Claire Cijnssen Column Vandaag, 08:08

Leestijd: 4 minuten

Claire (35) is digital nomad: ‘Ik huilde zó hard dat je mijn tranen waarschijnlijk kon zien schitteren in het donker’

Heb je er weleens van gedroomd om huis en haard achter te laten en ergens aan de andere kant van de wereld opnieuw te beginnen? Een leven waarin je laptop je enige vaste collega is en je uitzicht per maand verandert van jungle tot wolkenkrabber? Voor digital nomad Claire Cijnssen is dat geen dagdroom meer, maar gewoon dinsdag. 

In haar columns neemt ze ons mee in het echte digital nomad-leven vanuit Medellín: de vrijheid, de chaos, de stilte, de salsa en alles ertussenin. En dat doet ze precies zoals ze is. Eerlijk, een tikje eigenwijs en vooral: vol leven.

Digital nomad Claire over hoe haar avontuur begon

“Het is maart 2023. Ik zit aan het raam in een donker vliegtuig, een nachtvlucht van Mexico naar Nederland. Mijn gezicht is zeiknat, mijn ogen zijn dik. Ik huil zó hard dat je mijn tranen waarschijnlijk zou kunnen zien schitteren in het donker. 

Niemand vraagt of het goed met me gaat, niemand biedt me een tissue aan. Ik voel me een aanstellerig klein kind met het gezicht van Karbonkel, terwijl we richting Nederland vliegen. 

Tot er opeens iets bijzonders gebeurde.

‘Ik wist dat een leven in Nederland me doodongelukkig zou maken’

Ergens tussen het smerige snot en het intense tranendal door besefte ik waaróm ik eigenlijk huilde. Dat was helemaal niet omdat Mexico zo fantastisch was geweest en ik het allemaal enorm zou gaan missen (al was dat ook zo), maar ik huilde omdat ik niet terug wilde naar Nederland. Mijn hele lichaam schreeuwde ‘NEE!’. Ook mijn hersenen, mijn hart, mijn maag: alles verzette zich tegen wat komen ging. 

Nederland, de kou, de routine, m’n baan in de IT. Het leven waarin elke dag hetzelfde is, waarin alles vooraf gepland en afgesproken moet worden, waarin spontaniteit niet meer lijkt te bestaan als je eenmaal je diploma op zak hebt en fulltime werkt.

Op dat moment wist ik dat het leven in Nederland me dood- en doodongelukkig zou gaan maken.

‘Ik wilde in Mexico zijn en blijven, als digital nomad’

Het was mijn tweede keer in Mexico geweest. Die tweede keer dat ik het gevoel had dat ik daar meer thuishoorde dan in mijn eigen land. Daar wilde ik zijn en blijven, maar dan als iemand die er leeft en niet alleen plezier heeft als toerist. 

Ik wilde er wonen als iemand die voelt dat er meer in het leven zit dan een kantoorbaan, een te duur huurhuis en de vrijdagmiddagvraag ‘ga je dit weekend nog wat leuks doen?’, terwijl je eigenlijk niks wilt doen omdat je weekdagen je al compleet hebben leeggezogen. 

Dus toen dat vliegtuig de Nederlandse bodem raakte, wist ik het zeker. Het moest anders. En de enige die mij gelukkig kan maken, ben ik zelf. Maar weten dat iets moet veranderen en het ook daadwerkelijk doen zijn twee verschillende dingen.

‘Overdag deed ik alsof ik een toekomst had bij mijn werkgever, ’s avonds bouwde ik aan een heel ander leven’

Ik werd de volgende dag niet wakker met een ticket naar een tropisch eiland. Ik zegde niet heldhaftig mijn baan op met een speech over vrijheid en dromen. Het tegenovergestelde is waar. Ik heb wekenlang gehuild. Ik heb sollicitatiegesprekken gevoerd waarin ik loog over hoe graag ik een nieuwe baan wilde (ik had geld nodig, oké?). Ik heb lange gesprekken met mijn moeder gevoerd over wat ik écht wilde in het leven en hoe ik daar zou kunnen komen. 

En toen deed mijn moeder iets wat ik nooit had verwacht: ze bood aan dat ik weer bij haar kon komen wonen. Zodat ik kon sparen en tijd had om een plan te maken. In december 2023 verhuisde ik terug naar mijn ouderlijk huis. Op mijn 33ste, met een plan dat nog niet eens een echt plan was, maar meer een gevoel, een droom. 

Ik vond een andere baan in loondienst, volgde een cursus, schreef me in bij de Kamer van Koophandel en spaarde elk dubbeltje dat ik kon missen. Overdag deed ik alsof ik een toekomst had bij mijn werkgever, ’s avonds bouwde ik aan een heel ander leven.

De weg naar een leven als digital nomad

Het was megaspannend en superongemakkelijk. Leidde ik nou gewoon een dubbelleven? Het voelde absoluut niet eerlijk, maar wel noodzakelijk. Het was het begin van een nieuw leven dat ik zo hard nodig had. 

Dat vliegtuigmoment was het keerpunt. Vanaf dat moment wist ik dat ik geen andere keuze had. Ik moest luisteren naar wat mijn lichaam me probeerde te vertellen. 

Een nieuw leven hoeft helemaal niet te beginnen met een heldhaftig moment. In mijn geval begon het met tranen, twijfels, maandenlang geduld en een moeder die zei: ‘Kom maar weer thuis, dan maken we samen een plan.’

Dat is mijn verhaal en het boek is nog lang niet uit. Lees je mee?”

Claire is 35 en woont als freelance copywriter én digital nomad in Medellín, Colombia. In haar columns neemt ze ons mee in haar alles-behalve-normale leven. De rauwe randjes, de gouden momenten en alles daartussenin. 

Meer lezen over het leven van digital nomads? Lees hier het verhaal van Suzanne (37) die de afgelopen jaren 100.000 omzet draaide.