Karin Issa Column Vandaag, 09:08

Leestijd: 7 minuten

Karin Issa: ‘Een astroloog voorspelde de dood van een dierbare – het duurde twee jaar voor ik haar geloofde’

Karin is 26, Nederlands met Koerdische roots, en ze woont nu meer dan twee jaar op Bali. Niet omdat ze rijk is, of een strak plan had – maar omdat ze op haar 23ste voelde: het leven mag anders. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf, deze week deelt ze haar column over een bezoek aan een astroloog.

Ik zat op een houten stoeltje in een klein kamertje in Canggu, Bali, tegenover een wat oudere vrouw die mijn geboortedata in een schrift had genoteerd. Een Vedische astroloog, aangeraden door iemand van mijn yoga-opleiding. Ik was er vooral naartoe gegaan omdat ik nieuwsgierig was, omdat het paste bij deze hele Bali-ervaring, omdat ik dacht: waarom ook niet. Dit is míjn ‘Eat Pray Love’-verhaal.

Ik ben super Nederlands. ‘Eerst zien, dan geloven’. Mijn voeten staan stevig op de grond en mijn brein vraagt altijd om bewijs voordat het iets accepteert. Maar ergens had ik ook altijd al begrepen dat astrologie niet zomaar zweverig gedoe is. Als je kijkt naar hoe planeten bewegen, naar hoe sterren staan, naar hoe dit alles invloed heeft, dan is er wel degelijk een basis. Niet magisch, maar systematisch.

Twintig A4’tjes vol toekomst

Ze gaf me uiteindelijk twintig volgeschreven pagina’s mee. Twintig A4’tjes vol voorspellingen, inzichten, gebeurtenissen die zouden komen. Ik had gevraagd of ze het kon opschrijven omdat ik bang was dat ik het anders zou vergeten, maar vooral omdat ik dacht dat ik het anders niet zou kunnen bevatten. Spoiler: ik was alsnog overweldigd.

De meeste dingen die ze zei klonken als ruis. Mooie ruis misschien, interessante ruis, maar ruis. Ik knikte, fronste mijn wenkbrauwen bij bepaalde dingen, glimlachte beleefd bij andere. Het was eigenlijk een soort van korte termijn-dopamine. Een leuke namiddagactiviteit. Misschien een verhaal voor later.

Ik propte die twintig pagina’s in mijn tas, tussen mijn zonnebrand en mijn notitieboekje, en ging verder met mijn dag. Misschien wat in de war, maar dat wuifde ik weg.

Bijna twee jaar later

Nu, bijna twee jaar verder, heb ik die pagina’s heel wat keren gelezen. En het bijzondere is: de dingen waar ik mijn wenkbrauwen bij fronste, de dingen die nergens op sloegen, zijn gebeurd. Niet allemaal precies zoals ze het zei, maar wel de essentie ervan. Niet op de manier die ik had verwacht, maar wel op een manier die ik nu begrijp.

Het ging niet om de astroloog. Het ging niet eens om die voorspellingen. Het ging om wat er na dat bezoek begon te gebeuren in mij. Ik begon te observeren in plaats van te oordelen. Ik begon te kijken in plaats van te concluderen. Ik begon open te staan voor de mogelijkheid dat niet alles meteen hoeft te kloppen om uiteindelijk waar te zijn.

Het cadeau dat niemand wil ontvangen

Er is één gebeurtenis die alles voor me veranderde. Eén moment waarop ik begreep dat sommige dingen pas later zin krijgen. Tijdens mijn tijd in Bali verloor ik iemand die ik liefhad. Iemand die ik daar had ontmoet. Het verlies kwam niet van ver, het kwam van dichtbij. En dat maakte het op een vreemde manier nog echter.

Sommigen van jullie zullen geschokt zijn dat ik een dierbare verloor in Bali. Iemand die ik daar had leren kennen. Anderen zullen geschokt zijn dat de astroloog exact dít had voorspeld. Ik weet eerlijk gezegd niet precies wat er gebeurde, hoe het paste in haar woorden, of het toeval was of iets anders.

Maar wat ik wel weet is dit: het was een cadeau dat ik niet wilde ontvangen. Een cadeau waar ik niet om had gevraagd. Een cadeau dat afschuwelijk veel pijn deed om vast te houden.

En toch geloof ik nu, diep van binnen, dat elk moment dat ons overkomt een cadeau is. Niet omdat alles mooi is of fijn of makkelijk. Maar omdat het ons wordt gegeven met de stilzwijgende boodschap: jij bent sterk genoeg om dit te dragen.

We zijn nooit echt alleen

Dat verlies leerde me iets wat ik misschien nooit anders had begrepen: afstand bestaat niet echt. Ik was in mijn eentje naar Bali verhuisd. Iedereen die ik kende, bleef achter in Nederland. Mijn familie, mijn vriendinnen, mijn hele vertrouwde wereld. Ik ontmoette nieuwe mensen op Bali, bouwde nieuwe connecties, creëerde een nieuw leven. En ja, ik verloor ook één van hen.

Maar wat dat verlies me leerde, is dat we nooit echt alleen zijn. Niet na een breuk in de liefde, niet na het uit elkaar groeien in een vriendschap, niet als je ver weg bent van je familie. De persoon die je nu bent, vandaag, op dit moment, die draagt al die mensen met zich mee. In je hart, in je manier van doen, in wie je bent geworden.

En ik realiseerde me iets: wanneer we van iemand houden, weten we ergens dat er verlies zal zijn. Misschien niet bewust, maar wel onderbewust. Ons hart, onze ziel, die zijn er klaar voor. Want verlies is eigenlijk geen verlies. Het is een dieper niveau van liefde. Verdriet is dat. Het is niets anders dan liefde. Liefde die plots een andere eindbestemming krijgt.

De mensen die we verliezen, blijven bij ons. De mensen die ver weg zijn, blijven bij ons. Ze hebben ons gevormd tot wie we nu zijn. Dus ja, ik verhuisde alleen naar Bali. Ja, ik was fysiek ver van iedereen die ik kende. Ja, ik ontmoette nieuwe mensen. En ja, ik verloor iemand. Maar zelfs in dat verlies begreep ik: we zijn nooit werkelijk alleen.

Cadeaus in verschillende maten

Het is net als een zaadje dat je plant. Je stopt het in de aarde en eerst zie je niks. Wekenlang gebeurt er niets zichtbaars. Maar onder de grond is het zaadje aan het groeien, aan het voorbereiden, aan het wortelen. En dan, op een dag, breekt het door de aarde heen. Precies op het moment dat het klaar is.

Zo zit het leven ook in elkaar. Sommige cadeaus zijn zaadjes die tijd nodig hebben om te kiemen. Sommige gebeurtenissen moeten eerst wortelen voordat ze bloeien. Sommige lessen hebben de duisternis van de aarde nodig voordat ze het licht kunnen zien.

De kunst is om ze toch aan te nemen. Om ze te bewaren. Om te vertrouwen dat ergens, ooit, het cadeau wel gaat passen in ons leven. Toeval is geen toevallig, het is synchroniciteit.

Bloemen bloeien niet allemaal tegelijk

Inmiddels, meer dan twee jaar later na mijn bezoek aan de astroloog, kijk ik anders naar de wereld. Niet omdat ik nu opeens in alles geloof, niet omdat ik elke voorspelling als waarheid aanneem. Maar omdat ik het besef heb dat ik niet alles meteen hoef te begrijpen.

Bloemen bloeien ook niet allemaal tegelijk. Sommige knoppen hebben weken nodig, andere maanden. Sommige bloemen openen zich in het voorjaar, andere wachten geduldig tot de herfst. Dat maakt ze niet minder bloem. Dat maakt hun bloei niet minder waar. Zo is het met gebeurtenissen ook. Sommige maken meteen zin. Andere niet. En die laatste groep, die zijn vaak het belangrijkst.

De triggers die schatten zijn

Ik begon te zien dat de cadeaus die het mooist verpakt zijn, vaak de minste impact hebben. Die geven je die korte dopaminekick. Die laten je eventjes goed voelen. Maar ze veranderen niet echt iets. Het zijn de lelijk verpakte cadeaus, de ongemakkelijke momenten, de dingen die schuren en pijn doen, die je het meest leren. Het zijn de triggers die als schatten functioneren. De dingen die je niet wilt, maar wel nodig hebt.

Die twintig pagina’s liggen nu ergens in een la thuis. Ik hoef ze niet meer te lezen om te weten wat erin staat. Niet omdat ik het me allemaal herinner, maar omdat ik inmiddels begrijp dat het niet gaat om wat erin stond. Het gaat erom dat ik leerde ontvangen zonder meteen te begrijpen. Het gaat erom dat ik leerde wachten zonder ongeduldig te worden. Het gaat erom dat ik leerde dat sommige cadeaus pas later uitgepakt mogen worden. En dat dat oké is. Dat dat precies goed is.

De maat die perfect past

Ik weet niet wat er nog meer in die pagina’s stond dat nog moet gebeuren. Ik weet niet of alles zal uitkomen of dat sommige dingen symbolen waren voor iets anders. Het maakt me ook niet meer zoveel uit. Want wat ik nu weet is belangrijker dan wat er komen gaat: ik weet dat ik klaar ben om te ontvangen wat er komt. In welke verpakking dan ook. Op welk moment dan ook.

De cadeaus die het leven ons geeft zijn niet altijd wat we willen. Maar ze zijn altijd wat we op dat moment aankunnen. En vaak, later, zijn het precies de cadeaus die we nodig hadden.

Soms moet je gewoon dankbaar zijn voor het cadeau, niet voor wat erin zit. En dan, als het zover is, begrijp je waarom je het kreeg.

Karin Issa: ‘Waarom mijn Eat Pray Love verhaal anders liep’