wpk-admin Betere wereld 24 jan 2018, 06:00

Leestijd: 6 minuten

Alles achterlaten en fulltime reizen in een busje: zo doe je dat

Het is nu precies drie maanden geleden dat we de sleutel van ons huis in Amsterdam inleverden en wegreden in onze 31 jaar oude Volkswagen-bus, oftewel ons nieuwe huis. Klaar om Europa te gaan verkennen en vol zin in avonturen en onvoorspelbaarheid. Ons leventje was namelijk een beetje makkelijk geworden, vonden we. Te makkelijk. We hadden het prima voor elkaar hoor, daar niet van. We woonden in een mooi appartement, genoten van alles wat de stad te bieden heeft en zo nu en dan bezochten we andere steden of gingen we op reis. We verveelden ons in ieder geval geen moment.

Toch begonnen we een beetje rusteloos te worden. Er is meer, toch? Meer te zien, meer te beleven. In je veilige cocon krijg je daar nou niet bepaald veel van mee. Wat ook een dingetje was, was het verlangen om alle verplichtingen en zekerheden van ons leven eens helemaal los te laten. Niet meer zoveel moeten. Zien wat er dan gebeurt. Van persoonlijke ontwikkeling en onze relatie tot op creatief gebied, aangezien we allebei werken als freelancer: Hedwig als schrijver en journalist en Jeroen als creatief. Hoe dan ook zou de flexibiliteit die we toch al kenden ideaal zijn, wilden we geld kunnen verdienen onderweg. En misschien speelde onze leeftijd ook wel een rol. We zijn allebei begin dertig, dan begin je echt te vóelen dat het leven niet voor altijd duurt.

Aan de andere kant zijn we altijd al mensen geweest die met de dag leven en zich niet zo druk maken om de toekomst. Zo hebben we ons besluit hierover ook genomen: op een vrijdagmiddag ergens eind juni 2016 zaten we op een zonnig terrasje onder het genot van een speciaalbiertje te filosoferen over onze heimelijke wensen en dromen. En ineens wisten we het: we verkopen ons huis en alles wat we hebben en gaan in een busje rondreizen. Terugkijkend snappen we geen van beiden waar dat idee nou precies vandaan kwam, want we kenden geeneens mensen die zoiets doen en kamperen zijn we met uitzondering van festivals nooit fan van geweest. Maar wat geeft het, als je allebei opspringt van enthousiasme en gewoon wéét dat dit het is.

Zo was het dus en zo zou het gaan. Direct die maandag na het weekend namen we contact op met makelaars voor een kennismakingsafspraak en aan het eind van die week hadden we er eentje gekozen. Nu hadden we natuurlijk geluk in Amsterdam te wonen, waar je niet direct bang hoeft te zijn voor een gebrek aan animo voor een huis. Uiteindelijk hebben we ons appartement zelfs binnen twee weken na de eerste bezichtigingen verkocht, voor een mooie prijs. Met het geld wat we eraan overhielden konden we Chewie kopen, onze zo-lelijk-dat-ie-mooi-is Volkswagen. Bouwjaar: jaren tachtig, net als wij.

Dat we ons huis verkochten was onoverkomelijk: we hadden het geld nodig. Daarnaast leek het ons de enige manier om echt de vrijheid te ervaren waarnaar we opzoek waren. Want als je je fijne huis aanhoudt dan weet je stiekem dat je er uiteindelijk weer terugkeert, toch? En dat is juist wat we niet wilden. Onze hele toekomst moest één groot blanco vel zijn.

Het verkopen van vrijwel al onze spullen was de volgende stap. Niet alleen hadden we geen zin om veel geld te betalen voor opslag ervan, het geld van de opbrengst konden we goed gebruiken. De grote en duurdere dingen, zoals bijvoorbeeld de bank en Playstation, begonnen we in etappes via Marktplaats te verkopen. Dat was één ding dat we volkomen onderschat hadden: hoeveel tijd dat wel niet kost! Sowieso is het ongelooflijk hoeveel spullen je kunt verzamelen. En dan geloof je ook nog eens dat je het állemaal nodig hebt. Think again.

Met het kleine spul hebben we begin oktober op de IJ-hallen rommelmarkt in Amsterdam-Noord gestaan. Niet per se om veel mee te verdienen, want alles gaat daar voor praktisch niks weg, maar we vonden het leuk dat alles een welkom tweede leven kreeg. Om iemand blij weg te zien lopen met een schaal waar je altijd met plezier salades in hebt gemaakt, dat is leuk. Achteraf bezien vormde het bovendien een mooi onderdeel van het verwerkingsproces. Beetje bij beetje neem je afscheid, van de grote tot de kleine dingen. Al bleek het ook veel minder moeilijk dan we dachten, om niet meer zo materialistisch te leven. Het was eerder een opluchting, om alleen dat te bezitten wat je vaak gebruikt. Uiteindelijk stond er in ons huis nauwelijks meer dan een paar dozen in de hoek, met de spullen die we wél meenamen.

Heftig en zwaar

Gek, inmiddels voelt dat zo lang geleden. We weten al niet beter dan dat we wakker worden in ons krappe, maar fijne bedje, en dat we die toch echt in moeten klappen tot bank, willen we onze kont kunnen keren. En dat dit leven soms fantastisch is, maar soms ook heel heftig en zwaar. En soms vinden we het heerlijk om ergens afgelegen in de natuur te staan, en soms verlangen we naar het bruisende van een stad.

Waar we al wel achter zijn is dat het allemaal niet zo zwart-wit is als het soms lijkt. Dat drukke leventje van ons Nederlanders vraagt soms om een vlucht naar een huisje op de hei. Even helemaal niets. Maar dat we constant in touw zijn komt óók door de energie die binnenin ons brandt, en die ervoor zorgt dat we mooie dingen maken en altijd op zoek zijn naar iets nieuws. Dat is niet per se slecht. Het is de stress en de werkdruk die ons uitput, het is het moeten van dingen dat ervoor zorgt dat we er soms even genoeg van hebben. Dat is één van de redenen waarom wij voor dit avontuur hebben gekozen: wat gebeurt er als we nog maar heel weinig moeten? Wat maken we dan mee en hoe blij zijn we dan?

Groot avontuur

Best heel blij, kunnen we je vertellen. We hebben al fantastische dingen meegemaakt, van een groots kampvuur in the middle of nowhere samen met geweldige mensen waarvan we bijna niemand kenden (maar vrienden zijn onderweg snel gemaakt) tot zo hard als je kan rennen over stranden die eindeloos lijken te zijn. Van honderden sterren en de Melkweg kunnen zien tot bij kaarslicht genieten van Portugese kaasjes en wijn. Van lopen langs de kantelen van een kasteelmuur van een historische stad tot in de zon je was ophangen.

Nu heeft het misschien wat weg van één grote vakantie, maar dat is niet zo. Ons leven is totaal ongedwongen en wat we vandaag doen zouden we meestal net zo goed morgen kunnen, maar gek genoeg zijn de momenten waarop we écht niks hebben gedaan makkelijk op één hand te tellen. Het is veel gedoe om met twee mensen en twee honden te wonen op zo’n klein oppervlak en er gaat best wat tijd zitten in simpele zaken zoals boodschappen doen, onze kleding wassen en ook: het vinden van een nieuwe slaapplek. De dagen zijn in ieder geval zo voorbij.

Op dit moment maken we ons klaar voor de bootovertocht naar Marokko, een land waar we geen van beiden zijn geweest. Verder willen we nog heel graag naar Groot-Brittannië, maar ook Scandinavië staat hoog op de verlanglijst en zeker de landen in Oost-Europa. Het is een gek idee dat we zelfs zo Azië in kunnen rijden, als we daar zin in hebben. De wereld is onze huiskamer.

Volg Hedwig en Jeroen via Instagram en hun website.

Meer lezen

Al je vastigheid opgeven en zonder duidelijk doel op reis: Fenja deed het.

Op de hoogte blijven van Bedrock-nieuws? Schrijf je in voor onze Bedrock-sparks!