Lou Kranen Psyche Vandaag, 08:42

Leestijd: 6 minuten

Bewust ouderschap: Verdriet van kinderen bagatelliseren is alsof het er niet mag zijn

Deze rubriek van Lou Loa gaat over de lessen die je leert als je een kind krijgt. Niet de praktische lessen, zoals luiers dichtvouwen, maar lessen die bijblijven, die je als persoon veranderen. Op BEDROCK deelt Lou Loa meer over bewust ouderschap en de lessen die ze daaruit meepikt. Deze keer gaat het over verdriet van kinderen bagatelliseren, of juist niet. Want verdriet mag er in alle vormen zijn.

“Voordat ik moeder werd, waren gevoelens zoals bij ieder mens alom aanwezig. Soms waren die
gevoelens welkom, vooral als ze pasten bij de situatie, maar vaak werden ze ook snel weggedrukt,
omdat ze niet pasten, niet welkom waren, niet uitkwamen. Sinds ik moeder ben, heb ik iets geleerd
over emoties. Over het verdriet van kinderen.

Lessen uit bewust ouderschap: verdriet van kinderen

Die les was er niet ineens, maar sijpelde langzaam door mijn poriën naar binnen. Nu
is het tijd om die les te delen.

Les 1: We’re all human

Mijn zoontje krijgt een prik. Zo gauw hij doorheeft wat er gaat gebeuren (lees: direct nadat de
doktersassistente gezegd had dat hij een prik kreeg), zet hij het op een schreeuwen. We kruisen
gangen door, de lift in en uit, melden ons aan bij een balie en zitten in een wachtkamer. Alles bij
elkaar duurt het een uur. Hij laat me zien hoe echt verdriet eruit ziet. Niet zoals in Hollywood-films,
met een enkele traan over een gepoederde wang. Maar rauw, golvend en allesoverheersend.

De dames die de prik geven, willen graag dat het klaar is. Ze bieden hem een speeltje aan, en zeggen
dat het zo voorbij is. Eentje zegt zelfs dat hij wel kan stoppen met huilen. Daar heeft mijn zoontjes
verdriet geen boodschap aan. Ik hou hem vast, wrijf hem over zijn rug, luister naar zijn verdriet en
geef er woorden aan: dat was heel spannend voor je hè, je bent echt heel erg geschrokken. Het
gaat door, in de hal van het ziekenhuis, buiten naar de metro en bedaart pas als het wil bedaren.
Als we samen in de metro zitten en hij buiten auto’s voorbij ziet komen. Zijn lichaam geeft aan dat
het klaar is en ontspant geheel uit zichzelf.

Verdriet van kinderen mag er zijn

Take note: verdriet komt wanneer het komt, en het duurt zo lang als het duurt. En het grappige is:
als het over is, is het over en het laten geen sporen na. Het laat juíst geen sporen na, als het er
mag zijn.

Het volgende dat hij me leert, is dat het geen zin heeft om verdriet te stoppen. Tijdens een vrolijk
bezoek aan de dierentuin, valt hij hij plotseling op zijn knieën. Het grind zit lelijk in zijn huid, en niet
alleen zijn knieën zijn kapot, maar ook zijn vertrouwen. Hij giert van de pijn en het ongeloof, dat zoiets
naars hem zomaar kan overkomen. Omdat we hem een aandenken aan het bezoek willen geven,
kopen we een knuffeltje voor hem in het winkeltje van de dierentuin. Inmiddels zijn wij er als
ouders van bewust dat we nooit cadeautjes, eten, of schermen gebruiken om ons zoontje af te
leiden van zijn emoties.

Ongezonde copingstrategieën

Niet alleen leert dat hem ongezonde copingstrategieën om met emoties
om te gaan, het geeft hem ook de boodschap dat zijn emoties er niet mogen zijn. Dit keer komt het
echter toevallig zo uit dat we hem iets willen geven, terwijl hij nog verdrietig is. Het knuffeltje heeft
hem onbedoeld toch afgeleid van zijn verdriet. En hoewel het knuffeltje even een dekseltje doet op
zijn pijn, wacht het op een rustig moment tot het weer boven kan komen. ’s Avonds in bed, als ik
hem zijn pyjama aandoe, ziet hij het wondje op zijn blote knie. Plotseling komt het verdriet als een
tsunami terug: hij schreeuwt en huilt alsof hij net gevallen.

Take note: Verdriet kent geen tijd. Het is er totdat het er niet meer is. Jezelf afleiden met een
Netflix-serie of een stukje chocola heeft geen zin als je verdrietig bent. Je geeft jezelf de
boodschap dat je verdriet er niet mag zijn en bovendien vindt je verdriet wel een weg naar boven,
op een onbewaakt moment. Probeer ruimte te maken voor je emoties, door er met liefde naar te
kijken, zoals je dat bij een kind doet.

Emoties vertellen vaak iets

Behalve bovenstaande lessen over emoties, leerde mijn zoontje me nog iets. Soms kan hij huilen
of boos worden om iets ogenschijnlijk miniscuul voorval. Hij wil per se een bepaald autootje mee
naar buiten nemen, maar dat autootje is te groot, en zit vol met zand, dus dat kan even niet.
Plotseling begint hij te brullen. Alsof het autootje voor zijn ogen kapot geslagen is met een hamer.
Als ouders hebben we dan vaak de onbewuste neiging om de boosheid of het verdriet te
bagataliseren: lieverd, als je thuis komt is het autootje er weer, je kan bij opa en oma met een
ander autootje spelen, of nog wat minder begripvol: nou hou je even op met schreeuwen, er is
niets aan de hand.

Terwijl we misschien ietsje verder moeten kijken dan het autootje lang is. Soms
gebeurt het onszelf: een kleine aanleiding geeft een ogenschijnlijk buitensporige reactie. Je kent
het vast wel: je hoort een liedje, kijkt een film, of leest een passage in een boek, en plotseling voel
je je overweldigd door verdriet. Waarschijnlijk is het niet alleen het liedje dat je hoorde, dat je
verdrietig maakte. Misschien doet het je denken aan een dierbare die is overleden, verdriet dat je
op een bepaald hebt weggestopt om even te vergeten. Of misschien reageerde je geliefde niet
begripvol in een gesprek, en doet dat nog steeds pijn. Soms is degene die je afsnijdt op de weg
niet de boosdoener, maar alleen de aanleiding van een woedeaanval.

Mijn zoontje blijk te moe, want we hebben de laatste dagen teveel uitjes met hem ondernomen. Hij
wil niet eens per se dat ene autootje mee, hij wil gewoon lekker thuisblijven, omringd door zijn
eigen veilige spulletjes.

Take note: Als je een emotie voelt op een relatief onbeduidend moment, wat probeert die emotie
jou te vertellen? Wil je meer eigenaarschap over je leven, draag je onbewust wrok mee tegenover
je ouders of voel je je onbegrepen? En zelfs al is de aanleiding niet bekend, probeer het maar te
voelen en zo lang te laten duren als het duurt.

We’re all human. En emoties horen bij ons, zoals onze huid en onze ogen. Ze helpen ons
navigeren in de wereld en onze wensen en dromen beter te leren begrijpen. Verdriet van kinderen mag er zijn.

Bedankt lieve Kaimi voor jouw wijze lessen!
Leer je volgende keer weer met mij mee?

Liefs, Lou

Lou Loa is een singer-songwriter en filmmaker uit Amsterdam. Ze brengt deze zomer haar cd
Baby Majeur over, een album over de transitie van vrouw naar moeder. Haar liedjes zijn
in het Engels en het Nederlands geschreven en variëren van wiegenliedje tot up-tempo
popliedje. Ze wil met haar liedjes meer bewustwording creëren over de impact van het moeder
worden, en andere nieuwe moeders een muzikaal hart onder de riem steken.
Volg Lou Loa ook op Spotify en Instagram of Youtube

Mindful parenting: manieren om dieper te verbinden met je kind