Leonie Collombon Psyche 12 okt 2023, 10:06

Leestijd: 3 minuten

Annemarie verbrak het contact met haar ouders: ‘Ze gaven me altijd het gevoel dat ik minder was’

Na jarenlange twijfel verbrak Annemarie het contact met haar ouders. Hoewel ze de situatie liever anders had gezien, overheerste in eerste instantie een gevoel van opluchting. Ze kon nu eindelijk voor zichzelf kiezen.

“Dat ik besloot om de band met mijn ouders te verbreken, kwam niet van de ene op de andere dag. Al in mijn vroege jeugd merkte ik dat er iets niet goed zat, en dat gevoel bleef altijd aanhouden. Niet alleen in woorden, maar ook in daden werd mij continu verteld dat ik minder dan mijn oudere zussen was.

Door het contact met haar ouders te verbreken, groeide Annemarie als mens

Er hingen altijd tekeningen van mijn zus in huis, maar nooit van mij. Als mijn broer een acht voor een toets haalde was dat een geweldige presentatie, als ik een negen haalde ‘had het net zo goed een tien kunnen zijn’.

En op latere leeftijd, als ik met mijn moeder en zus ging winkelen, mocht zij altijd kiezen waar we heen gingen en moest ik volgen.

Het zijn voorbeelden die misschien onbenullig lijken, maar voor een kind is het heel duidelijk dat je minder bent dan de anderen. Dat werd me ook in woorden duidelijk gemaakt. Mijn vader zei als kind dat ik dom was en mijn successen waren volgens hem nooit goed genoeg. Als je zoiets van jongs af aan te horen krijgt, ga je het vanzelf geloven.

View this post on Instagram

A post shared by BEDROCK Magazine (@bedrockmagazine)

Blijven proberen

Hoewel dat gevoel van minder zijn altijd somberheid en nare gevoelens over mezelf opleverde, bleef ik het proberen. Ik wilde altijd genoeg voor mijn ouders zijn en was constant op zoek naar hun bevestiging. Toen ik op een gegeven moment mijn pols brak door een ongeluk op werk, belde ik mijn ouders op. Ik was vrijgezel en had hulp nodig terwijl mijn hand in het gips zat.

Mijn vader was toen al lang met pensioen en had alle tijd om me te helpen, maar hij noemde het ‘mijn probleem’. Vanaf toen speelde de gedachte regelmatig op: werd ik nog wel gelukkig van contact met mijn ouders? Omdat ik geen andere optie had, besloten mijn ouders me uiteindelijk toch tijdelijk in huis te nemen. Fijn, zou je denken, maar mijn vader zei aan de keukentafel al snel dat ik ze tot last was. Toen hij daaraan toevoegde dat ik dat mijn hele leven al was geweest, brak mijn hart.

Ik hakte toen echter nog niet de knoop door en bleef contact met ze houden. Tijdens feestdagen speelden we het gelukkige gezin, terwijl ik vanbinnen kapot ging. Zo’n twee jaar na het val-incident besefte ik dat het zo niet langer kon en verbrak ik het contact.

Van tijdelijk naar permanent

In eerste instantie verbrak ik het contact niet met de gedachte dat het voor altijd zou zijn, maar toen kwam het gevoel van opluchting. Ik wilde me niet langer minder voelen en vond eindelijk mijn zelfvertrouwen terug.

Natuurlijk is het een dubbel gevoel en had ik de situatie liever anders gezien, maar ik ben als persoon enorm gegroeid sinds ik geen contact met mijn ouders meer heb. Ik maak nu mijn eigen keuzes en kan daar ook echt achter staan. Bovendien heb ik een eigen, goedlopend bedrijf -dat zou ik nooit hebben gehad als mijn vader me bleef vertellen dat ik het toch niet zou kunnen.

De afwezigheid missen

Ook is er soms gemis. Met de kerstdagen ben ik elk jaar verdrietig dat ik geen liefdevolle familie heb om het mee te vieren, maar ik mis dan eerder een warm thuisgevoel. Niet die twee specifieke mensen die mijn ouders moeten zijn.

Zolang de opluchting overheerst, blijf ik echter achter mijn eigen gevoel staan. De deur staat vanuit mijn ouders op een kier, maar ik weet ook dat zij niet veranderd zijn. Daardoor voel ik de behoefte om weer contact te leggen nu niet.

Soms zeggen mensen dat ik misschien spijt krijg als mijn ouders overleden zijn, maar daar heb ik een duidelijk antwoord op: ik ben nu een stuk gelukkiger dan doen ik nog contact met ze had.”

Hoe ga je om met kritiek van je ouders?