sophierietmulder Persoonlijke verhalen Vandaag, 07:37

Leestijd: 9 minuten

Claire (35) is digital nomad: ‘Twijfelen, falen, huilen, het hoort er allemaal bij’

Heb je er weleens van gedroomd om huis en haard achter te laten en ergens aan de andere kant van de wereld opnieuw te beginnen? Een leven waarin je laptop je enige vaste collega is en je uitzicht per maand verandert van jungle tot wolkenkrabber? Voor digital nomad Claire is dat geen dagdroom meer, maar gewoon een dinsdag.

De 35-jarige freelance copywriter ruilde de kantoortuin in voor Medellíns groene heuvels en schreef zich in voor een leven dat tegelijk waanzinnig vrij én soms knetterspannend is. Ze neemt BEDROCK de komende tijd mee in dat nomadenbestaan: de rauwe randjes, de gouden momenten en alles daartussenin. 

Haar columns verschijnen binnenkort maandelijks op BEDROCK, maar eerst willen we natuurlijk alles van Claire weten.

Claire is digital nomad en BEDROCK’s nieuwste columnist

Hi Claire! Het liefst vragen we je meteen het hemd van het lijf. Vertel: wie ben jij, wat doe je en waar ter wereld zit je op dit moment?

“Hola! Ik ben Claire, 35 jaar, freelance copywriter en digital nomad. Ik schrijf teksten die schuren, schateren en schitteren voor ondernemers die lef en liefde in hun merk durven te leggen.

Op dit moment zit ik in Medellín, Colombia. Een stad tussen de bergen waar salsa, koffie en lekkere vibes de standaard zijn. Ik werk vanuit colivings, (coworking)cafés en vanuit mijn Airbnb met uitzicht op die belachelijk mooie groene heuvels.

Mijn kantoor is de wereld en mijn collega’s zijn andere nomads die net zo gek zijn als ik.”

Dat klinkt als een droom. Wanneer besloot je: ik kap met het gewone kantoorleven en word digital nomad?

“Dat was absoluut geen Disney-moment waar ik ineens mijn laptop in de lucht gooide, ‘FREEDOM!’ riep en meteen succesvol was, helaas. Het was een langzaam besef dat ik kapotging aan het leven zoals het ‘hoorde’ en dat ik de enige was die daar wat aan kon doen.

Na mijn studie Frans en een master Vertalen belandde ik in callcenterbaan en daarna in projectmanagementrollen. Een burn-out keek me vanuit elke hoek in de ruimte aan en elke keer dat ik terugkwam van vakantie belandde ik in een diep, zwart, donker gat en huilde ik de ogen uit m’n kassen. Dat kon toch niet gezond zijn?

In 2023, na een reis naar Mexico, besloot ik dat het afgelopen moest zijn en startte ik Pen & Pixels. Eerst als Virtual Assistant en toen als copywriter. Ik begon voorzichtig vanuit Tenerife, zonder klanten, zonder zekerheid, maar wel met bakken motivatie en een UWV-uitkering die me even op de been hield.

Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en de droom die ik voor ogen had, is uitgekomen: ik reis als digital nomad door Latijns-Amerika. Hoewel ik nog steeds weleens denk dat ik compleet gestoord ben dat ik dit doe, weet ik dat ik nooit meer terug wil naar een kantoorbaan in Nederland.”

Wat was het allereerste land waar je naartoe vertrok na die realisatie, en waarom juist daar?

“Ik ging terug naar Mexico in oktober 2024. Omdat het land mijn hart al twee keer eerder volledig had gestolen, maar de hoofdstad had ik nog niet ontdekt. De kleuren, het eten, de mensen, die relaxte sfeer; alles voelt als thuiskomen. Behalve de koriander, mijn eeuwige vijand in Latijns-Amerika.”

Los van het ontwijken van koriander: hoe ziet een normale werkdag er voor jou uit, of bestaat dat helemaal niet meer?

“Een normale werkdag bestaat niet echt. Maar er zit wel een ritme in, hoor. Dat is ook nodig, want anders is het leven als digital nomad niet vol te houden.

Meestal sta ik rond 08.30 uur op en begin ik de dag met koffie, een douche en een smoothie. En dan ga ik aan de slag.

Ik werk meestal vanuit een coliving, een café of vanuit m’n Airbnb. LinkedIn-posts schrijven, webteksten wegttikken, strategieën bedenken. Tussendoor wandel ik of ga ik sporten, of lunch ik met iemand die ik hier heb ontmoet.

Een werkdag duurt maximaal 6 uur. Als dat het geval is, heb ik mezelf ook compleet leeggetrokken en ben ik helemaal kapot. Een siësta is me hier dan ook niet vreemd. Je productiviteit is hier anders – als ik werk, werk ik ook echt hárd.

Ergens in de middag gaat de laptop dicht en ga ik iets voor mezelf doen. De stad verkennen, salsa dansen of gewoon een boek lezen, want ook al reis ik, ik ben geen toerist. Ik leef hier en daar hoort ook rust bij.

Ik bepaal mijn eigen dagen helemaal zelf. Soms werk ik kei- en keihard, en soms maar 3 uur. Zolang het werk af is en mijn klanten blij zijn, maakt het niets uit hoe ik mijn dagen indeel.”

Dat klinkt als een droom voor veel mensen. Toch zal het vast niet altijd makkelijk zijn. Is dat ook een groot misverstand over het zijn van een digital nomad?

“Ja, het grootste misverstand is dat het allemaal live, love, laugh is en we constant op vakantie zijn.

Ik werk hier harder dan ik in Nederland deed. Het enige verschil is dat ik hier nul sociale verwachtingen en/of verplichtingen heb. Wel heb ik nog steeds de deadlines, klanten, stress, slechte WiFi-dagen en momenten waarop ik een hele dikke knuffel van m’n moeder nodig heb.”

Dat kan ik me goed voorstellen. Waar loop je in het dagelijks leven het meest tegenaan: wifi, cultuurverschillen, eenzaamheid of juist iets totaal anders?

“Alle drie, maar vooral eenzaamheid. WiFi kun je oplossen en cultuurverschillen zijn juist leuk. Maar eenzaamheid? Dat is lastig.

Je bent duizenden kilometers verwijderd van je vrienden en familie. Je hebt geen vaste plek, geen vaste mensen, geen moeder die je de krachtigste knuffels ooit geeft. Ja, je ontmoet andere nomads, maar die vertrekken ook weer. Iedereen is altijd tijdelijk.

En daten? Vergeet het maar. Ik heb mezelf al gediagnosticeerd met bindingsangst, verlatingsangst en een wanderlustverlaving. Maar dat wil niet zeggen dat ik het soms enorm mis om iemand te hebben die me langer kent dan twee weken.

Maar dat is ook het offer. Je kiest voor vrijheid, en dat heeft een prijs.”

Dat klinkt lastig. Al kan ik me ook voorstellen dat, wanneer het leven daar goed voelt, het ook meteen héél goed voelt. Wat is het mooiste moment dat jij dankzij dit leven hebt meegemaakt?

“Moeilijke vraag, want er zijn zoveel momenten. Alle momenten waarop ik het gevoel heb van verbinding, vrijheid en van leven op mijn eigen voorwaarden, zijn de momenten waarop ik weer even word herinnerend aan waarvoor ik het allemaal doe.

Ook is het me gelukt het digital nomad visum voor Colombia te verkrijgen – helemaal zelf geregeld, zonder advocaat. Dat gaf zo’n enorm gevoel van voldoening. Ik had mezelf maar weer eens bewezen dat ik dit kan en daar niemand voor nodig heb. Het heeft me ook veel geld gescheeld.”

Daar mag je trots op zijn! Zijn er ook momenten waarop je denkt: waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?

“Oh, absoluut. Als ik mijn moeder mis, bijvoorbeeld. Of mijn hond, mijn vrienden, een simpel wijntje op een vertrouwd terras in Nederland. Dit leven is echt geweldig, maar het is ook keihard. Het is eenzaam, onzeker, en soms vraag ik me af of ik niet gewoon een normaal leven had moeten kiezen met een huis, een vaste baan en zekerheid.

Maar dan bedenk ik me dat ik dit niet heb gekozen omdat het makkelijk is. Ik heb dit gekozen omdat het mij gelukkig maakt. En soms moet je door de shit heen om te beseffen dat je op de juiste plek bent.

Een ‘normaal’ leven, zoals dat maatschappelijk geaccepteerd is, is juíst wat ik niet wil.”

Leuk dat je ons de komende tijd meeneemt in jouw alles-behalve-normale leven. Wat hoop je onze lezers mee te geven in je columns?

“Eerlijkheid. Geen gepolijste Instagram-versie van het digital nomad leven, maar het échte verhaal. De mooie momenten en de moeilijke, de vrijheid en de eenzaamheid, de avonturen en de twijfels.

Ik wil laten zien dat reizen niet alleen maar romantisch is en dat je niet perfect hoeft te zijn om je droom na te jagen. Dat je mag twijfelen, falen, huilen. Het hoort er allemaal bij.

En misschien hoop ik ook een beetje dat ik mensen inspireer. Niet per se om digital nomad te worden, maar vooral om hun eigen ding te doen. Om te luisteren naar wat ze echt willen, in plaats van wat van ze wordt verwacht.

Want uiteindelijk gaat het daar om: leven op een manier die bij jou past en waar jij gelukkig van wordt, ook al begrijpt de rest het niet.”

Als je één tip mocht geven aan iemand die droomt van een leven als digital nomad, welke zou dat zijn?

“Begin. Niet over een jaar, niet als je meer geld hebt, niet wanneer je er ‘klaar voor bent’. Dat moment komt namelijk nooit. 

Je hoeft niet perfect voorbereid te zijn en je hoeft niet alles uitgestippeld te hebben. Je hoeft niet eens te weten waar je naartoe gaat! Boek een ticket, pak je laptop in en ga. De rest regel je onderweg. Echt. Ik ben begonnen zonder klanten, zonder plan, maar met een enorme dosis lef (en een UWV-uitkering) en kijk waar ik nu ben.

Het is eng zijn en het zal fout gaan, maar het gaat ook het beste zijn wat je ooit hebt gedaan. Dus stop met dromen en ga je droom daadwerkelijk leven. Begin.”

Claire maakte zich los van het leven dat ‘hoorde’ en bouwde stap voor stap haar eigen bedrijf terwijl ze ontdekte dat haar geluk begon met een enkeltje naar de andere kant van de wereld.

Toch is haar verhaal geen gelikte Instagram-feed met perfecte palmbomen en witte stranden. Claire deelt even makkelijk de tranen om thuis als de euforie van een nieuw avontuur. Ze leeft vrij, maar niet gedachteloos, en benadrukt dat haar keuze ook leunde op een buffer en een warm vangnet in Nederland. “Niet iedereen kan het zomaar doen”, zegt ze, “en ook daar moet eerlijk over worden gesproken.”

In haar columns neemt Claire je mee in het echte digital nomad leven vanuit Medellín: de vrijheid, de chaos, de stilte, de salsa en alles ertussenin. En dat doet ze precies zoals ze is. Eerlijk, een tikje eigenwijs en vooral: vol leven.

Claire sprak onlangs ook met BEDROCK over haar single leven. Dat verhaal lees je hier.