘hoorde’ te doen.

Ik was een pleaser omdat ik thuis al van jongs af aan leerde hoe je als meisje de harmonie bewaakt en zorgt dat je erbij hoort. Dat begon eerst thuis door in mijn gezin de ideale dochter te zijn en later op school als keurige leerling. Eigenlijk heb ik nooit gevoeld wat ík wilde of verlangde, maar ik volgde gewoon wat ik om me heen zag.

Als ik daar nu aan terugdenk, was ik al die tijd diep vanbinnen erg gevoelig, waarnemend en vurig, maar van buiten wilde ik vooral niemand tot last zijn. Dat is niet het gevolg van mijn systeem van herkomst, maar dat is de patriarchale maatschappij die voorschotelt hoe je er als meisje en vrouw uit hoort te zien (jong) en hoe je je hoort te gedragen (braaf).”

View this post on Instagram

Van braaf naar brave

“De reis van de vrijmoedige vrouw startte echter pas toen ik zwanger was van mijn eerste dochter, maar al vanaf mijn 20ste had ik twijfels over de wereld om me heen en de keuzes die ik daarvoor maakte. Wat ik eerst gewoon volhield, werkte sinds ik moeder werd ineens niet meer. Ik moest leren om trouw te zijn aan mijzelf in plaats van schikken en vervormen naar de collectieve norm en daarmee iets nieuws meegeven aan mijn dochter.

Er klopte iets niet. Ik negeerde mijn gevoel, tot ik moeder werd. Toen pas durfde ik het aan, ik brak los. Niet door te scheiden of door geen contact te hebben met mijn familie en me af te zetten tegen de wereld. Wat ik deed, was mijn belastende patronen doorbreken.

Ik moest leren hoe ik gezond daderschap kon nemen en me schuldig mocht maken in plaats van een ander nooit tot last zijn. Dat is soms nog steeds heel spannend, want de moed die je daarvoor moet hebben, voelde in het begin als complete angst. Eén van de moeilijkste momenten was toen ik ongewenst zwanger raakte. Ik koos ervoor de zwangerschap af te laten breken. Maar kon het brave meisje in mij dat verdragen? Toch deed ik het. Voor mezelf.”

Emigreren naar het buitenland en een eigen bedrijf

“Waar ik eerst veiligheid vond in de goedkeuring van een ander, moest ik nu ineens leren om op eigen benen te staan en te kiezen voor een levenspad dat bij mij en mijn gezin past. En zo gezegd zo gedaan. Ik startte mijn eigen bedrijf Hello Woman en emigreerde met mijn gezin naar Spanje. En ja, dat gaat ook gepaard met verlies. Namelijk verlies van stukjes identiteit en verlies van mensen om me heen. Soms is dat heel pijnlijk, maar tegelijkertijd was dat ook nodig om mezelf te kunnen te bevrijden.”

Women don’t owe you pretty: over modern feminisme.

Waarom sommige mensen niet willen dat je succes hebt (zó werkt het Tall Poppy Syndroom)