Malu Kirschbaum Psyche 24 jul 2025, 07:21

Leestijd: 4 minuten

Charlotte: ‘Ik ben dol op kinderen, maar vind baby’s echt vreselijk saai’

Ze is de ultieme lievelingstante en kindervriendin pur sang. Toch twijfelt Charlotte (33) of ze zelf ooit moeder wil worden. Niet omdat ze geen kinderen wil, maar omdat ze één fase het liefst compleet zou overslaan: die van de baby.

Hoe is het om wél dol te zijn op kinderen, maar helemaal niks met baby’s te hebben? Charlotte deelt haar eerlijke verhaal.

Favoriete tante

“Ik weet dat het misschien niet de meest populaire mening is om hardop te zeggen, maar ik vind baby’s gewoon vreselijk saai. Laat ik vooropstellen: ik ben gek op kinderen. Ik word oprecht blij van hun energie, hun fantasie, hun eindeloze vragen en hun grappige logica.

In mijn vriendengroep sta ik bekend als ‘favoriete tante’. Ik haal de kinderen van vriendinnen op van school, we knutselen uren, bak koekjes met ze, regel logeerpartijtjes en neem ze mee naar de speeltuin. Dat vind ik heerlijk. Maar een baby? Daar kun je me echt niet blij mee maken.

Oh wat schattig

Ik zie het bij veel moeders om me heen. Die zijn tot over hun oren verliefd op hun baby. Ze kunnen uren kijken naar een slapend hoofdje. Ze raken ontroerd door een eerste lachje, een boertje, een kuchje, een scheetje. Alles is bijzonder. Alles is schattig.

Ze kunnen compleet opgaan in die kleine wereld waarin niks anders lijkt te bestaan. Ik voel dat gewoon niet. Natuurlijk kan ik even ‘oh wat schattig’ zeggen, maar na vijf minuten kijk ik op de klok. Ik vind het niet boeiend. Elke baby is hetzelfde.

Vanaf 2 jaar wordt het pas leuk

Ik kan me oprecht niet voorstellen dat je het leuk vindt om dag en nacht in dienst te staan van een baby die zelf niks kan vertellen. Die huilt zonder dat je weet waarom. Die nog niet zindelijk is. Die je overal mee naartoe moet sjouwen. Geef mij maar een peuter die je kunt uitleggen waarom iets wel of niet mag.

Of nog beter: een kleuter die de meest grappige verhalen verzint en je aan het lachen maakt met zijn kinderlogica. Vanaf een jaar of twee kun je ten minste dingen samen doen. Ze kunnen vertellen wat ze willen, wat ze voelen. Ze laten hun eigen karakter zien. Dan kan ik echt genieten.

Maar als ik eerlijk ben, vind ik kinderen vanaf vier jaar pas echt geweldig. Dan kun je dagjes uit doen zonder dat je de hele tijd bang hoeft te zijn dat ze in slaap vallen of gillend op de grond liggen. Ze kunnen (als het goed is) zelf naar de wc, hun jas aantrekken en hun schoenen vinden.

Niemand zegt het hardop

Soms denk ik dat ik de enige ben die er zo over denkt, maar dat is eigenlijk helemaal niet waar. Sterker nog: hoe vaker ik erover praat met vriendinnen, hoe vaker ik hoor dat zij die babytijd ook helemaal niet zo fantastisch vonden.

Zelfs mijn eigen ouders hebben dat toegegeven. Alleen zegt bijna niemand dat hardop. Zeker niet als ze er middenin zitten. Dan ‘hoort’ het bijna dat je dolgelukkig bent en alles geweldig vindt.

Maar achter gesloten deuren hoor ik vaak: “Ik kan niet wachten tot dit voorbij is.” Die gebroken nachten, het eindeloze voeden, de niet-aflatende zorg voor een wezen dat totaal afhankelijk van je is – heel veel mensen vinden dat helemaal niet leuk. Maar we zeggen het liever niet.

Peuter-moeder

En dat maakt het ook lastig om na te denken of ik zelf moeder wil worden. Want ja, ik wil best een kind. Maar ik wil geen baby. En helaas kun je dat eerste niet zonder dat tweede krijgen. Mijn ideale scenario? Dat iemand mijn kind twee jaar voor me opvoedt en ik daarna instap als een soort peuter-moeder. Maar zo werkt het natuurlijk niet.

Gelukkig heb ik een hoop leuke kinderen om me heen. Nichtjes, buurkinderen, de kinderen van vriendinnen. Ik heb er een stuk of vijf die ik met liefde ophaal van school, die ik trakteer op een ijsje of meeneem naar een kinderboerderij. Daarna breng ik ze weer thuis, ik sluit de deur en val in slaap zonder nachtelijke voedingen of gehuil. Dat is ook wat waard.

Eerste twee jaar skippen

Of ik uiteindelijk de sprong ga wagen? Geen idee. Misschien blijf ik gewoon de allerleukste tante ter wereld. Misschien word ik ooit moeder die de dagen aftelt tot haar baby eindelijk een peuter is.

Wat ik in ieder geval zeker weet: voor mij is er niks mis mee om hardop te zeggen dat baby’s niet per se het toppunt van schattigheid zijn. Want kinderen? Die vind ik geweldig. Maar laat mij die eerste twee jaar alsjeblieft gewoon skippen.”

Steeds minder jonge mensen willen kinderen, blijkt uit recent onderzoek. En Desiree denkt regelmatig: had ik maar geen kinderen. Vraag jij je ook wel eens af of je wel of geen moeder wilt worden? Deze vragen kunnen helpen als je twijfelt of je kinderen wilt.

Het is niet bewezen dat kinderen gelukkig maken (maar honden wél)