Josephine Kay Featured 20 okt 2018, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Waarom millennials ‘de ware’ niet kunnen vinden

Zoals we eerder schreven, is generatie Y een generatie vol tegenstrijdigheden. Zo vertaalt zich dat ook in de liefde. We willen de ware vinden, maar diegene moet wel passen binnen ‘het plaatje’. Zo niet, laat dan maar zitten. Of wacht. Eigenlijk willen we tóch wel heel graag die relatie. Je hebt een goed leven opgebouwd; hebt veel vrienden, een uitdagende baan, een mooi huis, gaat vaak op reis en ziet je familie regelmatig. Het enige dat mist in dit plaatje is die grote meeslepende liefde. Uiteraard gevolgd door baby’s en het liefst een hondje om het plaatje compleet te maken. Als je deze laatste to-do hebt afgetikt, is je leven compleet. Precies zoals het hoort. Fijn.

Alleen… soms schiet de zoektocht naar de ware niet echt op. De mannen en vrouwen op Tinder en Happn zijn vaak op één ding uit (uitzonderingen daargelaten) en je bent eigenlijk wel klaar met het eeuwige geswipe. Je krijgt er lamme duimen van. Dan maar offline om je heen kijken. Zo ging dat vroeger toch ook? Maar dan kom je tot de ontdekking dat de mannen en vrouwen die in de kroeg staan alleen maar naar hun beeldschermpje staan te staren, druk swipend. Schiet toch niet op.

Je besluit je in je werk onder te dompelen, leuke dingen voor jezelf te regelen, met vrienden af te spreken. Het komt vanzelf wel.

Gevonden

En dan gebeurt het. Je vriendin heeft een vriend die een hele leuke broer heeft die misschien wel wat voor jou is. Of je op date wil? Nou vooruit, waarom niet.

Zodra je de kroeg binnenloopt en ‘m aan de bar ziet zitten weet je het. Wow, dit is ‘m. Hij is helemaal jouw type, heeft een mooie lach, kijkt je aan alsof je de knapste vrouw op aarde bent en jullie praten uren achter elkaar zonder onderbreking. Het lijkt wel alsof de wereld om je heen even niet meer bestaat. De volgende dag besluit je weer af te spreken en zo gaat dat een paar weken door.

Zo bereid je je voor op de liefde van je leven

Lelijke schoenen

Totdat je je opeens aan zijn schoenen gaat ergeren. Blauw met bruin, hmmm, niet echt jouw smaak. En je komt erachter dat hij geen koffie lust. Hoe kan dat nou? Een man die geen koffie drinkt? En je had nog zo gefantaseerd over lome zondagen van koffietentje naar koffietentje struinen, high on cafeïne and love. Nu valt dat plaatje ook in duigen.

De twijfelgevoelens overwinnen het en je besluit er na een paar maanden toch een punt achter te zetten. Als het echt ware liefde is, dan twijfel je toch nooit? En jouw Prince Charming drinkt sowieso koffie en draagt betere schoenen. Punt.

Nooit goed genoeg

Waar komt dit absurde eisenpakket vandaan? Wanneer zijn we gaan geloven in deze extreme vorm van liefde? Moet iemand (in jouw ogen) perfect zijn en aan alle eisen voldoen voordat je het liefde kunt noemen? Als onze ouders zo hadden gedacht, zouden wij er nu waarschijnlijk allemaal niet zijn. Hoe vaak heb je gedacht ‘er mist iets’ zonder aan te kunnen wijzen wat dat ‘iets’ precies is? Hij of zij draagt de verkeerde schoenen, drinkt geen koffie, houdt niet van amandelmelk of lacht net iets te hard. Er is altijd wel íets te vinden dat niet deugt, en zo belanden we in de vicieuze cirkel van ‘nooit goed genoeg.’

En da’s een vervelende cirkel waar je maar lastig uit kunt komen.

We are all Lucy

Om deze nieuwe golf van single mannen en vrouwen van rond de 30 beter te begrijpen is het goed om naar de psychologie achter generatie Y te kijken. Een aantal jaar geleden publiceerde Tim Urban de perfecte samenvatting van waarom generatie Y is zoals ‘ie is. Dit deed hij door middel van een poppetje, genaamd Lucy.

Lucy staat symbool voor generatie Y, en Lucy is eigenlijk best wel ongelukkig. Volgens Urban kan geluk gemeten worden aan de hand van deze simpele constructie:

Met andere woorden, als de realiteit van iemands leven beter is dan ze hadden verwacht, voelen ze zich gelukkig. Als de realiteit slechter is dan wat diegene van zijn leven had verwacht, dan zijn ze ongelukkig.

Generatie babyboomers

De ouders van Lucy spelen een belangrijke rol in hoe Lucy is geworden. Zij komen uit een generatie van baby boomers. En hun ouders (Lucy’s opa en oma) zijn afkomstig van de ‘Greatest Generation.’ Een generatie die opgroeide tijdens de Tweede Wereldoorlog. Lucy’s grootouders waren daardoor bovenmatig geobsedeerd met vastigheid en stabiliteit. Ze voedden daarom hun kinderen (Lucy’s ouders) op met de boodschap dat een vaste baan, een steady relatie en een eigen huis van groot belang waren. Ze wilden namelijk dat Lucy’s ouders een beter leven hadden dan die van zichzelf. En zo groeiden Lucy’s ouders op met het idee dat een stabiele carrière, vaste relatie en een koophuis the way forward was.

Het lot van de wereld ligt in handen van millennials (en dat is maar goed ook)

En wat er toen gebeurde? Lucy’s ouders gingen heel hard werken om dat koophuis te bewerkstelligen en bouwden succesvolle carrières op. Dit lukte heel erg goed en haar ouders kwamen terecht in een tijd van gigantische economische groei en welvaart. Hun realiteit was dus beter dan ze hadden verwacht, waardoor ze zich gelukkig voelden. Hierdoor voedden Lucy’s ouders haar op met heel veel positiviteit. Alles kon en niets was te gek. En dat lieten ze Lucy ook weten: ‘Ga je dromen achterna.’

Enorm ambitieus

Dit leidde ertoe dat Lucy enorm ambitieus werd en ook geloofde in haar eigen kunnen. Gedachtes als ‘zal ik chirurg worden? Of is geneeskunde niet helemaal mijn roeping?’ flitsten door haar hoofd. ‘Nee, als ik voor chirurgie kies dan neem ik met minder genoegen. Ik moet mijn hart volgen.’ Een huis en kantoorbaan is voor Lucy niet genoeg, want zij wil én kan alles doen waar ze maar zin in heeft. Daarom kiest Lucy liever voor een baan waar ze bijvoorbeeld minder voor betaald krijgt en waar ze geen pensioen opbouwt, maar waar ze wél gelukkig van wordt.

Nog een klein detail waar Urban het over heeft in zijn stuk: Lucy vindt zichzelf helemaal the bomb. Omdat ze alles kan, vindt ze dat ze dat ook verdient. Zij wil een nog flitsendere carrière dan haar mede-Lucy’s. Lucy heeft waanvoorstellingen. Lucy denkt voordat ze is afgestudeerd dat ze een glansrijke carrière tegemoet gaat en de liefde van haar leven gaat vinden. Haar ouders hebben immers ook een succesvol leven geleid en veel geld verdiend.

Maar dan wordt Lucy volwassen en merkt ze dat het niet zo soepel gaat als ze had verwacht. Teleurstelling alom. Dat was niet de bedoeling. Waar is mijn glansrijke carrière, druk sociaal leven en mooi huis? En wáár is die verdomde prins op het witte paard? Doordat Lucy’s realiteit minder positief is dan haar verwachtingen, is Lucy teleurgesteld en ongelukkig. Lucy gelooft dat ze alles moet hebben waar ze op had gehoopt én Lucy vindt dat ze dit verdient.

Dat die prins of prinses dus geen mooie schoenen heeft én geen koffie drinkt past niet binnen Lucy’s (ons!) verwachtingspatroon. Wij vinden dat we het hele plaatje hebben verdiend. Het plaatje dat we zelf hebben gecreëerd: ons eigen waanvoorstelling.

Meer lezen over millennials?

• Wij zijn een generatie van tegenstrijdigheden en dat is juist het probleem
• Millennials zien liefde hetzelfde als de Franse filosoof Sartre (en dit is hoe)
• Waarom millennials vaak ontevreden zijn over hun werk (én de liefde)