Anne-Flore Muller Psyche 2 mei 2019, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Een zoektocht naar zelfliefde (en een oefening voor… more self love)

Aan het begin van dit jaar kreeg ik een opdracht en die was simpel: sta eens stil bij hoe jij tegen jezelf praat. Terwijl ik het destijds een suffe vraag vond, bleek deze vraag achteraf gezien toch écht de reden van een intern omslagpunt te zijn.

Je brein en gevoel gaan hand in hand. Door positief te denken, kun je je daadwerkelijk goedgemutst voelen, terwijl je de dag wellicht in mineur startte. En zo werkt het ook andersom. Wanneer je continu negatief denkt, is de kans groot dat je je ook teneergeslagen voelt. Klinkt simpel, niet?

Observerende rol

Toen ik de opdracht kreeg om uit te vogelen met welke intentie ik tegen mijzelf praatte, moest ik luisteren naar mijzelf alsof ik naar een leerzame podcast luisterde. Ik moest een observerende en objectieve rol aannemen en mijn eigen gedrag onder de loep leggen.

In eerste instantie had ik niet gedacht dat ik überhaupt veel tegen mijzelf zou praten. Ik loop namelijk vrijwel nooit prevelend over straat. Terwijl ik al bijna de conclusie had getrokken dat ik niet tegen mijzelf praatte en dus niet de diepte in hoefde te gaan, kwam ineens het besef dat ik wel gesprekken dacht. En met dit besef kwam de realisatie dat mijn hersenspinsels niet echt zachtaardig, opbouwend of lief waren.

Afstraffende woorden

De gedachten die ik had, waren verschrikkelijk. Toen ik goed luisterde, hoorde ik al snel de keiharde oordelen, continue afstraffende woorden over mijn prestaties en de stroom aan neerbuigende opmerkingen over mijn voorkomen in mijn hoofd rondgaan.

Lees ook: Zorg beter voor jezelf met deze dagelijkse rituelen voor meer zelfliefde

Ik praatte tegen mijzelf zoals ik nooit tegen een ander zou praten. Al helemaal niet tegen iemand waar ik van hou. De dingen die ik dacht over mijn lichaam, prestaties en karakter, waren zo deconstructief dat ik ze niet eens tegen mijn grootste vijand uit zou spreken. Want woorden kunnen pijn doen.

Dagelijks bleek ik negatief over en tegen mijzelf te praten. Keek ik in de spiegel, dan was er altijd wel iets waar ik ontevreden over was. Als ik werk had ingeleverd, was het nooit goed genoeg. En wanneer ik met vrienden afsprak, over-analyseerde ik ons samenzijn tot ik kon concluderen dat ik een verschrikkelijke vriendin was.

De impact van de oefening

Je kunt je voorstellen dat dit niet bepaald een goede methode is voor je stressniveau, zelfverzekerdheid en algehele gemoedstoestand. Maar zo heftig als deze ontdekking was, zo goed was het dat ik hem deed. Want het zorgde voor het zetten van een bewuste stap richting zelfliefde.

Ik besefte dat ik ondanks mijn zonnige levensinstelling mezelf toch een rotgevoel wist te bezorgen. Zelfliefde? Dat kwam niet in mijn woordenboek voor. Om dit te veranderen ben ik op advies voor mezelf gaan zorgen alsof ik mijn eigen kindje was. Teder, complimenteus, begripvol en vergevingsgezind.

Dit vind je vast ook interessant: Waarom ik mijn burn-out als zegen zie

In plaats  naar alles te kijken wat ik minder mooi en goed vond aan mijn lichaam, karakter of werk, wees ik mijzelf vanaf dat punt iedere dag alleen nog maar op alle mooie dingen. En als er iets fout ging of ik mezelf toch weer betrapte op afstraffende woorden, gaf ik mijzelf een denkbeeldige aai over mijn bol.

Verrekte dankbaar

Iedere dag start ik sindsdien met het opnoemen van een aantal dingen waar ik dankbaar voor ben. Ook als het regent, als de wekker verrekte vroeg gaat of ik merk dat ik toch weer stressgevoelens voel opkomen. En ja, ook als ik een belangrijke afspraak vergeten ben of ik een grote blunder bega. En die simpele ochtendroutine zet zoden aan de dijk.

Het helpt me om te relativeren, minder streng voor mijzelf te zijn en me bewuster te maken van alles wat er wél is in mijn leven in plaats van wat er ontbreekt. Hierdoor voel ik me kalmer, en leef ik niet langer in de toekomst in plaats van de tegenwoordige tijd. En steekt dat gevreesde jachtige gevoel toch weer de kop op? Dan verdwijnt dit ook al snel door het opnoemen van een paar simpele dankbaarheidswoorden.

Ik ben mijn eigen cheerleader geworden, hoe gek dat ook klinkt. Het maakt het leven zoveel leuker, wanneer je jezelf aanspoort in plaats van afstraft. Het is geen hogere wiskunde, maar wel een simpele manier die ik als zeer doeltreffend heb bevonden. Ook al ben ik misschien nog lang niet op het punt waar ik uiteindelijk wil komen in mijn leven, ik nu  wel zonder gêne zeggen: ik hou van mij. Met al mijn eigenaardigheden en al.

Meer zelfliefde?

Ben je – net als wij – op zoek naar geluk en probeer je je quarterlifecrisis zonder al te veel kleedscheuren door te komen? Dan is onze podcast Bedrock Talks een perfecte match voor jou! Rosa en Lisanne interviewen in de eerste aflevering expert en gelukspsycholoog Josje Smeets.

Spoiler: ze vertelt waar geluk allemaal mee samenhangt en wat je vooral wel en níét wilt doen. Luister je mee?

Tip: Luister en volg Bedrock Talks via Spotify!