Redactie Column 12 sep 2019, 06:00

Leestijd: 3 minuten

Tinderen voor beginners (kan je echt zijn op een dating-app?)

We zitten op het terras en scrollen langs een rits aan mannen op Car’s scherm. We zien grote mannen. Kleine mannen. Stijlvolle mannen. Hondenmannen. “Ik-zoek-niets-serieus”-mannen. Selfiemannen. Je kent het wel. Het is zaterdag en ik heb niks te doen vanavond, dus ook ik besluit Tinder te downloaden. “Goed aanbod”, vertelde een vriendin. Missie vanavond-op-date is officieel gestart. 

Deze gastcolumn is geschreven door Lisanne van Schie.

De laatste keer dat ik Tinderde, was ik 20. Nu ben ik 7 jaar ouder en heb ik iets meer levenslessen in mijn rugzakje. De app is weinig veranderd: het swipen gaat nog steeds vertrouwd naar rechts en links en de foto’s zijn nog net zo ongemakkelijk. Als je beiden naar rechts swipet, heb je een match en kun je kletsen.

Delen van info met één klik

Ze hebben het inmiddels een stuk makkelijker gemaakt om contactinformatie te delen met je potentiële vlam.

Waar je je telefoonnummer vroeger he-le-maal zelf (!) moest intikken, verschijnt nu je info met één simpele druk op de knop in beeld.

Van je 06 en Instagram tot je bloedgroep, zwemdiploma’s en creditcardgegevens. Oké, geintje. Alleen de eerste twee natuurlijk.

Keuringsdienst van liefde

Afijn, Tinder dus. De keuringsdienst gaat van start. Match twee stroomt binnen. B. heeft drie dingen: een voorletter, een onduidelijke foto en een zweverige bio: “Are we the only intelligent life-form in the universe?”.

Mijn alarmbellen gaan af. Gekkie alert. Toch swipe ik naar rechts, want ik ben de nieuwsgierigheid zelve. Ik wil altijd alles weten, tegen beter weten in. Dat heb ik trouwens niet in mijn bio staan. Sterker nog: mijn bio is leeg. Ik vond het te lastig om mezelf te vangen in één zin. En van net-niet-grappige teksten krijg ik spontaan jeuk.

Aan zelfkennis hier geen gebrek, maar ik ben iets gelaagder dan een tweet. Ik vraag me af of mijn persoonlijke slogan daar iets aan gaat veranderen. 

Lisanne (27)
Net een ui.

Waar is de echtheid?

Een digitale eerste indruk is al gauw een vleeskeuring. Hoe iemand ruikt, praat, beweegt of zelfs met de ogen knippert, is ook moeilijk te vertalen naar nullen en eentjes.

Het mist een stukje echtheid, en een heleboel nuance. Dat doet me denken aan iets wat ik laatst las: What the next generations will find weirdest about us, is that we distinguish the real world from the digital world. 

Grappig. Hoewel ik zelf groot werd met MSN en Cu2, zie ik de online versie van mezelf inderdaad niet als de echte Lisanne. Ook al probeer ik mezelf online hetzelfde te uiten als in het ‘echte’ leven, toch is het anders.

Ook leuk: Waarom online daten misschien niets voor jou is

Je leven achter een filter

Met name op dating-apps pureer je jezelf tot een geconcentreerde versie. En een beetje ijdeltuit gooit er dan ook letterlijk een subtiele filter overheen. Guilty. Daar is weinig puurs aan.

Maar als je mij vraagt wat echtheid op het wereldwijde web dan wél is, heb ik het antwoord niet. Is mijn gedeelde Instagram account waarin we (mijn vrienden en ik) onszelf belachelijk maken met ongecensureerde foto’s en video’s dan wel echt? Het komt iets dichterbij, en toch wringt het.

Het is inmiddels 20:12 uur en ik zit met mijn hersenspinsel op de bank. B. heeft aangekondigd me te komen opzoeken. Ik lach hardop. “Let’s start with you telling me your name.”
Spoken like a true intelligent life-form.

Deze gastcolumn is geschreven door Lisanne van Schie. Lisanne (27) schrijft over (digitale) liefde in allerlei soorten en maten. Zij schrijft en bedenkt ook voor merken en ze schrijft columns over het leven. Kijk maar op Finer words.

Meer over de liefde

• Heeft liefde een tijdlijn? (Wanneer hoor je te weten of je van iemand houdt)
• Vergeet al het dating-advies dat je ooit kreeg: er is maar één ding dat ertoe doet
• Hard-to-get spelen, is dat nou wel of niet een goed idee?