Rosa Bertram Persoonlijke verhalen 28 jul 2025, 11:25

Leestijd: 6 minuten

Margot (32): ‘Ik werd verliefd op mijn 10 jaar jongere vrijwilliger’

Het leven op een biologische boerderij is mooi, maar gaat niet altijd over rozen. Dat weet Margot (32) als geen ander. Ze woont en werkt in haar eentje op haar eigen erf in het oosten van Nederland, omringd door moestuinbedden, ronddwarrelende kippen en fruitbomen. Alles wat ze teelt, van paarse wortels tot kolen, doet ze zélf, met de hand. Daarom had ze hulp nodig van een vrijwilliger, die wel héél behulpzaam bleek.

“Een groot erf runnen in je eentje is niet niks. Daarom besloot ik om een oproepje te plaatsen op een vrijwilligersplatform. Het liefst wilde ik hulp van iemand die handig is en kan helpen met klusjes zoals kippenhokken, hekken neerzetten of moestuinbedden bouwen. Na een paar weken kwam het berichtje Tomas.

‘Hij had geen plan, alleen een glimlach en een rugzak’

Hij stuurde me een foto van zichzelf op een bergtop. Gebruind, glimlachend, rugzak op zijn rug. Zijn Engels was charmant krom en in zijn berichtje schreef hij: “I like to work with land. I want to learn slow life.”

Ik voelde meteen iets. Nieuwsgierigheid. En ja, ook zag ik natuurlijk meteen dat ‘ie belachelijk knap was. Een paar weken later stond hij op het station. Het was eind maart, en het was nat, grijs en hij droeg alleen een trui. Er zaten gaten in z’n broek en hij had een slaapzak onder z’n arm. Maar wat mij vooral opviel: zijn glimlach van oor tot oor.

We begonnen onschuldig

Vanaf dag één werkte hier hij alsof hij hier al jaren woonde en niet per se een vrijwilliger was. We begonnen onschuldig. Samen radijsjes zaaien, hout kloven, lunchen in de zon. Maar na een week begonnen er kleine dingen te veranderen. Soms bleef z’n hand net iets langer op de mijne rusten als hij me iets uitlegde. Of hij zei met een glimlach: “You are strong for a woman.”

Ik merkte dat ik me vaker opmaakte in de ochtend, iets wat ik daarvoor nooit deed op de boerderij. Mijn hart sloeg over als ik zijn voetstappen hoorde op het grind. We maakten grapjes over zijn accent, over onze leeftijd: hij 22, ik 32. “You’re like a sexy farmer version of my teacher”, zei hij eens. Ik lachte, bloosde, en verstopte me snel in de schuur om daar verder te gaan met het inzaaien van de nieuwe plantjes.

Die avond veranderde alles

Op een avond, na het werk, zaten we op het dak van de schuur. Iets wat hij spontaan had voorgesteld: “Let’s watch the sky from up there.” We namen dekens mee en een fles wijn. Hij had een zaklamp meegenomen die het niet deed, dus we zaten daar in het donker en keken naar de sterren.

We lagen naast elkaar, onze schouders raakten. Hij vertelde over zijn jeugd in Spanje en hoe hij zich altijd een buitenstaander had gevoeld in de stad. Ik deelde mijn verhaal over mijn burn-out en waarom ik mijn leven op deze plek was begonnen. Hij stelde vragen over waarom ik dit leven leid en waarom ik niet in de stad wil wonen. Hij begreep het. Op een dieper niveau dan ik verwachtte. Er viel een stilte; niet ongemakkelijk, maar warm.

Hij draaide zijn hoofd en keek me aan in het halfdonker. En toen kuste hij me. Zacht. Alsof hij toestemming vroeg. Ik beantwoordde de kus, eerst voorzichtig, daarna vol overgave. Alsof iets in me openging waarvan ik niet wist dat het gesloten was.

We werden onafscheidelijk

Sinds die avond veranderde alles. We waren nog steeds aan het werk, deden klusjes rond het huis zoals wieden, bouwen en irrigatiesystemen controleren, maar ineens was er dat onderliggende flirterige spel. Zijn hand die over mijn onderrug gleed als hij langs me liep. Ik die expres zijn favoriete ontbijt maakte.

We sliepen nog even apart, maar de spanning hing overal tussen ons. Want ik dacht ‘dit kan toch niet? Hij is mijn vrijwilliger!’ Op een warme dag besloten we in de rivier achter het erf te zwemmen. Hij trok z’n kleren uit en dook erin alsof het zomer was. Ik volgde hem. In het water draaide hij zich naar me toe, nat haar in zijn gezicht, en fluisterde: “I think I’m staying a bit longer.”

En dat deed hij. De weken erna sliepen we in dezelfde kamer en waren we onafscheidelijk. Wat begon als hulp op de boerderij, groeide uit tot iets dat ik al jaren niet meer had gevoeld: oprechte verbinding. We aten vaak samen, aan de houten tafel in de zon. We bakten zelf brood, belegd met geroosterde groenten van het land en aten de eieren van de kippen.

Van twee weken werken als vrijwilliger naar zes maanden

Tomas zou eigenlijk maar twee weken blijven. Dat hadden we immers afgesproken: een korte werkvakantie, wat klusjes doen en dan weer door. Maar twee weken werden er dus drie. Toen een maand. Voor ik het wist, plukten we samen courgettes in juli en kampeerden we in augustus met een tentje op de Veluwe. Ik merkte helemaal niets van ons leeftijdsverschil.

We kookten op kampvuur, dronken wijn en sliepen met open rits zodat we de sterren konden zien. Zijn hele tijd bij mij op de boerderij voelde licht en vanzelfsprekend. Alsof we elkaar al jaren kenden, ook al spraken we soms nog steeds in halve zinnen.

In september besloten we naar zijn familie in Galicië te gaan. We reden in mijn oude busje, over kronkelwegen en luisterden eindeloos naar muziek. In Spanje logeerde ik drie maanden bij zijn ouders op het land. Daar was ik even de vrijwilliger bij hén op het land.

Zijn moeder leerde me tortilla maken en ik leerde Tomas hoe je pompoen snijdt zonder je vingers te verliezen. Het leven was heerlijk daar, het weer was warm, we liepen op blote voeten en flirten onder de olijfbomen.

En nu?

Inmiddels ben ik weer terug op mijn eigen boerderij. De bladeren zijn gevallen, en het is stil in huis. Tomas reist verder, voor nu. Hij is immers toch jonger en is nog niet uitgereisd. We sturen elkaar elke dag een berichtje, soms foto’s van wat we eten, soms alleen een spraakmemo met hoe de lucht eruitziet. Eén keer per week bellen we.

Of hij terugkomt als vrijwilliger? Misschien. Maar misschien ga ik weer naar hem toe en dan vind ik iemand die op mijn boerderij wil passen in de tussentijd. We hebben geen plan en dat past goed bij ons allebei. Net als toen hij hier voor het eerst aankwam, met alleen een slaapzak en een open mindset. We leven op gevoel. En eerlijk? Dat is genoeg voor nu.”

Lees ook:

• Duurzaam wonen: Rosa ging op schrijversretreat en vond haar off grid droomplek mét tiny house.
• Kimberly (34): ‘Mijn man weet niet dat ik als high class escort werk’.

Lisa’s (33) psychische klachten bleken door een tekort aan deze vitamine te komen