Karin Issa Column Vandaag, 13:13

Leestijd: 4 minuten

Karis Issa: ‘Waarom mijn Eat Pray Love verhaal anders liep’

Karin is 25, Nederlands met Koerdische roots, en ze woont nu meer dan twee jaar op Bali. Niet omdat ze rijk is, of een strak plan had – maar omdat ze op m’n 23e voelde: het leven mag anders. Dit gaat natuurlijk niet vanzelf, deze week deelt ze in haar column over het idealiseren van het Eat Pray Love verhaal.

“Ik stapte uit het vliegtuig in Denpasar met mijn Chanel 2.55 tas stevig tegen me aan geklemd. Niet bepaald het accessoire dat je verwacht bij iemand die 4 weken in Ubud gaat spenderen voor een yoga-opleiding, maar het was een cadeau van mezelf geweest en ik had het gevoel dat ik zonder dat stukje thuis zou verdwalen op deze vreemde nieuwe plek.

Achteraf was dat grappiger dan ik toen besefte. Want het bleek dat die tas niet het enige was wat ik had meegenomen. En mijn verhaal loopt net even anders dan het Eat Pray Love verhaal.

Het meenemen van jezelf

Alles voor elkaar. Een liefdevolle familie, een afgeronde opleiding, prachtige vriendinnen, een goedbetaalde baan met vast contract, een ontzettend lieve relatie. Mijn leven was een mooi ingericht huis waar alle kamers hun functie hadden. Maar ergens verwachtte ik (misschien hoopte ik) dat Bali me zou veranderen in iemand anders.

Het vreemde is: ik kwam aan in een wereld van rijstterrassen en gouden zonsondergangen, van mensen die zeiden dat ze met minder meer hadden, van spiritualiteit die overal leek te hangen. Mijn Nederlandse brein kreeg inderdaad honger. Een honger naar al die nieuwe indrukken, nieuwe smaken, nieuwe ideeën.

Het was alsof ik mijn hele leven brood en water had gehad – voedzaam, betrouwbaar, alles wat ik nodig had om sterk te zijn. En dat had me veel gegeven: de kracht om keuzes te maken, de moed om mijn leven te veranderen. Maar hier ontdekte ik kokosnootwater, dragonfruit en jungle lucht zo zuiver dat ademen voelde als een cadeau.

Eat Pray Love idealiseren

En toen gebeurde er iets wat alle Eat Pray Love verhalen je niet vertellen: ik veranderde in een compleet nieuw mens, om vervolgens gewoon weer precies mezelf te zijn. Met al mijn onzekerheden, mijn patronen, mijn manier van denken. Die Chanel tas was eigenlijk een perfecte metafoor – ik had niet alleen mijn spullen meegenomen, maar ook al mijn innerlijke bagage.

Als ik onzeker was in Nederland, dan was ik dat ook op Bali. Als ik de neiging had om te veel na te denken over wat anderen van me vonden, dan deed ik dat ook tussen de palmbomen. De rijstterrassen waren prachtig, maar ze losten mijn existentiële vragen niet op. De tempels waren indrukwekkend, maar ze maakten me niet automatisch wijzer.

Mijn brein werd wel gevoed door al die nieuwe ervaringen. Elke dag bracht nieuwe indrukken, nieuwe ideeën, nieuwe manieren van kijken naar de wereld. Maar mijn hart? Dat bleef vaak precies hetzelfde voelen als thuis.

Thuis draag je met je mee

Wat ik langzaam begreep was dit: thuis is niet iets wat je achterlaat of iets waar je naartoe reist. Thuis is wat je meebrengt. In mijn manier van koffie drinken, in de manier waarop ik naar mensen luister, in hoe ik reageer op stress of vreugde. In die Chanel tas, ja, maar vooral in alle onzichtbare dingen die me gevormd hadden.

Ik kon de mooiste zonsopgang zien boven de berg, maar als ik die dag wakker was geworden met mijn Nederlandse zorgen over de toekomst, dan kleurde dat hoe ik die zonsopgang ervoer. Ik kon de spiritueelste ceremonie doen, maar als ik erin ging met mijn neiging om mezelf te beoordelen, dan nam ik die kritische stem gewoon mee mijn werk in.

Het ging niet om wat Bali mij gaf: het ging om wat ik meebracht naar Bali.

De echte reis

Nieuwe plekken kunnen je brein inderdaad voeden zoals in Eat, Pray, Love. Ze kunnen je nieuwe perspectieven geven, je laten zien dat het leven op duizend verschillende manieren geleefd kan worden. Maar ze veranderen je niet automatisch. Ze genezen je niet vanzelf van je pijn of je patronen.

De echte reis – die naar jezelf – die kun je overal maken. Ook gewoon thuis op de bank. Het heeft niet zozeer te maken met waar je bent, maar met hoe open je bent voor wat er al in je zit.

Ik drink nog steeds kokosnootwater en ik eet nog steeds dragonfruit. Ik ben dankbaar voor alle nieuwe smaken en ervaringen. Maar het allerlekkerste zijn nog altijd de momenten waarop ik thuiskom bij mezelf – niet omdat ik ergens naartoe ben gegaan, maar omdat ik eindelijk ben opgehouden met wegrennen van wie ik altijd al was.

Je hart in het juiste ritme

De wereld is groot en vol ervaringen die je kunnen verrijken. Maar de mooiste ontdekking is misschien wel dat thuis-zijn niets te maken heeft met een postcode of een paspoort. Het heeft te maken met je hart in het juiste hartritme hebben.

Als je hart klopt in sync met wie je werkelijk bent – met je geschiedenis, je littekens, je dromen, je manier van liefhebben – dan ben je thuis. Of je nu in Amsterdam staat of in Ubud, in de rij bij Albert Heijn of op een scooter door de jungle.

Thuis is geen plaats. Thuis is een hartslag die zegt: hier ben ik, precies zoals ik ben, en dat is voor mij genoeg.

Karin Issa: ‘Wanneer liefde pijn doet (en waarom dat soms nodig is)’