Johan Stevens Psyche 21 feb 2019, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Van uitstel komt afstel: waarom durven we vaak niet door te pakken?

Heb jij een mooi plan dat je misschien al jaren voor je uitschuift? Stel je sowieso vaak dingen uit en vind je dat best stom van jezelf? Je weet dat je blij wordt van actie, de koe bij de horens vatten, maar toch… Misschien wil je een eigen winkel beginnen, een grote reis maken, of een stuk grond kopen en je eigen VT-wonen huis bouwen met alles erop en eraan. Maar je doet het niet. Typisch uitstel gedrag.

Ik ken het en wil er vanaf… Morgen! Oh, nee: vandaag! Ik wil stoppen met het morsen van de dagen, zoals Griet Op De Beeck het zei. En dat zei ze mooi.

Eén like

Kijk, ik had dus een nieuw plan, waar ik helemaal vol van was, ik bedoel helemaal vol van ben en toen stond ineens de angst voor de deur. Bam. Daar was hij. De angst stond al in de gang en had z’n jas al uit. Zonder te vragen. Ik ging het mooie plan dus droppen op Facebook en Linkedin, bekendmaken aan de mensheid en toen was hij daar, die angst. Bloednerveus werd ik direct nadat ik mijn enthousiaste berichten had gepost. Ik ging om de twee minuten kijken of er wel een reactie of een like was en dan zal je altijd zien: viel vies tegen. Na twee uur maar één like! Van iemand die altijd alles liked. Die telt dus niet.

Ik zat daar naar mijn scherm te staren, mijn beeld te verversen, en er kwetterden allerlei gedachten in mij: al mijn vrienden hebben een hekel aan mij, al mijn Facebookconnecties zitten mijn post te lezen en denken massaal: wat een sukkel is het toch! Ik overwoog serieus om mijn post te verwijderen.

Goed. Rustig ademhalen. Ik ben nogal vaak bezig met wat mensen van mij vinden. Ik heb een dingetje met afgewezen worden. Een vriend zei daarom eens: maar waarom stap je dan ook altijd op zo’n podium? Hij bedoelde het cabaretpodium, voor volle zalen, of soms best wel lege zalen.

Ik begreep wel wat die vriend zei, maar het was vooral ook een best rare opmerking. Want je draait de boel dan dus om. Je hebt een droom én je hebt een angst. En dan ga je de droom de nek omdraaien. Terwijl die droom is dus juist het leuke gedeelte.

Angst

Hoe werkt dat toch met angst voor een nieuwe stap? Kijk, dat een nieuwe stap spannend is, sure, maar angst voor een nieuw plan? Dan maakt je brein toch een vergissing nietwaar? Angst heeft een levensreddende functie. Als je in een steegje loopt en tegenover je staat een man met een mes. Of een vrouw met een mes, da’s nog enger. Je moet er niet aan denken. Enfin, wat ik bedoel: dat moment redt angst jouw vege lijf!

Je systeem zit dan fantastisch in elkaar, je stopt met denken en gaat meteen in de actie. Je springt opzij, je rent weg, je neemt snelle beslissingen, je neemt meer risico, in films zie je mensen dan altijd over daken rennen en van de ene dakgoot naar de andere springen. In pak, altijd in pak.

Maar angst voor een nieuw plan is gewoon een mindfuck. Er kan natuurlijk veel gebeuren, veel misgaan. Mensen kúnnen kritisch zijn. Misschien roept je moeder wel: ‘Ach, schat, ga toch gewoon iets doen waar je geld mee verdient.’ En dat voel je dan in je maag, of misschien voel je vooral vreselijke boosheid opkomen. Ook die ken ik zo goed. Pittig als mensen kritisch zijn en niet naar je luisteren. Maar ondraaglijk? Totaal niet! De mening van één persoon, that’s it. De opmerking van die ander gaat meer over zijn of haar angst en ja, dat kan en mag. Daar hóef je je niet persé wat van aan te trekken. En oh, ja: misschien zegt diegene wel iets heel slims! Ik weet dat dit soort rationalisaties niet altijd helpen. Echt even voelen dat het verdriet doet als een ander je niet steunt, en even voelen waar je het meest bang voor bent, helpt al beter.

En daarna: diep ademhalen, je afvragen waarom je je plan ook alweer zo ontzettend tof vond, voelen dat dit klopt en dan gaan… gaan!

Covey zei: begin met het einde voor ogen. Brené Brown zei: kwetsbaarheid is beginnen met je plan, beginnen aan een avontuur, zonder dat je zeker weet of het gaat lukken en dan toch doen.

Oh, en wat mijn toffe nieuwe plan is? Onder andere dat wat je nu leest: toffe stukjes schrijven die hoop ik een beetje inspiratie geven. Nu, nieuw, ook voor deze leuke website!

Johan Stevens is cabaretier en zoekt met vallen, opstaan en nieuwsgierigheid naar hoe je het leven waar je echt van houdt (niet) creëert. Zoek mee: johanstevens.nl