Annemarie Hartsuiker Psyche Vandaag, 05:51

Leestijd: 6 minuten

Perla Joy: ‘Als je wereld instort – en niemand je opvangt’

Eerder las je op BEDROCK hoe Perla Joy van de een op de andere dag wees werd. Vandaag vertelt ze verder wat het met je doet als je wereld instort: “Na die nacht begon een nieuwe realiteit. Niet een waarin rouw centraal stond. Maar overleven. Alles ging in een roes. Gesprekken met Jeugdzorg. Een nieuwe voogd. Slapen op verschillende plekken. Eerst bij mijn oom, toen bij een vriendin van mijn moeder, daarna bij een ander. Uiteindelijk kwam ik terecht in een pleeggezin.

Maar nergens voelde het als thuis. En nergens voelde ik me veilig. Alles was vreemd. Alles was tijdelijk. Mijn enige focus: staande blijven terwijl mijn wereld instort.

Ouderlijk huis geen veilige plek

Het ouderlijk huis was niet langer een veilige plek, maar een plaats delict. Ik mocht er niet naar binnen. Mijn spullen – verdwenen achter politielint. Mijn kleding, mijn foto’s, mijn schriftjes – alles weg. Voor de begrafenis moest ik kleding lenen van een vriendin. Het voelde alsof niets meer van mij was.
Ondertussen speelde er van alles achter de schermen: verhoren bij justitie, slachtofferhulp, rechtszaken, media. Mensen die ineens een mening hadden, terwijl ik nog nauwelijks wist wat er gebeurd was.

Ik zat thuis van school. Maanden. Mijn eigen keuze – want hoe moest ik verder, terwijl alles in mij schreeuwde om rust? Het enige wat ik wilde, was “normaal” zijn. Zestien zijn. Niet een “wees” die ineens volwassen moest zijn.

Als je wereld instort en niemand het ziet

Wat je voelt na zo’n gebeurtenis, is vaak moeilijk te beschrijven. Schuld. Schaamte. Zelfverwijt. Ik speelde de gebeurtenis wel honderd keer af in mijn hoofd. Had ik iets kunnen doen? Had ik iets moeten zien?
Ik snapte niets van mijn eigen reacties. Ik bevroor. Werd stil. Of ik lachte het weg. Fight, flight, freeze, fawn – ik herkende het allemaal.

Ik had geen taal voor mijn pijn. Geen ruimte voor mijn rouw. En geen idee hoe ik hulp moest vragen. Want dat had ik nooit geleerd. Mijn moeder deed alles zelf. Dus ik ook. Het duurde jaren voordat ik echt hulp kreeg. En nog langer voordat ik mezelf toestond om te voelen. Maar vanaf het moment dat ik wél ging voelen – begon de weg naar herstel.

De weg terug naar mezelf

Mijn pad was allesbehalve recht. Het liep via cranio sacraaltherapie, haptonomie, yoga, hypnose, meditatie, regressietherapie. Via EMDR. Via wandelen in de natuur. Stilte. Ademhalen. Paardentherapie. Elke vorm hielp mij een beetje verder.

Ik begon weer te voelen wat ik nodig had. Wat goed voor mij was. Wat níet meer klopte. Mijn intuïtie werd zachter. Maar ook helderder. Ik vond stap voor stap mijn stem terug. En daarmee ook mijn kracht.

Voor wie dit leest

Misschien herken jij iets van mijn verhaal. Misschien is jouw situatie anders, maar de symptomen zijn hetzelfde: uitputting, onrust, paniek, slapeloosheid, blokkades in je lijf of hoofd. Weet dan: je bent niet gek. En je bent niet alleen. Er is hulp. Er is steun. En je hoeft het niet alleen te doen.

Vraag hulp. Praat. Deel.

En als je iemand kent die door een moeilijke tijd gaat: wacht niet tot die persoon iets vraagt. Sta er. Met aandacht. Een luisterend oor. Een pan soep. Aanwezigheid. We kunnen het verschil maken, niet alleen voor elkaar – maar ook voor volgende generaties.

Als je wereld stilvalt op zestienjarige leeftijd

Je zit op school, denkt aan vrienden, huiswerk en misschien de volgende vakantie. Maar ineens staat je hele wereld op zijn kop. Dat overkwam mij op zestienjarige leeftijd. Wat volgde, was een wervelwind aan gebeurtenissen: gesprekken met Jeugdzorg, een nieuwe voogd, verhoren bij justitie, slachtofferhulp, rechtszaken, media-aandacht, het leegruimen van het ouderlijk huis en uiteindelijk: het vinden van een pleeggezin.

Mijn huis was een plaats delict. Ik mocht er niet meer in. Geen kleding, geen geld, geen vertrouwde spullen. Zelfs voor de begrafenis moest ik kleding lenen. Ik sliep achtereenvolgens bij mijn oom, een vriendin van mijn moeder, en daarna weer ergens anders. Alles voelde tijdelijk. Alles was onzeker.
Ik had geen veilig thuis meer. Geen houvast in mezelf of de wereld. En ik besloot te stoppen met school – even. Want alles in mij verlangde naar één ding: normaal zijn. Gewoon een tiener mogen zijn.

Fight, flight, fawn, freeze

Maar normaal voelde mijlenver weg. Wat er wel was? Schuldgevoelens. Schaamte. Honderd keer het scenario opnieuw afspelen in mijn hoofd. Had ik iets kunnen doen? Kon ik dit hebben voorkomen?
Mijn systeem stond constant aan: fight, flight, fawn, freeze. Ik herkende uiteindelijk al die reacties in mezelf. Misschien herken jij dit ook – wanneer je iets ingrijpendst meemaakt. Of dat nu rouw is, verlies, trauma of iets anders.

Wat ik je wil zeggen: praat erover. Ga naar je huisarts. Vraag hulp. Want hulp is er, ook als je niet weet waar je moet beginnen.

Ik weet hoe moeilijk het is om iemand te vertrouwen met jouw verhaal. Of om je verhaal überhaupt onder woorden te brengen. Bang dat er iets mis is met je. Bang dat je te veel bent.
Wat mij heeft geholpen? Geen rechte lijn of snelle oplossing. Maar stap voor stap. Via alternatieve paden. Ik leerde weer voelen wat ik nodig had, mijn grenzen herkennen, mijn intuïtie volgen. Ik vond langzaam mijn eigen stem terug. En daarmee de moed om ruimte in te nemen.

Rouwen op jonge leeftijd

Rouwen op jonge leeftijd is rauw. Vooral als je omgeving zelf niet weet hoe daarmee om te gaan. ‘Volwassen’ mensen vonden het vaak te spannend om te vragen hoe het écht met me ging. En mijn leeftijdsgenoten? Die zaten zelf ook vol vragen.

Ik herinner me een eindexamenfeestje waarop ik dacht dat mensen over mij fluisterden. Het voelde alsof iedereen me aankeek. De realiteit? Ik was vooral bang, bevroren, nog niet in staat om te voelen wat er was gebeurd. De nachten huilde ik mezelf in slaap. Overdag hield ik mezelf groot.

Vraag om hulp als je wereld instort

Toen ik eindelijk hulp kreeg, wist ik niet hoe ik moest vragen wat ik nodig had. Mijn moeder had mij nooit geleerd om om hulp te vragen – ze regelde altijd alles zelf. Dus kopieerde ik haar. Tot een hulpverlener opmerkte: “Dat jij hier überhaupt zit, is al een wonder.” Een uitspraak die hard aankwam. En bleef hangen.
Iedereen reageert anders op trauma: bevriezen, vechten, vluchten of pleasen. Wat belangrijk is, is dat je leert herkennen wat jij doet – en dat je compassie ontwikkelt voor jezelf.

Dus zit jij nu in een storm? Voel je boosheid, verdriet, of weet je helemaal niet wat je voelt?
Je bent niet alleen. Zoek steun. Vraag om hulp als je wereld instort. Je hoeft dit niet alleen te dragen.
En geloof me: ook jij verdient een leven waarin je mag zijn wie je bent, met rust, met joy, en met twinkels in je ogen.

Over Perla Joy

Avonturier en nieuwsgierig mens. Als coach en trainer begeleid ik je om het leven te leven met een open hart – vol energie, vreugde en een nieuwsgierige blik. Zodat jij jouw eigen leven leeft, en niet dat van je ouders of grootouders. Ik ondersteun je in het doorbreken van patronen, het verwerken van emoties en het vinden van vergeving. Volg mij ook op Instagram!

Alles wat je wilt weten over tapping (EFT) tegen stress en trauma’s volgens een therapeut