Rosa Bertram Maatschappij Vandaag, 08:15

Leestijd: 5 minuten

Nanna en Arnolda werden lastiggevallen op straat: ‘Hij pakte me bij m’n kont’

Veel vrouwen voelen zich ’s avonds en ’s nachts allesbehalve veilig als ze over straat gaan. Er is de laatste tijd veel sprake van straatintimatie of personen (vaak mannen) die vrouwen lastigvallen. Niet alleen als zij naar huis fietsen na het stappen, maar ook op klaarlichte dag: bij de bushalte, in het winkelcentrum. Wel komt straatintimidatie nóg vaker als de nacht valt. Nanna en Arnolda vertellen aan BEDROCK over één van de keren dat ze werden lastig gevallen.

Sinds de dood van de 17-jarige Lisa in Duivendrecht zijn onderwerpen als femicide en veiligheid voor vrouwen aan de orde van de dag in Nederland. Gelukkig maar, want ja, óók in Nederland worden vrouwen dagelijks lastiggevallen en wordt er zelfs gemiddeld elke acht (!) dagen een vrouw vermoord omdat zij vrouw is.

Intimidatie op straat: deze twee vrouwen overkwam het

Dat je als vrouw altijd over je schouder moet kijken als je in het donker naar huis loopt of ’s avonds een rustige straat doorfietst, zijn we bijna normaal gaan vinden. Het ís nu eenmaal zo, dus passen we ons maar aan. Tot het een keer echt misgaat, dán pas lezen we erover in het nieuws. Terwijl vrouwen, jong en oud, geregeld last hebben van straatintimidatie. Zo óók deze twee vrouwen.

Nanna (33) werd gegrepen op een perron in Amsterdam

Nanna: “Ik kwam net van een festival waar ik een hele gekke, maar leuke werkopdracht had gedaan. Ik ben illustrator en street–artist en ik was gevraagd om tijdens een optreden van een pianist hem en zijn piano te beschilderen. Ik was dus goedgehumeurd en nog een beetje aan het nagenieten toen ik weer vanaf Haarlem met de trein naar Utrecht ging. Ik moest overstappen op Amsterdam-Zuid.” 

Toen ik vanuit de tunnel de trap opliep naar het andere perron, was er een dronken corpsbal die zogenaamd grappig de trap blokkeerde. Vermoeid van de intense dag had ik niet bepaald zin in spelletjes en probeerde ik onder zijn arm door alsnog naar boven te komen. Terwijl ik bukte en er snel onderdoor probeerde te glippen, blokkeerde hij mij met zijn ene arm en met zijn andere hand pakte hij mijn kont vast. Hij zei: ‘Kom mee naar een feestje, meisje’. Ik zei: ‘Nee, hou op’. Hij had mij alweer losgelaten en ik ging snel de trap op. Hij riep mij nog na, maar ik ging zo snel mogelijk de trein in.”

Ze vervolgt: “Ik kan mij niet herinneren of andere mensen het gezien hebben, maar hoogstwaarschijnlijk wel, aangezien het een druk perron en tijdstip was. Niemand heeft iets gezegd of erna gevraagd of ik wel oké was. Het voor mij een heel choquerend en traumatisch moment en het voelde alsof het heel lang duurde, té lang in ieder geval, maar in werkelijkheid gebeurde allemaal heel snel. Zodra ik de trein zat, moest ik heel erg huilen.

Daarna belde ik een van mijn beste vrienden, naar wie ik op weg was. Zijn advies was om iemand van de NS te vinden, mijn verhaal te vertellen, en te kijken of ze de dader nog zouden kunnen vinden. Dat was achteraf gezien een goed idee, maar ik was zo snel mogelijk de trein in gedoken. Op zo’n moment denk je niet rationeel na, maar focus je je op jezelf in veiligheid brengen.

Achteraf gezien had ik veel dingen anders willen doen: hem in z’n gezicht spugen toen hij mij ongevraagd aanraakte of in ieder geval hard om hulp roepen of veel meer een heisa maken. Zodat andere mensen ook door zouden hebben dat er iets gebeurde dat niet door de beugel kon, waarna ze mij wellicht konden helpen. Had ik hem maar uitgemaakt voor viezerik, zodat hij in ieder geval doorhad dat hij iets deed wat walgelijk en strafbaar was. 

Ik ben zo’n feministische vrouw en altijd heel direct over wat ik wel en niet wil, maar in zo’n moment bevries je toch en denk je achteraf: had ik maar… Terwijl hij degene zou moeten zijn die spijt zou moet hebben van zijn acties, niet ik! Voor mij heeft het alleen mijn vuurtje alleen maar meer aangestoken om meer feministische kunst te maken!”

Arnolda (39) werd bij haar arm gegrepen en geld geboden om mee naar huis te gaan

Arnolda: “Toen ik in Amsterdam-Osdorp woonde en net uit de nachtbus kwam, zag ik dat er een jongen door zijn vrienden bij de bushalte werd afgezet. Hij liep naar me toe, vroeg om een sigaret en we praatten even. Daarna liep ik voor hem uit, richting huis.

Net toen hij de hoek om wilde gaan, vroeg hij of ik met hem mee naar huis ging. Ik schrok me kapot en gaf geen antwoord op zijn vraag. Toen zag ik dat hij achter me aan kwam. Hij pakte mij ineens stevig beet bij mijn bovenarm en bood me geld om met hem mee naar huis te gaan. Na een paar minuten was ik er zo klaar mee, dat ik in de fight-modus kwam, hem heb uitgescholden voor idioot en hem vertelde dat hij me los moest laten en op moest rotten naar huis.”

Ze vervolgt: “Hij was denk ik heel erg verrast door mijn felheid, omdat ik ervoor juist heel rustig was. Toen ik zag dat hij ervan schrok, besloot hij mijn tas mee te nemen. Ik ben toen nog achter hem aangerend en heb hem nageschreeuwd dat hij mijn tas terug moest geven, maar toen besefte ik ineens dat ik ook best geluk had dat hij mij verder niets had aangedaan. Toen ben ik naar huis gerend.

Na dat moment voelde het niet meer veilig om dat stuk naar huis te lopen, omdat hij daar waarschijnlijk in de buurt woont en ik toentertijd een opvallend kapsel had. Uiteindelijk ben ik binnen een maand naar een andere stad verhuisd, omdat ik me daar niet meer veilig voelde. Eigenlijk voel ik me nooit op mijn gemak als ik over straat loop. Ik zit veel liever op de fiets of scooter, dan ben je toch sneller.

Ik woon inmiddels in Diemen en omdat ik hier nog niet veel mensen ken en er best wel donkere stukken langs de route zijn, heb ik een Whatsapp-groep aangemaakt waar meer dan 200 vrouwen uit Diemen in zitten. Via die groep kunnen we met elkaar in contact komen en zo een buddy te vinden om samen naar huis te fietsen zodat je dat niet alleen hoeft te doen.”

Schaamte na femicide komt vaker voor, lees ook de eerste column van Perla Joy over wanneer haar vader haar moeder vermoorde.

Perla Joy: over schaamte na femicide en het vinden van een veilige haven