Rosa Bertram Persoonlijke verhalen Gisteren, 11:15

Leestijd: 5 minuten

Guusje (18) verloor haar vader: ‘Ik miste op school een volwassene die doorvroeg hoe het met me ging’

Guusje (18) verloor haar vader op haar veertiende toen ze in de tweede klas van het VWO zat en weet hoe het voelt om met zware bagage toch te moeten presteren. Ze voelde zich op school jarenlang onzichtbaar, maar vond uiteindelijk rust bij The Palmtree Project in Spanje.

De druk op scholen om te presteren is hoog, net als de onzekerheid over de toekomst. De vraag ‘wat komt hierna?’ is dan een bekend struikelblok voor veel jongeren.

De mentale druk op scholen

Met de zomer in aantocht piekeren veel jongeren niet alleen over hun cijfers, maar vooral over wat erna komt. Uit onderzoek van het RIVM blijkt dat 45 procent van de jongeren zich vaak gestrest voelt, vooral door school, studie en werk. Zo ook Guusje.

Tijdens haar eindexamenjaar worstelde ze niet alleen met de nodige prestatiedruk, maar ook nog eens met het verlies van haar vader, nadat hij jarenlang vocht tegen de psychische ziekte PTSS. School, het leven en verwachtingen van de wereld om haar heen gingen echter gewoon door, maar Guusje voelde zich uitgeput en alleen. Ze had maar weinig energie en merkte de gevolgen van haar moeilijke jeugd.

Er een jaartje tussenuit

Totdat ze in haar tussenjaar The Palmtree Project ontdekte, een initiatief dat jongeren ondersteunt bij het vinden van richting, rust en zelfvertrouwen na een periode van stress of vastlopen. Niet met een strak programma of therapie, maar juist met tijd en ruimte om tot zichzelf te komen, op hun eigen tempo. Inmiddels gaat het weer beter met Guusje. BEDROCK sprak met haar.

Wat ben je gaan doen met de dingen die je hebt geleerd bij The Palmtree Project na de middelbare school?

“Ik heb daar coaching gevolgd. We deden 1:1 coaching en groepscoaching. Bij de 1:1 coaching heb ik vooral gewerkt aan het verleden en hoe ik dat beter kan verwerken. Christa was mijn coach en zij kwam met het idee om een brief te schrijven aan mijn vader.

Hij had PTSS, dus mijn jeugd was niet altijd makkelijk. Ik kon daar alles nog zeggen wat ik wilde zeggen. En doordat dit uit mijn comfortzone was stelde ik mezelf meer open en schreef ik goed op wat ik dacht en voel. Een goed copingsmechanisme én goede opdracht.

Bij de groepscoaching hadden we elke week een ander thema waar we aandacht aan besteden. Een voorbeeld daarvan is het thema ‘zelfbeeld’. We beginnen dan met ‘waar sta je nu met je zelfbeeld?’, daar krijg je dan ook opdrachten bij die je samen of apart doet en vaak bespreek je die met elkaar.

Vervolgens gingen we kijken hoe je je zelfbeeld kunt verbeteren. Een van de tools was om dan briefjes te schrijven met motivatie of complimentjes aan je zelf en die op te hangen op je spiegel of kast zodat je een positiever zelfbeeld krijgt. Voor mij deed deze tip echt goed!”

Het project is in Spanje, wat deden jullie daar nog meer?

“Je kan Spaans leren, Ik had het semi-intensieve pakket. Je kan kiezen uit verschillende sporten, ik koos voor boksen en yoga. Beiden had ik nog nooit eerder gedaan, en boksen was een fijne manier om lekker te bewegen en even nergens aan te denken. En yoga was altijd heel fijn, heel kalm en rustgevend bij de zonsondergang.

En natuurlijk was er veel gezelligheid met de groep, mooie avonden en nachten samen, mooie gesprekken, uitjes en nog veel meer wat je met elkaar deed! Het is gek dat eerst nog vreemden in zo’n korte tijd kunnen voelen als levenslange vrienden.

Wat heeft het jou gebracht? 

“Het heeft mij een andere mindset gegeven, ik heb meer zelfvertrouwen en ben zelfverzekerder. Ik durf meer en sta meer open voor nieuwe dingen. Ook hebben ze mij geholpen om verder te kunnen gaan, ik had het idee dat ik vastliep maar zij hielpen me weer met doorgaan. Om zowel het verleden als het verlies beter te verwerken. Ik ben daar heel dankbaar voor.”

De huisarts of school hebben je weinig geholpen toen je door deze zware tijd ging, hoe ging dat?

“De hulp was erg beperkt. Er werd nooit echt doorgezet, terwijl dat juist wel had gemoeten. Ik weet ook niet waarom dat was, ik denk dat iedereen wel dacht dat het goed ging. Ik zelf ook. Maar ik liet nooit het achterste van mijn tong zien. Zowel op school als bij de praktijkondersteuner.

Op school, op straat of bij andere sociale zaken ging het leven gewoon door, en deed ik mee. Op die leeftijd wil en moet je eigenlijk ook meedoen, je bent op zoek naar wie je bent en wat je plek is. Thuis werd je weer geconfronteerd met het feit dat een belangrijk persoon er niet was. De coronatijd hielp dan ook niet.

Vooral van de derde t/m de vijfde van de middelbare had ik daar moeite mee. Er werd na een jaar op school nooit echt meer gevraagd hoe het ging of er hulp nodig was, of wat er aan de hand was. Ik had in het vierde en vijfde veel school gemist, omdat ik vaak ziek was en niet lekker in mijn vel zat.

Daar is verder nooit op doorgevraagd. Ik denk dat ik alles te snel achter me wilde laten, omdat ik niet wist hoe ik mijn gevoelens en gedachten kon uiten, maar dat soort gebeurtenissen en gevoelens kan je niet zomaar loslaten.

Wat de praktijkondersteuner betreft, het hielp wel en ze hielp mij goed. Maar naarmate er minder te bespreken is, lijkt het alsof het niet meer nodig was, terwijl er misschien nog meer vast zit binnen wat ik zelf niet kan uiten. Ik had eigenlijk iemand nodig, die inzag dat het eigenlijk niet zo goed ging en echt andere hulp nodig had.”

Wat zijn je dromen nu?

“Ik ga binnenkort voor het eerst in mijn eentje reizen, de wereld is zo groot en het leven te kort dus ik wil daar nog graag veel van zien. Daarna ga ik academische PABO in Leiden studeren. Ik wil graag dat er op scholen meer aandacht komt voor kinderen en jongeren die een ouder zijn verloren, of een ouder hebben met een psychische ziekte en ook voor kinderen en jongeren die het moeilijk thuis hebben. Ik wil graag de persoon worden die ik vroeger heb gemist.”

Perla Joy: ‘Van de ene op de andere dag ben je wees’.

Willemijn is al 10 jaar ernstig ziek en ligt 20 uur per dag in bed (en jij kan helpen)