Sophie Rietmulder Persoonlijke verhalen Vandaag, 07:54

Leestijd: 7 minuten

Carré (30) verhuist als actrice naar Los Angeles: ‘Lekker boeiend wat mensen van mij vinden’

Carré Albers (30) groeide op met een droom die groter was dan wat Nederland kon bieden. Wat begon met stemklussen voor verschillende films, mondde uit in hoofdrollen in Nederlandse films, een plek in Mocro Maffia én een enkeltje Los Angeles. 

In die stad jaagt ze binnenkort haar ambities na, in een industrie waar elke week tientallen audities wachten en de concurrentie moordend is, maar de kansen eindeloos. Aan BEDROCK vertelt ze hoe deze droom vorm kreeg en hoe je je staande houdt in een stad vol dromers.

Carré Albers over haar acteercarrière en haar nieuwe start in Los Angeles

Hi Carré, leuk je te spreken! Waar kunnen onze lezers je van kennen?

“Ik ben begonnen als stemactrice, mijn allereerste rol was Ambar in Soy Luna. Vanuit daar heb ik superveel andere stemrollen gespeeld voor onder andere Disney, Nickelodeon en  Netflix. Vakkenvullers was mijn eerste on-camera opdracht en vanaf daar ging het lekker rollen. Dit jaar kwam de film Love, Fail, Repeat uit in de bioscoop met mij als hoofdrol Emy en vorig jaar Expeditie Cupido met mij als hoofdrol Yesmay. Daarnaast kunnen mensen mij misschien kennen van Mocro Maffia als Levi. Binnenkort verhuis ik naar Los Angeles om mijn acteercarrière daar verder voort te zetten.”

Wauw, dat is nogal een grote stap. Wanneer wist je: ik moet dit doen, ik ga naar LA?

“Deze droom heb ik al sinds kinds af aan. Ik wilde toen ik heel klein was al stemactrice worden en wist dat ik grote projecten wilde doen. Hier in Nederland is het een hele kleine industrie en spreken wij eigenlijk alleen voor kinderen in. In Amerika is die markt echt vele malen groter, omdat het ook voor volwassenen wordt gedaan. Denk aan anime vanuit Japan en games van over de hele wereld. Toen ik klaar was met de opnames van Love, Fail, Repeat op Curaçao, wat fantastisch voelde, had ik de knoop doorgehakt, ik moest en zou in het buitenland werken.”

Hoe reageerde je omgeving toen je vertelde dat je naar de andere kant van de wereld ging verhuizen voor je carrière?

“Iedereen is super supportive en gelooft 100 procent in mijn droom. Ik kan in Nederland niet goed laten zien wat ik kan, vanwege de kleine hoeveelheid werk en dezelfde mensen die telkens weer gekozen worden voor drama-projecten. Er is bijna geen ruimte voor nieuw talent. Maar mijn vrienden en familie weten wat ik kan. En ze komen natuurlijk allemaal op visite!”

Je jaagt dus echt je allergrootste droom na. Heb je tips voor lezers die ook dromen hebben die ze willen verwezelijken?

“Ik denk dat het belangrijk is dat je eerst uitzoekt wat je nu écht wilt. En als je dat weet, er simpelweg gewoon voor gaan. Maak een plan, maak stappen, doe research. Just do it. De meeste mensen praten zichzelf uit het idee, omdat het niet de veilige optie is. Maar ik kan mij daar niet in vinden. Ik leef maar één keer, fuck it!”

Hoe verschilt de sfeer in de filmwereld in Los Angeles van die in Nederland?

“Het is echt een verschil van dag en nacht. Er zitten heel veel positieve kanten aan, bijvoorbeeld dat er heel veel mensen in Los Angeles wonen die in de filmindustrie zitten. Iedereen staat open om nieuwe mensen te ontmoeten en om te connecten. Ze willen je heel graag helpen, ook omdat ze graag geholpen willen worden. Dus het voelt heel solidair.

Aan de andere kant hangt er ook een heel nep sfeertje, maar ik vraag mij af of wij als Nederlanders dat gevoel niet al heel snel hebben met de Amerikaanse cultuur. Het voelt allemaal toch nét even een tandje te oppervlakkig. Maar goed, je moet jezelf natuurlijk omringen met mensen die niet zo voelen. Oppervlakkige mensen heb je in Amsterdam ook zat.”

Ik kan me voorstellen dat het een uitdaging kan zijn om trouw te blijven aan jezelf. Hoe voelt dat voor jou?

“Ik heb daar niet zo’n moeite mee. Ik weet wie ik ben, wat ik wil en waar ik voor gekomen ben. Ik ben heel zuinig op mijn energie en mijn eigen rust. Ik geef niet zomaar aandacht aan mensen, ik moet voelen dat het oprecht is. Daarnaast ben ik echt een huismus, ik vind rust in het alleen zijn, ik heb dus niemand nodig, wat heel fijn is.”

Tekst gaat onder de foto verder.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Carré Albers (@carrealbers)

Hoe vind jij rust in een stad die nooit stilstaat?

“Ik zit graag thuis met mijzelf. Ik game graag, kijk series en films, ik lees boeken. Mijn thuis is echt mijn veilige haven. Daarnaast is LA best relaxed. Het is niet zoals New York, waar iedereen altijd maar haast lijkt te hebben. LA heeft het strand, iedereen doet alles met de auto want het ligt best ver uit elkaar, niemand zit op elkaars lip.”

Heb je rituelen of routines die je helpen om met beide benen op de grond te blijven?

“Geen rituelen of routines, ik luister gewoon goed naar mijzelf. Ik moet niks en ik forceer mezelf niet te socializen als ik daar geen zin in heb. Ik ben heel eerlijk naar mijzelf, dat is het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven.”

Wat doe je als je merkt dat de druk te hoog wordt?

“Dat heb ik dus niet zo. Ik zit op mijn eigen pad en dat bewandel ik. Ik kijk wel waar ik eindig. Daarnaast legt niemand mij druk op, dus waarom zou ik mijzelf druk opleggen? Als mensen wat vinden van mij en mijn ambities of reis, ja lekker boeien. Daar kan ik mij zo niet druk om maken, ik gebruik mijn energie voor andere dingen.”

Zijn er dingen die je hebt geleerd die je helpen om jezelf te blijven?

“Ik heb twee jaar in therapie gezeten om mijn onzekerheden aan te pakken, dat raad ik echt iedereen aan. Sindsdien ben ik zo’n zeker en gecenterd mens, daar geniet ik elke dag van!”

Waar vind je troost of inspiratie als het even tegenzit?

“Ik heb maar één leven en ik wil geen seconde langer dan nodig zitten in spijt of angst. Ik denk altijd bij mijzelf, ‘als ik straks op mijn sterfbed lig, ga ik dan blij zijn dat ik hier loop te mokken en te janken?’. Het antwoord is altijd nee. Ik weet zeker dat ik straks ga zeggen: ‘Oh meissie toch, wat heb je daar toch over in gezeten. En voor wat? Het is allemaal goedgekomen.’ Veeg je tranen weg, en door!”

Denk je dat je ooit weer in Nederland zou willen wonen of blijf je straks in LA?

“Dat ligt natuurlijk aan heel veel factoren, bijvoorbeeld oe het politieke landschap zich daar ontwikkelt. Of ik daar een relatie vind, of ik mij gegrond genoeg voel in LA; heel veel dingen. Maar ik weet wel dat, even op alle zaken vooruit gelopen, als ik ooit kindjes zou mogen krijgen, ik ze niet in Amerika naar school wil laten gaan.”

Hoe wil je als actrice gezien worden en wat wil je mensen laten voelen met je werk?

“Ik heb in Nederland heel sterk het gevoel dat hoe je gezien wordt, heel sterk meetelt in welke rollen je krijgt. Terwijl in LA niemand geeft om je privéleven, tenzij je natuurlijk een bekende ster bent. Ik ben een ontzettend goede drama-actrice, als ik dat over mezelf mag zeggen. Dus wil ik daarop focussen in LA. En natuurlijk stemmenrollen, animatie, dubbing en games. Ik wil gezien worden als een respectabele actrice en mij niet hoeven te bekommeren om randzaken zoals de hoeveelheid volgers op Instagram.”

Wat zou je tegen je jongere zelf zeggen, die nog droomde over LA?

“WE DID IT GIRL! We gaan gewoon! Ze zou in tranen zijn. Ik heb een hele moeilijke jeugd gehad en ben heel lang supertimide geweest. Als zij de persoon zou zien die ik nu ben, met deze plannen, zou ze zo ontzettend trots zijn!”

Wanneer zou je voor jezelf kunnen zeggen: nu is het gelukt?

“Zodra ik mijn eerste stemrol binnen heb. Ook al is het er in totaliteit maar één. Dan is het het allemaal waard geweest en kan ik zeggen oké, ik heb alles gedaan wat ik wilde, alles wat hierna komt is extra!”