Anaita Zelfliefde Vandaag, 09:25

Leestijd: 4 minuten

Column Anaïta Nasser: hoe generaties van stilte mijn mental health beïnvloedden

Ik ben een vat vol verhalen die nooit verteld zijn. Mijn lichaam herinnert zich woorden die nooit zijn uitgesproken. Mijn hart klopt in het ritme van onuitgesproken zinnen, mijn longen vullen zich met de adem van voorbije generaties. Generaties van stilte.

Ik ben het resultaat van twee geschiedenissen vol verlies, afscheid en hoop. Twee mensen die leerden zwijgen om te overleven. Twee mensen die hun verdriet in koffers stopten en verder liepen, altijd verder. Mijn ouders.

Generaties van stilte

Het ding met stilte is: het zoekt altijd een weg naar buiten. En als het niet gehoord wordt, vindt het een andere uitweg. Het nestelt zich in je lichaam, wordt spanning in je schouders, druk op je borst, een knoop in je maag. Het vindt zijn weg naar je zenuwstelsel, je nachtmerries, je diepste angsten.

Voor een lange tijd dacht ik dat mijn eigen stilte normaal was. Ik leerde al vroeg om te zwijgen. Om geen ruimte in te nemen. Om niet lastig te zijn. Om te pleasen. Om dankbaar te zijn, altijd dankbaar. Want ik had tenminste veiligheid. Tenminste kansen. Tenminste vrijheid.

Maar vrijheid zonder stem is geen vrijheid. Het is overleven in stilte.

Pas toen ik mijn eerste familieopstelling meemaakte, begreep ik hoe diep deze stilte geworteld zat. Hoe ik niet alleen mijn eigen woorden had ingeslikt, maar ook die van mijn ouders, mijn grootouders en voorouders. Ik droeg de verhalen van mensen die nooit de kans hadden gekregen om hun waarheid te spreken. Hun pijn, hun schaamte, hun verlies, alles leefde voort in mij.

Trillen van herkenning

Toen ik daar stond, in die opstelling, voelde ik mijn lichaam trillen. Niet van angst, maar van herkenning. Het was alsof mijn cellen zich iets herinnerden wat mijn hoofd vergeten was. Iets wat al generaties lang in stilte werd doorgegeven.

Ik besefte dat ik mijn plek aan het zoeken was. Dat ik altijd te hoog had gestaan, te ver naar voren, als een soldaat die de klappen opvangt voor zijn familie. Maar familiesystemen hebben hun eigen wetten. Wie te ver naar voren staat, verliest zijn kracht. Wie boven anderen gaat staan, verliest zijn verbinding. En wie zwijgt, verliest zichzelf.

Ik herinner me de eerste keer dat ik mijn lichaam liet spreken. Ik had een belangrijke keuze te maken en mijn hoofd zat vol met ‘wat als’-scenario’s. Dus schreef ik elke mogelijke keuze op een papiertje, legde ze voor me op de grond, en ging erop staan. Eén voor één.

Ik voelde hoe mijn adem veranderde, hoe mijn spieren aanspanden, hoe mijn hart sneller ging kloppen bij sommige keuzes en juist rustig werd bij anderen. Ik voelde letterlijk welke weg ruimte bood en welke verstikte. Mijn lichaam kende de waarheid al lang. Ik hoefde alleen maar te luisteren.

Nu weet ik: mijn lichaam is geen gevangenis. Het is een kompas. Een gids. Een plek van waarheid, zelfs als mijn hoofd twijfelt.

Cycle breaker

En misschien is dat de grootste les die ik geleerd heb als cycle breaker: dat je je eigen waarheid mag spreken. Dat je stiltes mag doorbreken. Dat je je plek mag innemen, zonder je schuldig te voelen. Dat je mag voelen, mag falen, mag kiezen voor jezelf, zelfs als dat betekent dat je je familie moet teleurstellen.

Ik hoef hun stilte niet langer te dragen. Ik mag mijn eigen woorden kiezen. Mijn eigen verhaal schrijven. Mijn eigen plek innemen.

Misschien lees je dit en herken je jezelf. Misschien voel je ook die onzichtbare last. Die knoop in je maag. Die stem in je hoofd die fluistert: “Doe maar normaal. Wees maar dankbaar. Neem niet teveel ruimte in.”

Als dat zo is, weet dan: je bent niet alleen. En je hoeft het niet alleen te doen.

Jij bent de overgang tussen generaties. In jou mag het veranderen. En jij hebt wél de ruimte om je gevoelens aan te gaan.

En als je voelt dat je daar hulp bij kunt gebruiken, weet dat ik hier ben. Dat ik deze gids voor jou heb gemaakt. Dat je altijd je plek mag innemen, precies zoals je nu bent.

Want jij bent het waard om gehoord te worden. Downloadhet speciale Break the Cycle Guidebook 2025 die ik voor de trouwe BEDROCK lezers heb gemaakt.

Met liefde en vuur,

Over Anaïta Nasser – The School of Mental Health

Een ware cycle breaker en het zwarte schaap van de familie: Anaïta Nasser, half Russisch en half Afghaans. Haar traumatische jeugd gaf haar de kracht en drijfveren voor het oprichten van The School of Mental Health, waar ze als mental health coach de belangrijkste lessen (die je eigenlijk op school had moeten leren) over emoties doorgeeft. Door haar dagelijkse strijd met haar achtergrond en emoties noemt ze zichzelf liever “The Queen of Emotions”. Doordat ze het helingsproces volledig aangaat, wordt ze rijkelijk beloond met meer rust, balans en zelfliefde.