Annemarie Hartsuiker Psyche Vandaag, 08:05

Leestijd: 4 minuten

Eduard: ‘Met een gipsbeen kroop ik achter het stuur om GHB te halen’

Spiritualiteit? Veel mannen wuiven het weg als zweverig, zeker als ze de tip krijgen een spirituele route te kiezen als oplossing voor disbalans in hun leven. Spiritualiteit is niet stoer of sexy, staat los van de realiteit en kan daarom naar het land de fabelen worden verwezen – vinden ze. Een van die mannen was ikzelf. Toch was het een spirituele retraite die de weg plaveide naar een definitief herstel van mijn drugsverslaving waaronder xtc en GHB.

Het was een giftige cocktail om een verslaving te ontwikkelen, toen ik besloot mijn eerste xtc-pil te nemen op een dance-evenement. Ik werkte op onregelmatige tijden en kon mezelf als ik doordeweeks vrij was, niet vermaken. De straat werd mijn thuishaven. Ondanks dat ik opgegroeide in een warm nest miste ik verbinding met mijn ouders, mijn zusje en bovenal met mijzelf.

Diagnose PDD-NOS

Mijn PDD-NOS diagnose op zevenjarige leeftijd onderstreepte dat. Erkenning van anderen, daar zocht ik naar. De eerste ervaring met xtc was pure magie. Maar ik wist dat ik hier voorzichtig mee moest zijn. Ik legde mezelf een limiet van eens per drie maanden op. Tevergeefs, want na drie maanden zat ik al op een gebruik van drie keer per week. Steeds weer die wanhopige poging om iets groters in mezelf te vinden, een plek waar ik geluk en vrede kon ervaren en op dieper niveau me kon verbinden met vrienden.

Lichamelijk was het xtc-gebruik niet veel langer vol te houden, het putte me volledig uit. Toen ik eenmaal van de coke had geproefd werd dat meteen mijn nieuwe drug of choise. Elk beetje vrije tijd werd een ‘window of opportunity’ om coke te gebruiken. Anderhalf jaar lang wist ik mijn verslaving goed verborgen te houden. Totdat ik een keer midden in de nacht bij thuiskomst mijn moeder in tranen aan de keukentafel aantrof. Ze bleek zich al die tijd in slaap te moeten huilen als ik tot diep in de nacht weg was. Voor mij was dit het startsein om op mezelf te gaan wonen. Op naar een ‘veilige’ omgeving. Achteraf was dit de stap naar mijn werkelijke ondergang.

Verslaving en schulden

De leugens rondom mijn gebruik stapelde zich op: vrienden begonnen me de rug toe te keren; ik werkte mezelf ondanks een goed salaris diep in de schulden; ik verwaarloosde mezelf; ik kreeg een ingevallen gezicht en mijn depressie manifesteerde zich in een constante stroom aan suïcidale gedachten.

GHB als uitweg voor problemen

Ik ontdekte een vorm van zelfmedicatie waar ik mijn neerslachtigheid, schaamte en zelfhaat mee bestreed. GHB werd mijn tijdelijke oplossing waardoor alle problemen even niet bestonden. Ik voelde mezelf weer de vrolijke, uitbundige persoon vol zelfvertrouwen die genoot van het leven. Een contraproductief mechanisme, bleek naarmate de problemen met werk, financiën en relaties alsmaar toenamen. De GHB maakte me lichamelijk afhankelijk. Elke twee uur moest ik een nieuwe dosis nemen, ook ’s nachts, anders kon ik niet slapen en waren de ontwenningsverschijnselen onverdraaglijk.

Spiritualiteit en herstel

Een klinische opname was niet meer te voorkomen. Na de opname dacht ik genezen te zijn, maar datzelfde jaar zat ik binnen een week na aanmelding opnieuw in een kliniek. Dit keer een crisisopname, want ik was een direct gevaar voor mezelf en anderen. Na eerdere nieuwsgierigheid voor spiritualiteit, aangewakkerd door mijn moeder, begon ik me in tijden van herstel te verdiepen in het Boeddhisme en meditatie. Dat gaf rust en vertrouwen. Ik had voldoende kracht opgebouwd om weer op mijn eigen benen te staan, dacht ik.

Met een gipsbeen en GHB acher het stuur

Het doel om clean te blijven viel na een half jaar weer in duigen. Ik was niet eerlijk naar mezelf en mijn omgeving. Dat kwam me duur te staan. Een nieuwe terugval leidde tot een reeks incidenten. En het werd steeds gekker. Met een gipsbeen kroop ik achter het stuur om GHB te halen waarna ik 83 kilometer lang, volledig out, over de snelweg slingerende. Twee politiewagens slaagde er niet in me tot stoppen te dwingen. Het bericht haalde de nationale kranten waarop mijn ouders werden getipt. Met een ingevorderd rijbewijs reed ik door. Het was nog niet genoeg om te stoppen met de drugs. Totdat mijn vader me confronteerde met zijn woorden. Woorden die dwars door mijn ziel sneden. Als ik verder zou gaan dan was ik zijn zoon niet meer.

Ik kwam tot inkeer en stopte op eigen kracht. Maar de vatbaarheid bleef. Een jaar later nam ik deel aan mijn eerste spirituele retraite, georganiseerd door mijn oude huisgenote, en daar veranderde er iets wezenlijks. Ik kon niet langer meer wegvluchten van mijn gevoelens. Ik leerde om het verdriet over alle schade die ik had berokkend toe te laten. Met de ademwerksessies zakte ik dieper. Naar mijn kindertijd waar de pijn begon, die mij later had gevormd als verslaafde. Met de tools die ik meekreeg, als Ho’oponopono en Emotional Freedom Technique, begon ik mijn verdieping op het spirituele pad. Een zoektocht naar mijn trauma’s, naar wie ik werkelijk was en waar de leegte vandaan kwam die ik met de drugs al die tijd probeerde op te vullen. Mijn eigen schaduw in de ogen te kijken bleek de enige weg naar bevrijding. Die beloning om nu van het leven te genieten zonder de behoefte aan drugs is werkelijk onbetaalbaar.

Lees het boek ‘Een retourtje naar de filestijnen’ voor het hele verhaal.

Je koopt het boek op BOL.com

Denk jij aan zelfdoding? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel 113 (lokaal tarief) of 0800-0113 (gratis).

Meer persoonlijke verhalen lezen? Check de artikelen hieronder:

• Sanne gaat drie keer per week onder de zonnebank: ‘Bang voor huidkanker ben ik niet’
• Louisa (29) is verslaafd aan botox en fillers: ‘Fillers in m’n billen wordt het volgende doel’
• Renske: ‘Mijn vriend vindt dat ik teveel van onze relatie deel op Instagram’
• Lise (34): ‘Mijn man voelt zich opeens iets té comfortabel naakt’