Johan Stevens Psyche 2 mei 2018, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Hoe doe je dat: jezelf accepteren zoals je bent?

Ik ben verzot op alles wat te maken heeft met persoonlijke ontwikkeling en ik vertelde al eens over de kilo’s zelfhulpboeken die in hoge stapels op mijn nachtkastje staan. Heerlijk. Ik ploeg al die boeken met rode oortjes door en snuif de letters in mij op en maak notities. Ik praat er over met mensen. Veel. En niet alleen met mensen die dit ook een leuk onderwerp vinden: Nee, juist met mensen die alleen maar over voetbal willen praten, of op welke feestjes ze zijn geweest. Dan zeg ik: ‘En wat zegt dat eigenlijk over jou dat je naar techno gaat? Leeft je vader nog?’ Zoals mijn buurjongen vroeger uren in het schuurtje aan zijn brommer kon sleutelen met een sigaret in z’n mondhoek en zwarte vingers, zo kan ik uren aan mijzelf sleutelen. De buurjongen deed dit sleutelen altijd kalm en vredig. Als iets niet lukte, dan keek hij zorgvuldig naar het probleem, ging even een bakkie halen en daarna sleutelde hij verder. En als het echt niet lukte dan maakte hij z’n handen schoon, pakte hij een biertje en zei: ‘Morgen weer verder.’

En daar gaat het bij mij misschien mis: Ik ga nooit morgen weer verder, het moet allemaal nu. Met de kiezen op elkaar.

Maar gisteren stuitte ik ergens in een blog op de zin: ‘Kun jij jezelf helemaal accepteren zoals je bent?’ Ik las het in het kader van een test over de vraag of je toe bent aan een relatie. Ik ben al jaren toe aan een relatie, maar toch stug single, dus je kunt je voorstellen: naast de zelfhulpboeken worstel ik me ook door een 10-tal testjes per week door. Ik had laatst een testje met de vraag: ‘Waarom doe jij allemaal testjes op het internet?! Doe nu de test!’ Love it.

Maar goed, de vraag was dus: ‘Kun je jezelf helemaal accepteren zoals je bent?’ Er viel een ijzingwekkende stilte in mijn woonkamer. Zelfs Julius, mijn kat keek even op, alsof hij de stilte hoorde vallen.

Ik keek uit het raam, zuchtte diep. Mijzelf accepteren zoals ik ben? Dus… dat het nu helemaal goed is? Dat het nu helemaal 100% goed is zoals ik ben? Maar het moet toch allemaal anders en beter? Vandaag nog?

Ik bedoel… ik hang nog steeds uren op allerlei datingapps rond en dat moet stoppen. Ja, toch? Ik moet eerst van mijzelf leren houden en zolang ik dat niet doe, dan kan ik niet van mijzelf houden en een ander al helemaal niet. Volg je het nog? Of moet ik ook accepteren dat ik regelmatig stoeiend de dagen doorstommel? Moet ik daar vriendelijk naar kijken, zoals Jan Geurtz zegt?

Ander voorbeeld: ik doe af en toe vrijwilligerswerk via Amsterdamcares.nl. Spelletjes doen en leuk gezelschap zijn voor bejaarden. Ik kan het iedereen aanraden. So far so good.

Maar wat gebeurt er nu: zo af en toe melden zich daar ook andere vrijwilligers aan en dat zijn altijd, ik zeg altijd, slimme, jonge, universitaire dames. Van die spontane meiden waar ik dus instant verliefd op word. De hemel breekt open en terwijl ik daar met Gerda van 83 en die jonge dame aan het Pim Pam Petten ben (een lichaamsdeel met een Z!) heb ik al 100 keer bedacht hoe ik haar zal vragen om nog even een bakkie te doen ergens in de buurt. Die jonge dame dus. Deze onrust… Ik zeg: dat is toch helemaal niet zen? Ik moet toch in het hier en nu zijn en dan kijken hoe ‘de momenten zich ontvouwen’. Dat staat in al die boeken! Of moet ik juist loslaten dat ik alles moet loslaten?

En wat te denken van alle oordelen die ik de hele dag over ándere mensen heb. Dat is toch naar? Mensen met tatoeages in hun nek, mensen die op straat een patatje eten, terwijl hun buik bijna uit hun t-shirt knapt, mensen zonder ambitie, mensen die op Facebook het uitroepteken los van zin schrijven: ik loop de ganse dag in mijzelf te mopperen dat het een aard heeft en dat vind ik heel stom van mijzelf? Dat is toch ook helemaal niet zen en niet lief? Of als ik willens en wetens belastingpapieren niet invul en daardoor een boete krijg, dat ik ga ik toch niet zitten accepteren?

Doortastend aan jezelf werken en tegelijkertijd jezelf accepteren zoals je bent… hoe doe je dat?

Een vriendin vertelde over de ideeën van Willem de Ridder. Nog een zelfhulpgoeroe, die ik zelf nog niet zo goed ken. Willem de Ridder heeft een mantra en die gaat zo:

‘Ik hou van jou, precies zoals je bent. En ik steun je onvoorwaardelijk, in al je kracht, grootsheid en overvloed aan mogelijkheden.’

Ik heb ‘m net voor de spiegel eens gedaan. Hardop. Ik schoot in de lach en mijn kater Julius draaide zich spontaan spinnend op z’n rug.

Het is een begin.

Johan Stevens is (zelfhulp)cabaretier en deelt op zijn site het gratis e-boekje Feel The Fear And Do It Anyway.