Redactie Psyche 17 sep 2016, 06:00

Leestijd: 5 minuten

Dit is een brief aan mijn ex: mijn eerste liefde

“Het is alsof ik hem zelf ontworpen heb!” zei ik verliefd tegen mijn vriendinnen. Ik was 19, jij 26. Dat jij mij zag staan vond ik zo onwerkelijk dat ik dit de eerste twee jaar ook niet durfde te geloven. Je voldeed subliem aan mijn checklist van die tijd: Exotisch, nonchalant, eigenzinnig, knap en vooral cool. Een perfecte combinatie van street, maar met een goede baan. Een tikkeltje onverschillig. Conventies waren lucht voor je, en beleefdheden ook. Ik had het gevoel dat ik je nèt niet helemaal kon hebben. Op onze eerste vakantie samen trokken we door Frankrijk. In dat oude Peugeotje voelde de vrijheid magisch aan. Met jointjes verstopt in de cd-speler, verbleven we in kleine dorpjes en reden we weer verder als we het daar gezien hadden. We sliepen op een camping als we die vonden, of op een parkeerplek als we er geen vonden. De grappen van overdag veranderden in lange gesprekken ‘s avonds als we dronken werden van goedkope Franse wijn. Bonny & Clyde meets campinglife zeg maar.

De vakantieliefde: waarom worden we in de zomer altijd zo hopeloos verliefd?

Toen we in Parijs diep in de ochtend in een karaoke bar belandden en je half-grappend UB40’s Kingston Town voor me zong, had je met je stem je laatste troefkaart uitgespeeld: Ik kon niet eens meer lachen. Sprakeloos, bedwelmd door een diepe verliefdheid.

Hoewel je avontuurlijk was, koos je vol overtuiging je eigen weg. Tegelijkertijd wist je ook precies wanneer het genoeg was. Ik niet. Je sprak me regelmatig aan op dingen die ik onnadenkend deed; teveel uitgaan, werken, drinken of roken. Of alles tegelijkertijd. Jij was nergens afhankelijk van en begreep niet dat ik de dupe kon zijn van mijn eigen losbandigheid.

They ain’t calling me princess for nothing

4 jaar samen later werd jij 30, en ik 23. Voor jou was het helder dat je met mij wilde zijn. Voor altijd. Je dacht aan samenwonen en alles wat daarbij hoort. Ik werd er onhandelbaar van.

De intensiteit en heftigheid die ik hiervoor voelde vond ik wel eens een kwelling, maar het is de passiviteit en burgerlijkheid van nu die veel erger is, dacht ik. Op de kunstacademie werd ik verwonderd door dramatische, meeslepende types. Ik vond het tijd voor een nieuw en groots leven. Dus ik vertrok.

Wat hierna gebeurde had ik nooit kunnen voorzien

We besloten dat geen contact het beste was voor ons allebei. Tot dat ene telefoontje. Drie maanden later. Ik herinner me niet eens je woorden. Maar alles was mis. Je verdoofde jezelf, op een afschuwelijke manier. Je was je baan kwijt geraakt en je vertelde me dat je absoluut niet terug naar je vrienden kon.

Tekenen dat je misschien niet meer verliefd bent

Je had alles verkloot. Je belde me om te vertellen dat je in Nederland niks meer had, en dat je wegging. Volgende week. Naar de andere kant van de wereld. Je zag weggaan uit je omgeving als laatste optie om jezelf op de rit te krijgen en van je verslaving af te komen. Vanaf dat moment was het permanent alsof ik niet kon ademen en mijn organen geen lucht kregen. Ik moest je achterna, het was allemaal een fout en ik was de enige die jou onvoorwaardelijk zou helpen.

De stad praatte over je

Ik zocht je op, op een paradijselijk eiland. Maar zelfs hier was het duidelijk: het was echt over. In ruzies weet je alles aan mij. Jouw uitzichtloze situatie was er niet geweest als ik het niet had uitgemaakt, ik had je jaren verspild, waarom had ik dit niet eerder besloten? Ik wist dat dit niet eerlijk van je was, maar ging toch met een knagend gevoel terug naar Nederland. Jij keerde maanden later terug.

De stad praatte over je. Voornamelijk vol onbegrip en verbazing.

Boos en verdrietig riep ik dat ik er niks over wilde horen. Geen roddels, geen updates. Helemaal niks. Ik kon het niet aan. Ik zei tegen mezelf dat ik niet de juiste persoon was om jou te kunnen helpen. Of er voor jou te kunnen zijn.

Mijn hart brak opnieuw

Je kreeg een relatie met het meisje met wie je voor mij was. Iets later kregen jullie een kindje. Hoe vreemd de situatie ook was, ik voelde me opgelucht. Het was allemaal goed gekomen (alsof ik mijn huis had verkocht en ik mijn hypotheek met een gerust hart kon overdragen). Totdat ze me een half jaar geleden opbelde: jij was dagen spoorloos en of ik toevallig iets van je had gehoord. Mijn hart brak opnieuw.

Met deze 36 vragen laat je iemand verliefd op je worden (aldus onderzoek)

De levensles die ik leerde van ons is dat onmisbaarheid blijkbaar toch een houdbaarheidsdatum heeft. Ik had destijds mijn arm in het vuur gestoken voor je, ook als we niet meer samen waren. Behalve geliefden, waren we toch elkaars beste vrienden? Maar op jouw dieptepunt heb ìk m’n vingers in mn oren gestopt omdat jouw verwijten me misschien dieper raakten dan ik ooit wilde toegeven.

Dankbaar

Ik ben dankbaar voor de allermooiste herinnering aan een eerste liefde, dit heeft voor mij een toon gezet en ik zal nooit meer met minder kunnen doen. Maar het ontwerp wat ik van je had gemaakt, bleek een schets, getekend met een onvast potlood, dat ik later uitgumde met mijn eigen hart.

De Bedrock-redactie schrijft brieven aan de ex die hun leven veranderde. Om – ondanks liefdesverdriet, wrok of stille hoop dat het nog goed komt – hen te bedanken voor de levensles die ze leerden van de relatie of de break-up. Dit is de eerste brief aan een ex, en hier lees je de tweede brief aan een ex.