Mark Schoones Psyche 5 sep 2016, 06:00

Leestijd: 4 minuten

Ik vond psychologen voor mietjes. En toen zat ik ineens zelf in die wachtkamer (deel 3)

Met lood in de schoenen en scepsis in de kop startte ik m’n behandeling bij de psycholoog. Tijdens de tweede sessie kreeg ik m’n diagnose te horen. Betekende dit dat ik wekelijks jankend op een divan zou liggen? “Je hebt een persoonlijkheidsstoornis én een depressieve stoornis niet anderszins omschreven. Daarnaast vertoon je ernstig zelfdestructief gedrag.” In m’n hoofd lag er al een dwangbuis op het bureau van de psycholoog. Loopt u maar mee met de meneer in de witte jas. Ik voelde me plots ook wel rijp voor een inrichting. Ik voelde verwarring. Paniek, ergens. Ik voelde schaamte. Maar m’n psycholoog keek me allesbehalve veroordelend aan.

Het zelfdestructieve gedeelte herkende ik wel. De afgelopen maanden verdoofde ik me met zo’n beetje alles dat ik kon vinden. Zelfmedicatie, in de woorden van m’n psycholoog. De rest van de diagnose sneed dieper.

Blijkbaar hoor ik hier dus wél te zitten. “Het klinkt allemaal heftig. Maar dit soort problemen komen hartstikke vaak voor. Dus we gaan eraan werken”, vervolgde ze.

De oorzaak van mijn fuck-ups

Vanaf dat moment startte mijn behandeling. Maar waar ik vooraf dacht dat ik middels wollige gesprekken jankend op een divan zou ontdekken dat de oorzaak van mijn fuck-ups lag in het feit dat ik gedurende mijn jeugd te vaak als laatst gekozen was bij gym, bleek de realiteit pragmatischer.

In onze eerste behandelsessie schoof mijn psycholoog een blaadje voor mijn neus. Op het A4-tje stonden cirkels met daarin een aantal woorden. Intieme relaties, eerlijkheid, werk, lol, familie, vrienden, zelfontplooiing. En zo nog wat termen.

“Deel deze gebieden in je leven eens in op basis van hoe belangrijk je ze vindt. Gebruik maar een schaal van 1 tot 10.” Ik dacht even na en begon met schrijven.

Ook zo’n moeite met niksen? Tips voor wie moeite heeft met eens níéts doen

Zonder eerlijkheid werkt niks. Die kreeg een 10. Vrienden. Die vond ik wel belangrijk. Een 8. Zelfontplooiing. Ook zeker belangrijk. Een 7. Intieme relaties. Een 6. Familie. Een 9. Werk. Zeker belangrijk. Maar niet belangrijker dan vrienden en familie, toch? Een 4. Lol? Een 3. Ik vulde alles in naar de standaarden die ik in m’n hoofd bepaalde.

“Zo. En deel ze nu eens in op basis van wat je er momenteel aan energie en tijd in investeert.” Ik schoot ongemakkelijk in de lach. Daar was ineens m’n persoonlijkheidsstoornis. Plots werd de totale disconnect tussen wat ik wilde en wat ik deed glashelder. Werk. Een 10. Intieme relaties. Die kregen een 9. Lol. Een dikke 8. Familie, vrienden en zelfontplooiing bungelden onderaan de lijst. Eerlijkheid verdiende een 1.

Wat is er écht belangrijk?

Samen met m’n psycholoog wandelde ik door mijn prioriteiten, persoonlijkheid en leven heen. Wat vind ik écht belangrijk in het leven? En hoe handel ik momenteel? Gedraag ik me naar die prioriteiten die ik in nuchtere toestand zo knap opsom? Of ligt mijn ideaal mijlenver verwijderd van mijn dagelijkse patronen en keuzes?

Door middel van een aantal simpele opdrachten herontdekte ik de belangrijke dingen in m’n leven. Eerlijkheid was het sleutelwoord. Zoals je eerder las, loog ik een banaan nog recht. Liegen was wat ik deed. Eerlijk zijn kostte me intens veel moeite.

Eerlijk zijn over alles

Eén van mijn huiswerkopdrachten was dus om vanaf nu eerlijk te zijn over alles en leugens, hoe klein of groot ook, op te schrijven.

Iedere sessie vroeg mijn psycholoog hoe die week was verlopen. Soms waren er slechte weken waarin ik verviel in oud gedrag. Ik zoop soms nog teveel, kroop om 7 uur ‘s morgens een huisfeestje uit waar ik niemand kende, werkte de klok rond.

Afwijken van de koers

Maar waar ik voorheen als een sneltrein door raasde, herkende ik nu dat het mis ging. Dan vertelde ik aan mijn psycholoog met het schaamrood op de kaken dat ik die week was afgeweken van de afgesproken koers. En zochten we samen naar het moment waarop de keuzes vielen, met als doel die momenten in de toekomst te kunnen herkennen.

Hoe je je lichaam kan helen (volgens Louise Hay)

Het werkte. Naar mate de weken vorderden, wist ik steeds vaker mezelf bij te sturen. Ik hervond het vertrouwen in mezelf. Ik vertelde openlijk over wat ik voelde; iets dat ik voorheen nooit deed. Ik genoot weer oprecht van de momenten met m’n vrienden in de kroeg. De drang naar zelfmedicatie verdween volledig.

College over jezelf

Het voelde als een aangenaam wekelijks college. Alleen leerde ik niet over de binnenlandse politiek van Myanmar, maar over mezelf. Op den duur kreeg ik er zelfs plezier in.

Met iedere behandeling verdween de ooit ernstig klinkende diagnose verder in de vergetelheid. Mijn hoofd werd lichter. Mijn leven overzichtelijker. Ik vond mezelf weer terug.

Dit is een vierdelige serie over mijn sessies bij m’n psycholoog. De reden waarom ik dit deel is omdat ik hoop dat mijn verhaal anderen wellicht kan helpen de stap te zetten. Zo eng is het niet en als het mij kan helpen, kan het dat jou ook.

Lees hier deel 1 en deel 2 van Ik vond psychologen voor mietjes.